Boję się o siebie

Jestem zwyczajną siedemnastolatką. Od jakichś 4 lat nie potrafię się cieszyć życiem. Wydaje mi się, że wpadłam w depresję. Raz mam takie momenty, że po prostu leżę na łóżku i nie mam ochoty nic robić. Mogę tak leżeć i myśleć nad moim życiem godzinami. Są także takie momenty, że wydaje mi się, że wyrwę się od moich smutków, ale za jakiś czas znów to powraca. I toczy się to kołem, wyżera mnie od środka. Jak miałam 15 lat, próbowałam się zabić. Niestety (albo stety) nie wyszło. Nie umiem odnaleźć sensu życia, wątpię w Boga, czuję się tak obładowana moimi problemami, że czasami nie wytrzymuję i po prostu płaczę. Jakiś czas temu także chyba miałam bezsenność, bo nie mogłam godzinami zasnąć. Teraz jest jeden z lepszych momentów, że wydaje mi się, że mogę rozpocząć wszystko na nowo. Ale boję się, że znowu wejdę w to gówno i będę topiła się w otchłani mojej rozpaczy. Dodam, że nie miałam zbyt szczęśliwego dzieciństwa i przeżyłam bardzo bolesne odejście chłopaka ode mnie. Myślę (myślałam, bo próbuję przestać) o nim wręcz obsesyjnie. Chcę już przestać, wyrwać się, proszę o pomoc.

KOBIETA ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Mgr Joanna Kwiatkowska Psycholog

43 poziom zaufania

Witaj!

Jeden dzień braku radości z życia to długo, co zaś mówić o czterech latach! Jesteś młodą, wrażliwą dziewczyną i byłoby wspaniale, gdybyś swoją wrażliwość mogła wykorzystać na przeżywanie radosnych chwil, a nie smutków. Napisałaś, że chciałabyś już przestać być w takim stanie, wyrwać się. To świetnie, bo najwyższa pora to zmienić.

Napisałaś, że często płaczesz, nie potrafisz odnaleźć sensu w życiu, okresowo cierpisz na bezsenność, a ponadto miałaś próbę samobójczą. Wszystko to sprawia, że prawdopodobnie ciężko będzie Ci poradzić sobie samej, co więcej - jest ryzyko, że możesz zacząć czuć się jeszcze gorzej.

Proponowałabym, abyś poprosiła mamę o zapisanie do poradni psychologicznej. Najlepiej byłoby, gdybyś szczerze, dokładnie tak, jak w swoim liście powiedziała swoim rodzicom bądź obojgu, w jakiej jesteś sytuacji i że potrzebujesz pomocy. Na Twoim miejscu opowiedziałabym im, jak się czuję i że chciałabym, aby wreszcie moje życie wyglądało inaczej. Pomoc psychologa jest w Twoim przypadku bardzo wskazana i przyniesie Ci dużo korzyści, jeśli tylko się na nią zdecydujesz (do czego gorąco Cię namawiam).

Pozdrawiam serdecznie!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Samobójstwo - może to jest wyjście? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Jak poradzić sobie po próbie samobójczej? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Boję się chodzić do szkoły, mam myśli samobójcze! – odpowiada Joanna Moczulska-Rogowska
Nie rozumiem siebie, nie wiem czego chcę, nie wiem, co z tym zrobić... – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Dlaczego panicznie boję się rozmów z osobami z mojego otoczenia? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Mam ochotę pożegnać się z tym światem – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Gdzie jest mój sens życia? – odpowiada Magdalena Pikulska
Jak mogę pomóc sobie sama? – odpowiada Mgr Joanna Kwiatkowska
Wahania nastroju i bardzo niska samoocena – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie mam pracy, nie wiem już gdzie jej szukać, boję się ludzi - co robić? – odpowiada Magdalena Pikulska

artykuły

Choroba afektywna dwubiegunowa. Agnieszka opowiada, jak wygląda życie z chorobą bipolarną (ChAD)

Nawet lekarzom zdarza się mylić jej objawy z depre

"Myślałem, że jestem nie do odratowania" - Artur Cnotalski o depresji i otyłości

Artur Cnotalski jest dziennikarzem, tłumaczem i fr

Barbara Kurdej-Szatan o swojej chorobie (WIDEO)

-Widzę, że jesteś w świetnej formie, uśmiechnięt

Boję się, że nie dam sobie ze sobą rady. To nerwica czy depresja?

