Brak porozumienia z rodzicami

Nie wiem czy mogę się tu zgłosić, ale nie wiem co mam robić. Mam 13 lat. Moja mama cały czas na mnie się drze, nie umiem się z Nią dogadać. Wyzywamy się i klniemy na siebie. Ojciec pije, wyzywa mnie, bije. Przez nich uzależniłam się od nikotyny, a raz przyłapali mnie jak zabrałam papierosa, ojciec mnie wyzywał. Chciałabym wyjechać do osrodka wychowawczego, aby odpocząć od sytuacji rodzinnej, bo nie radze sobie, bo sie tne i płacze. W szkole nie mam nauczyciela do którego moge się zgłosić. Pomocy

KOBIETA, 13 LAT ponad rok temu

Psychologia

Mgr Tomasz Furgalski Psycholog, Łódź

51 poziom zaufania

Dobrze, że napisałaś, sytuacja, którą opisujesz jest trudna. Jesteś w okresie rozpoczynającego się dojrzewania. W tym wieku powstają napięcia z rodzicami. Dla rodziców jest to również nowa sytuacja. Palenie i ciecie się, to wyrządzanie krzywdy samemu sobie. Nie krzywdź się.
Co zrobić? Jeśli oceniasz sytuację jako bardzo trudną, zgłoś się proszę do pedagoga szkolnego lub wychowawcy i opowiedz o sytuacji.
Możesz zadzwonić na niebieską linię, jeśli dochodzi do przemocy w rodzinie 42 682 20 22
W razie czego napisz jeszcze
Tomasz Furgalski

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

71 poziom zaufania

Witaj. Jeśli chcesz porozmawiać z kimś to w szkole powinien być pedagog, a może nawet psycholog, który właśnie od takich spraw między innymi jest. Jak najbardziej spróbuj tam poszukać. Co do placówki wychowaczej to jeśli czujesz, ze tam byłoby Ci lepiej aniżeli w domu to porozmawiaj o tym z rodzicami. Jeśli chodzi o krzyki i wyzwiska to przekre, ze rodzice tak Cię traktują na co nie do końca masz wpływ, choć mozesz zawse to zgłosić w szkole, natomiast masz wpływ na swoje traktowanie rodziców i zachowanie. Na pewno jeśli obydwie strony krzyczą to nie będzie dobrze, wręcz przeciwnie, ale możesz być Ty tą mądrzejszą i starac się panować nad swoimi krzykami, agresywnymi zachowaniami a i wtedy oni będą nieco inaczej Cię traktować, choćby mama bo tata pije, to kolejny problem.
To, ze tniesz się jest również bardzo niepokojące i zachecam do poszukania pomocy bo to jak jest dzisiaj będzie za tobą się ciagnęło w życiu dorosłym wiec im lepiej przejdziesz ten trudny okres tym łatwiej będzie tobie w poźniejszych latach.
Magdalena Brabec

Mgr Jolanta Liczkowska-Czakyrowa Psycholog, Toruń

23 poziom zaufania

Nie wiem co rozumiesz przez zgłosić się tu, tutaj możesz zadać pytanie, podzielić się tym z czym Ci jest trudno, bo z tego co piszesz nie masz do kogo. Wygląda na to, ze masz bardzo złożoną sytuację rodzinną, sama jesteś w okresie dojrzewania, masz wiele własnych przeżyć i myśli i jak piszesz nie masz gdzie się z nimi zwrócić.
Poruszające jest to jak bardzo czujesz się bezradna i potrzebujesz pomocy, bo myślisz o ośrodku wychowawczym a to znaczy, ze potrzebujesz i szukasz pomocy, to dobry moment bo chcesz dla siebie ratunku.
Nie wiem do jakiej szkoły chodzisz ale czy jest tam pedagog, psycholog?
Czy masz swoją grupę przyjaciół, rodzeństwo?
Może uprawiasz jakiś sport lub jest jakaś dyscyplina, która Cię interesuje?
To może być dla Ciebie ratunkiem.
Czy mówiłaś twojej mamie, ze potrzebujesz jej pomocy? ona to musi od Ciebie usłyszeć.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Myśli samobójcze i brak wsparcia u rodziców – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Rodzice źle mnie traktują i mówią, że jestem głupia – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Co zrobić, aby zmniejszyć wymagania mamy? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Osiemnastolatka a kontrola rodziców – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Koledzy z klasy znęcają się nade mną - co powinienem zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Brak chęci do życia i myśli samobójcze u 13-latki – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Mam się już zabić, czy dalej cierpieć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Problemy z komunikacją z rodzicami – odpowiada Mgr Kamila Stasik-Cwyl
Wahania nastroju u 14-latka – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Brak porozumienia z mamą – odpowiada Mgr Karolina Gutkowska

artykuły

Ujarzmij rozrabiakę!

