Szanowna Pani,
Podstawą jest przestrzeganie odpowiedniej diety dla zapewnienia włąściwego udziału składników pokarmowych (15-20% białka, 30-35% tłuszczów i 45-50% węglowodanów) oraz ochrony przed wystąpieniem czynników ryzyka miażdżycy. Podczas insulinoterapii posiłki powinny zawierać określoną ilość węglowodanów - tu należy skonsultować się z lekarzem prowadzącym terapię, znającym schemat i rodzaj/e stosowanej insuliny. Należy praktycznie wyłączyć z diety węglowodany proste. W doborze pokarmów zawierających dużą ilość węglowodanów należy posługiwać się tzw. indeksem glikemicznym (GI), pozwalającym na klasyfikację produktów zawierających węglowodany w zależności od ich wpływu na glikemię poposiłkową. Należy wybierać produkty o mniejszym GI (np. makarony, produkty jęczmienne lub żytnie). Zawartość błonnika w diecie powinna wynosić 20-35g/d.
W przypadku leczenia insuliną ważne jest przestrzeganie zbliżonej kaloryczności posiłków każdego dnia, gdyż ułatwia to jej dawkowanie
Liczba posiłków w zależności od rodzaju stosowanej insuliny może się różnić, najczęściej jednak insulinoterapia wymaga 5-6 posiłków dziennie(drugie śniadanie, podwieczorek, druga kolacja pomagają zapobiegać hipoglikemii).
Ważny jest odpowiedni dowóz kalorii mający zapewnić utrzymanie należnej masy ciała lub stopniową jej redukcję w przypadku nadwagi lub otyłości.
Systematyczny wysiłek fizyczny jest jedną z podstawowych metod leczenia cukrzycy typu 2-ma na celu zmniejszenie oporności tkanek obwodowych na insulinę, a u osób z nadwyżką masy ciała również jej redukcję.
Jednak w przypadku insulinoterapii trzeba pamiętać o kilku zasadach:
- kontrolować glikemię przed wysiłkiem, w trakcie jego trwania i przez kilka godzin po jego zakończeniu
- przyjmować dodatkowe węglowodany przed wysiłkiem i co godzinę podczas wysiłku, a także po jego zakończeniu, zwłaszcza jeśli wysiłek trwał dłużej
- unikać dużego wysiłku w trakcie szczytu działania insuliny
- nie wstrzykiwać insuliny w okolice ciała szczególnie intensywnie uczestniczące w wysiłku(np. udo)
- czasem zachodzi konieczność redukcji dawki insuliny przed wysiłkiem
- jeżeli glikemia>250mg/dl należy oznaczyć ciała ketonowe w moczu i nie podejmować wysiłku(bardzo intensywny wysiłek zwiększa ryzyko hiperglikemii i ketozy)
Odnośnie częstości pomiarów glikemii powinien pouczyć Panią lekarz prowadzący leczenie, gdyż różni się to w zależności od stosowanego schematu i rodzaju insuliny. Początkowo zwykle, w celu ustalenia dawki, konieczne są częstsze pomiary.
Pozdrawiam serdecznie