Witam! Mam poważny problem, bo od ponad czterech miesięcy mam dziwne objawy - nie są one częste, zdarza się to dwa-trzy razy w ciągu miesiąca. Uczucie gorąca w głowie, drętwienie i dygotanie kończyn dolnych. Nie mogę się położyć spać, bo boję się, że mi się coś stanie. W głowie czuję ogromne ciśnienie i puls. Po paru minutach dygotanie przechodzi do góry i zaczynam drżeć cala. Ostatnio zażyłam tabletkę przeciwbólową, bo myślałam, że dostanę wylewu. Z natury jestem osobą nerwową i dużo rzeczy mi przeszkadza. Proszę o pomoc, co mam robić, bo naprawdę boję się, że nie dam sobie ze sobą rady.

KOBIETA ponad rok temu

Nerwica Psychiatria Zdrowie psychiczne

Joanna Moczulska-Rogowska

Witam.

W przypadku niepokojących objawów somatycznych należy udać się do lekarza pierwszego kontaktu. On zleci dalsze postępowanie, być może skieruje do innych specjalistów. Problemy ze snem i kontrolowaniem emocji warto skonsultować z psychologiem.
Podjęcie działań zmierzających do utlenia powodów złego samopoczucia powinno nieco zmniejszyć lęk, a tym samym ułatwić leczenie.

Pozdrawiam serdecznie.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Nerwica - czy mam pierwsze oznaki? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Pulsowanie w uchu, ból głowy, ucisk gardła i lęk o zdrowie – odpowiada Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA
Czy dreszcze, duszności i strach to nerwica? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Zawroty głowy, napady gorąca a możliwe dolegliwości – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski
Jak pokonać uzależnienie emocjonalne od partnera? Boję się, że nie dam sobie rady i zrobię sobie krzywdę... – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Depresja, nerwica czy może coś innego? – odpowiada Lek. Bertrand Janota
Boję się, że nie dam rady z niemowlakiem i chorym mężem, który również pragnie uwagi. Co robić? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy nerwica może zabić? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czuję się źle, obawiam się, że już nie dam rady. Co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Syndrom DDA, depresja czy nerwica? – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz

artykuły

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Eksperci od koronawirusa. Obecność w mediach ściągnęła na nich fale ataków

Lekarze i wirusolodzy - w ciągu ostatnich sześciu

Darmowa wizyta u lekarza dla nieubezpieczonych w NFZ

Nie mają ubezpieczenia, czasem chorują, ale są mło

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Sławomir Fornal Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Monika Lis-Szymczak Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Monika Miler Psychiatria, Katowice

umów wizytę

Straciłam mamę, teraz boję się o tatę. Jak mam dojść do siebie?

Witam. Piszę, ponieważ mam bardzo poważny dla mnie problem (może dla większości to błahostka, albo "takie życie") - nie umiem sobie poradzić, nie wiem nawet co robić by sobie pomóc. Chodziłam już do psychologa, psychiatry, ale dla mnie to bardzo wstydliwe. Nie umiem mówić o swoich problemach, może dlatego tutaj piszę, bo lepiej napisać, niż mówić? Chcę się otworzyć, chociaż trochę. Przerasta mnie to wszystko. Ponad 4 lata temu moja mama zginęła w wypadku samochodowym. Dopiero pół roku temu pogodziłam się z tym, bo była dla mnie najważniejszą osobą, najlepszą przyjaciółką, a teraz boję się, że stracę Tatę - choruje poważnie na serce (już od dziecka ma wadę), ale teraz ciągle jest w szpitalu. Miał przeszczep zastawki sercowej, co widocznie nie pomogło,bo teraz czeka go prawdopodobnie przeszczep serca:(. Nie chcę go stracić:(. Teraz mieszkamy z moim młodszym rodzeństwem u cioci i wujka. Tęsknie za normalnym życiem, domem. Siedzę całymi dniami sama zamknięta w pokoju, w zasłoniętych oknach, ciągle płacze, nie umiem spać, nie umiem się skupić w szkole, choć nie przesiaduję na wszystkich lekcjach, bo źle się czuje, wymiotuję i płaczę z byle powodu. Jak mogę sobie pomóc? Co zrobić by tak nie reagować na problemy? Czy jest ktoś, kto mógłby mi pomóc?

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Żałoba i strata

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam,

Wyobrażam sobie, jak musisz się czuć zagubiona i zagrożona. Niestety w takich sytuacjach najlepszy jest bezpośredni kontakt z psychologiem bądź psychiatrą.
Porozmawiaj ze swoimi opiekunami i wybierzcie odpowiedniego specjalistę, któremu będziesz potrafiła zaufać i otworzyć się. Potrzebujesz teraz wyjątkowo profesjonalnego wsparcia i pomocy. Pamiętaj, że Twój problem nie jest powodem do wstydu a im szybciej nauczysz się o nim mówić, odzyskasz siły i będziesz mogła być dodatkowym wsparciem dla taty oraz rodzeństwa.

Powodzenia i pozdrawiam