Brak chęci do życia i myśli samobójcze
Jestem 14-letnią dziewczyną i straciłam chęć do życia. Nie wiem, co się ze mną dzieje: wszystko olewam, nic mi się nie chce, mam poczucie bezsilności, napady niekontrolowanego płaczu, nie chcę chodzić do szkoły i udaję różne choroby (potem mam paskudne wyrzuty sumienia i sprzątam wybrany pokój w domu na glanc), chociaż nic złego mnie w niej nie spotyka (nie licząc tego, że nazywają mnie dziwadłem, ale już się przyzwyczaiłam i olewam to), nienawidzę wychodzić z domu, nie lubię przebywać w tłumie (źle się wtedy czuję), nienawidzę kiedy ludzie na mnie patrzą, nienawidzę siebie (choć czasami jest odwrotnie), uważam, że jestem okropnym człowiekiem, który nigdy nie powinien się urodzić, nie mam ambicji, wszystko mnie przygnębia, często się irytuję, ostatnio mam problemy z koncentracją, ciągłe problemy ze wstawaniem i zasypianiem, czuję się pusta w środku i niekochana przez nikogo, chociaż dobrze wiem, że rodzice mnie kochają, ale i tak mam wrażenie, że wolą ode mnie moje dwie młodsze siostry, i że nie dostrzegają tego, że coś jest ze mną nie tak. A, i nie jestem pewna swojej orientacji...
Uważam, że nie powinnam być członkiem tej wspaniałej i kochającej się rodziny. Nie zasługuję na nią. Czasami przez to płaczę i uważam, że ktoś inny zasługuje na to miejsce. Nieraz próbowałam dać do zrozumienia rodzicom, że jestem inna i że chyba potrzebuję pomocy, ale kiedy tylko mama zaczynała mnie pytać, czy chcę wizytę u psychologa... Jestem nieśmiała (bardzo), więc pękałam i odpowiadałam przecząco. Martwię się o siebie. Jestem strasznie nietowarzyska i właściwie nie mam przyjaciół tylko trzy koleżanki, z którymi po szkole w ogóle nie rozmawiam. Właściwie nie mam nikogo, komu mogłabym się zwierzyć, dlatego zaczęłam prowadzić pamiętnik. Niedawno przez prawie miesiąc w nim nie pisałam i dusiłam w sobie wszystkie uczucia. Miałam paskudny humor i byłam agresywna, a kiedy wreszcie sporządziłam wpis... ciągle płakałam przy jego pisaniu (na szczęście było to po godz. 23, więc nikt tego nie widział). Tnę sobie ręce i muszę to ukrywać przed rodziną i nauczycielami (jestem bojaźliwa). Bardzo się boję reakcji rodziców... Już kiedyś widzieli moje poharatane ręce i zrobili mi wykład na ten temat. Nienawidzę okłamywać innych ludzi, a zwłaszcza rodziców, ale muszę to robić, żeby nie odkryli, że mam myśli samobójcze...
Kiedyś prawie udało mi się zabić. Przygotowywałam się do tego od kilku dni. Poczekałam, aż rodzice usną i wymknęłam się oknem na dwór. Było zimno. Poszłam do stodoły mojej babci, gdzie miałam schowany kabel. Niestety był za długi i nie udało mi się go skrócić, więc postanowiłam, że zamarznę (była jesień). O 6 rano nie wytrzymałam i poszłam do babci się ogrzać. Potem bałam się wrócić do domu, a kiedy wróciłam, był tam ojciec mojego taty (nie lubię tego dziadka), który na mnie nawrzeszczał. Potem zrobił to tata, później mama do mnie przyszła i płakała... Bolało. Do tej pory na to wspomnienie mam łzy w oczach. Do dzisiaj prawie nikt nie wie o moim nieudanym samobójstwie... (wie o nim ksiądz, u którego się spowiadałam w tamtym roku). Wiem, że skrzywdzę moich rodziców, jeśli popełnię samobójstwo, ale ja nie widzę sensu mojej egzystencji. Mam wrażenie, że jestem plamą na ścianie, że tylko przeszkadzam... Nie chcę ranić moich rodziców, ale to chyba jedyne wyjście w tej sytuacji... Chyba mam depresję, ale dobrze mi z tym. I dlatego myślę, że coś jest ze mną nie tak. Nie wiem gdzie szukać pomocy. Muszę wszystko ukrywać przed rodziną. Źle się z tym czuję. Może mi pani poradzić, co mam ze sobą zrobić? Ale tak, żeby rodzice się nie dowiedzieli, że mamy psychola w rodzinie. Bardzo proszę o pomoc!