Bicie metodą zwrócenia na siebie uwagi

Witam! Od około roku jestem ze swoją kobietą. Ja mam 22 lata, moja kobieta 18. Jak sama zaznacza, ma problemy z wyrażaniem emocji. Ostatnio była taka sytuacja, że zaczęła mnie okładać pięściami (lekko), gdy spałem (mieliśmy drobną sprzeczkę przed snem). Uspokoiłem ją, chyba przytulając (sam nie pamiętam) i położyłem się spać. Co jakiś czas mnie uderzała w rękę/tułów (lekko, żebym nie spał). Powtarzałem jej co jakiś czas, żeby tego nie robiła. Potem mówiłem, żeby przestała, bo mnie to boli (mały ból, w końcu to kobieta i nie uderza silnie). Dalej bez zmian, więc dodałem, że jej oddam. Parę razy uderzyła (jedno uderzenie co parę sekund, nie seria), więc jej oddałem w ramię (mocniej niż ona, jednak słabo jak na faceta). Znowu parę razy uderzyła mnie, ja jej raz oddałem, itd. Coraz mocniej jej oddawałem, aż w końcu przestała i zasnąłem (ona zresztą też).

Do dzisiaj ma pretensje, że ją zbiłem (próba manipulacji i dominacji z jej strony?). Osobiście uważam to, że to oddanie i nie widzę w tym swojej winy. Nie widzę nic złego w odpowiadaniu na przemoc przemocą (nawet sporo silniej). Natomiast zupełnie nie toleruję agresji, jak w jej wypadku. Jedynie jako forma obrony przed agresją innej osoby. Próbujemy rozwiązać jakoś tą sprawę, ale ona oskarża mnie o to, że ją zbiłem i że to niedopuszczalne, bo ona jest kobietą i jest słabsza. Ja nie widzę nic złego w uderzeniu kobiety, czy osoby słabszej, jeżeli to ONA ZACZYNA. W ogóle nie widzę różnicy między słabszym, a silniejszym. Ważne, kto zaczyna. Nie uznaję poglądu - Kobiet się nie bije. Uważam, że nie bije się nikogo ze względu na nic, chyba że ta osoba zaczyna pierwsza. Następnego dnia powiedziała mi, że próbowała zwrócić na siebie moją uwagę, bo ją olewam i chciała, żebym ją przytulił.

Przypomniało mi się, że mieliśmy kiedyś podobną sytuacją i z niewiadomego powodu ją wtedy przytuliłem. Nie wiem, czemu, kiedyś to zrobiłem, osobiście uważam za patologiczne bicie kogoś, by zwrócić na siebie uwagę. Własnemu (przyszłemu, jeszcze nie mam :) ) dziecku bym nie oddał, tylko tłumaczył, że nie wolno innych bić. Moja kobieta dzieckiem już nie jest, więc nie widzę nic złego w tym, że jej po jakimś czasie oddawałem (w końcu dało to efekt, kiedy rozmowa wcześniej nie dała). Nie wyobrażam sobie, żeby nasze dziecko w przyszłości biło innych, by zwrócić na siebie uwagę. To chyba patologiczne. Również nie chciałby, żeby ona kiedykolwiek uderzyła moje (nasze) dziecko, z jakiegokolwiek powodu. Teraz mówi, że by tak nie zrobiła, że w ogóle potępia przemoc, ale o swoim zachowaniu w stosunku do mnie uważa, że jak najbardziej miało uzasadnienie (olewanie jej). Tylko co, jeżeli w stosunku do dziecka, też będzie miała powód? Ja powód miałem, ale ja jej oddałem, odpowiedziałem na przemoc przemocą. Pewnie dało się to inaczej, lepiej, rozwiązać, ale nie uważam, że złą decyzję podjąłem. Może powinienem? Jestem ofiarą przemocy, czy też ja stosuję przemoc (co też powoli mi moja kobieta wmawia)? Jeżeli to ja jestem ofiarą przemocy, to jestem manipulowany (mowa o wmawianiu przemocy) świadomie, czy to jakaś reakcja obronna jej psychiki? Nie wiem, czy to ma jakieś znaczenie, ale wolę napisać więcej dla pełnego obrazu sytuacji :).