Dzieci w wieku szkolnym nierzadko sprawiają kłopot

Czy potrafisz zrozumieć dziecięcy świat?

Dziecięcy świat różni się od świata ludzi dorosłyc

"Nie jestem zaklinaczem dzieci. Jestem psychologiem. Uczę, jak wychowywać" - rozmowa z Michałem Kędzierskim

Pięciolatek, który podczas ataku złości demoluje m

W jaki sposób dojść do porozumienia z rodzicami?

Witam, mam 19 lat i poważny problem. Nie wiem jak dokładnie opisać, aby oddać to, co się naprawdę dzieje i żeby to nie zabrzmiało banalnie. Moje kontakty z rodzicami są koszmarne i doszło to już do tego stopnia, że w zasadzie codziennie są awantury. Moi rodzice bez przerwy chcą, żebym się zmieniła, była taka jak oni tego chcą, miała takich znajomych, jak oni by chcieli... Nie wiem dlaczego, bo nie nadużywam alkoholu, nie wracam do domu po nocach (najpóźniej o 22.00) i to w weekendy, bo w tygodniu mi nie wolno wychodzić. Jestem studentką i chciałabym mieć w życiu więcej swobody i czasem trochę się rozerwać, bo nigdy nie miałam takiej okazji. Rodzice ciągle znajdowali jakiś powód, by mnie nigdzie nie puszczać, matura itp... Żadna moja koleżanka, przyjaciółka im nie odpowiada, nie wspominając już o chłopaku... Ze swoim pierwszym chłopakiem zerwałam właśnie ze względu na rodziców.... Chłopak, z którym jestem obecnie jest dla mnie najważniejszy... Kocham go prawdziwą i szczerą miłością i naprawdę nie wyobrażam sobie życia bez niego, ale on im nie odpowiada, mimo że nigdy z nim nie rozmawiali.

Próbuję rozmawiać z rodzicami na spokojnie, przedstawiać im swój punkt widzenia, aby mnie lepiej zrozumieli, staram się okazywać, że ja ich rozumiem i nie lekceważę swoich obowiazków wobec rodziców, tyle tylko, że te awantury są już bardzo uciążliwe i boję się, że odbije się to w końcu na ich zdrowiu. Moi znajomi ani chłopak nie są ze 'złych' czy patologicznych rodzin, to naprawdę zwyczajni ludzie, z którymi lubię spędzać wolny czas. Maturę zdałam dobrze, dostałam się na studia, więc naprawdę nie rozumiem, dlaczego rodzice tak ograniczają moją wolność. Co prawda kilka razy nagięłam ich zaufanie, ale to właśnie przez to, że nie mam ani odrobiny swobody. Mama sprawdza mnie na każdym kroku, telefonuje do znajomych, czy na pewno jestem tam, gdzie powiedziałam... Ja naprawdę staram się opisać to wszystko obiektywnie...

Studiuję pracę socjalną, trochę wiem jak powinno się rozmawiać, kiedy ma się tego typu problemy, ale na moich rodziców nic nie działa... Rozmawiałam z babcią nawet, by na nich wpłynęła, ale było jeszcze gorzej... Od wakacji po maturze co rusz łapię jakąś pracę, gdziekolwiek się da, tylko by odciążyć rodziców. Mama była zdolna nawet do tego, by mi zabrać wypłatę... Bo ją "rozp******".... Zrobiłam Wasz test na depresję, bo nie radzę sobie... Naprawdę od ponad pół roku jest tak źle, że sobie przestałam radzić... Moi znajomi i chłopak wspierają mnie, ale mi już wstyd jest im mówić o problemach... I koloryzuję sytuację w domu... Z testu wyszedł mi środkowy stan... Nigdy bym nie napisała w internecie o tym, gdybym znała jakieś wyjście, gdybym widziała chociaż jakieś światełko w tunelu... Ale ono chyba zgasło... Ja nie twierdzę, że moi rodzice chcą źle... Ja wiem, że mają dobre intencje i ja zresztą też chcę być dobrą córką... Oni mówią mi, że do niczego nie zajdę w życiu, że zła jestem... Kiedy ja przysięgam, że się staram jak mogę... Tylko chcę "odciąć pępowinę" i zacząć z nimi żyć na stopie bardziej partnerskiej, bo w tym wieku to już chyba trzeba... Bardzo proszę... Niech mi ktoś pomoże....

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje Relacje z rodzicami i teściami

Lek. Marta Mauer-Włodarczak Psycholog, Warszawa

62 poziom zaufania

Witaj!

Problemy, które opisujesz, bardzo często zdarzają się w rodzinach, w których jest tylko jedno dziecko. Wówczas rodzice pokładają w jedynaku najczęściej niezrealizowane przez samych siebie plany i ambicje, pilnując, aby dziecko nie zboczyło ze ściśle wyznaczonej przez nich drogi, jednocześnie eliminując subiektywne przeszkody. W ten sposób bardzo krzywdzą dziecko, często nie zdając sobie z tego sprawy.