Moja kobieta od jakiegoś czasu chyba wpędza mnie w kompleksy i obniża moje poczucie własnej wartości (pewność siebie) tym biciem i mówieniem jaki to jestem niski (jestem 10 cm niższy od niej, ale to jej kompleksy [nie moje, lubię swój wzrost] i jej to przeszkadza, więc wolałbym słuchać, jaka to ona jest wysoka, nie jaki to ja jestem niski). Dodam, że dziewczyna była bita przez ojca w przeszłości. Ja zresztą też (kiedyś to było bardziej akceptowalne niż teraz), ale wiedziałem, że to za np. złe oceny. Ona za nic, albo za błahe rzeczy. Interesuję się trochę psychologią, jeżeli chodzi o komunikację z innymi osobami, ale przeanalizować tej sytuacji nie potrafię. Czytałem jedynie parę artykułów na temat przemocy, w dodatku nie potrafię spojrzeć na to obiektywnie. Nie jestem osobą impulsywną, uważam że dobrze panuję nad emocjami. Tamtej nocy też panowałem, mimo że byłem zły, bo takie zachowanie (uniemożliwianie snu) uznaję za terroryzm :). Moja kobieta wtedy nic nie mówiła, nie próbowała powiedzieć co chce/co myśli, a jedynie uderzała. Bardzo prosiłbym o odpowiedź na wszystkie zawarte przeze mnie pytania (również o manipulacji) :).

MĘŻCZYZNA, 22 LAT ponad rok temu

Psychologia Psychoterapia Problemy psychologiczne Przemoc domowa

Mgr Magdalena Brudzyńska Psycholog, Warszawa

56 poziom zaufania

Witam Pana serdecznie!

Przede wszystkim przemoc wobec innych zawsze należy rozpatrywać jako agresje i nękanie drugiej osoby – żadna przemoc nie jest usprawiedliwiona, nawet, jeśli chce Pan „jedynie oddać”. Stosowanie przemocy jest aktem bezradności i poddania się najniższym instynktom. Nie jest to zachowanie, jakie można usprawiedliwić w jakikolwiek sposób i w jakichkolwiek okolicznościach.

W Państwa związku jest jakiś problem, niestety jednak nie jestem w stanie go zdiagnozować po opisaniu jedynie małego wycinka Państwa wspólnego życia. Jest to jedna sytuacja opowiedziana z Pana perspektywy, nie znamy odczuć Pana dziewczyny i nie wiemy, jakie były motywy jej postępowania – trudno jest, więc je ocenić. Dużo pisał Pan o dzieciach i postawie wobec nich – proszę pozwolić, że wyjaśnię Panu, co mam na myśli na ich przykładzie. Otóż dzieci bardzo często swoim złym zachowaniem i agresją próbują zwrócić na siebie uwagę dorosłych. Ma Pan rację – jest to mechanizm patologiczny, ale nie świadczy on o problemach z dzieckiem, ale o problemach wynikających z Jego interakcji ze środowiskiem. Jeśli dziecko czuje się niedocenione, niedowartościowane, zbyt rzadko przytulane, wówczas może reagować w ten sposób. Mówimy tu o odczuciach tej osoby, a więc nie można tego analizować z własnej perspektywy – należy przyjąć do wiadomości, że dziecko daną sytuację odczuwa w taki, a nie inny sposób i spróbować zmienić swoje postępowanie wobec Niego.

Podobnie może być teraz w Państwa przypadku. Mówi Pan, że partnerka jest osobą dorosłą – według polskiego prawa zaiste tak jest - nie oznacza to jednak, że jej osobowość również jest dojrzała. Może mieć trudności z wyrażaniem emocji, może mieć trudności w szczerej komunikacji i może to również wynikać z wcześniejszych doświadczeń. Ona swoim zachowaniem chce zwrócić na siebie Pana uwagę – pytanie, w jaki sposób Pan zareaguje?

Nagradzanie złych zachowań prowadzi do ich utrwalenia, czyli przytulanie w odpowiedzi na bicie z pewnością nie jest dobrym rozwiązaniem, ale nie jest nim również rewanż w postaci wymierzonego ciosu. To z kolei prowadzi do silniejszego poczucia odrzucenia. Uważam, że na dzień dzisiejszy jest Państwu potrzebna prawdziwie szczera rozmowa, oboje powinni się Państwo przed sobą otworzyć i wyjaśnić, co powoduje Wasze zachowanie. Obawiam się jednak, że Pana partnerka będzie miała pewne opory przed taką rozmową, dlatego zachęcałabym do skorzystania z porady terapeuty dla par. Jeśli zależy Panu na tej kobiecie sądzę, że kilka wspólnych sesji może sprawić że Wasze życie będzie szczęśliwe i harmonijne.

Pozdrawiam