Pamiętaj, że nikt nie ma prawa mówić, że do niczego w życiu nie dojdziesz, a tym bardziej, że jesteś zła. Zachowanie Twoich rodziców jest oznaką ich słabości i lęku, ale Ty nie powinnaś dźwigać tego na swoich barkach. Poczucie zbytniej odpowiedzialności za rodziców, poczucie winy i przesadnego obowiązku względem nich są prawdopodobnie wynikiem toksycznej relacji, w jaką jesteś uwikłana.

Nie mogę Ci powiedzieć, w jaki sposób odciąć pępowinę, ponieważ każdy musi znaleźć na to własny sposób i własną drogę. Obawiam się jednak, że samodzielnie będzie Ci bardzo trudno uporać się z tym problemem. Dlatego namawiałabym Cię, abyś poszukała pomocy u psychoterapeuty. Moim zdaniem warto byłoby, abyś popracowała nad zmniejszeniem Twojego poczucia winy, które wpędza Cię w błędne koło, oraz nad podniesieniem poczucia Twojej wartości. Psychoterapeuta mógłby Ci także pomóc w określeniu granic, których rodzice nie powinni przekraczać oraz wskazać sposoby asertywnego radzenia sobie w sytuacji konfliktu.

Myślę, że dobrym pomysłem byłoby, abyś porozmawiała o swoim problemie z chłopakiem i poprosiła go o wsparcie. Prędzej czy później i tak stanie się częścią konfliktu, w który jesteś uwikłana. Dlatego myślę, że lepiej byłoby, gdybyście wspólnie stawili temu czoła. Czasem wystarczy, kiedy druga osoba powie, że w Twoim zachowaniu nie ma nic złego i że nie powinnaś czuć się winna. To naprawdę pomaga przetrwać trudne chwile.

Życzę powodzenia!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy to, że nie mam przyjaciół i dziewczyny, a rodzice się mną nie interesują spowodowało u mnie depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Rodzice się rozwodzą. Mam dość!!! – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Mam rodziców alkoholików i prześladują mnie myśli samobójcze – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Relacje z rodzicami - co mam zrobić, by je naprawić? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Moi rodzice się rozwodzą - jak im powiedzieć, co o tym myślę? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Brak akceptacji rodziców mojego chłopaka – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Moi rodzice ciągle się kłócą – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Mam 16 lat i niską samoocenę - jak mogłabym to zmienić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Wszystkiego się boję. Co mam zrobić? – odpowiada Magdalena Pikulska
Brak uczuć wyższych – odpowiada Mgr Joanna Kwiatkowska

artykuły

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Czy masz skłonności do nerwicy?

Nerwice, czyli zaburzenia lękowesą grupą zaburzeń

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

umów wizytę

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

umów wizytę

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

umów wizytę

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Brak porozumienia z matką

Witam mam 18 lat od 2 lat nie mogę się dogadać z rodzicami a najbardziej z matką ona dosłownie zatrówa mi życie robi ciągle awantury czepia się jestem dla niej nikim wyzywa mnie ludzie jej gadają głupoty i ja obrywam czasami myślę jak by było fajnie jak by jej niebyło niezdałem 2 lata powinna mi pomagać a nie dołować jest agresywna jak ja się bronie to odbiera jako atak i leci z płaczem do taty że ja ją uderzyłem a prawda jest zupełnie inna co mam robić nic nie pomaga na nią

MĘŻCZYZNA, 18 LAT ponad rok temu

Agresja Psychologia Psychoterapia

Lek. Małgorzata Horbaczewska

98 poziom zaufania

Witam serdecznie. W takiej sytuacji należałoby zgłosić się do psychologa. Porada internetowa zbyt wiele tu nie pomoże.

Dr Marta Melka-Roszczyk Psycholog, Poznań

35 poziom zaufania

Witam,

osoby w Pana wieku bardzo często mają trudności w relacjach z rodzicami. Wynika to najczęściej z odmiennych poglądów, potrzeb i sytuacji.

Z Pana opisu wynika, że sytuacja z mamą jest rzeczywiście konfliktowa. Być może na spokojnie powinien Pan porozmawiać z obojgiem rodziców i wyjaśnić opisywane zdarzenia, tak aby były jasne i klarowne dla wszystkich.

Pozdrawiam serdecznie
Marta Melka-Roszczyk

Mgr Edyta Kołodziej-Szmid Psycholog, Gdańsk

66 poziom zaufania

Witam kiedy ma się 18 lat jest się dorosłym człowiekiem, można z powodzeniem rozpocząć samodzielne życie. Być może wyprowadzka od rodziców byłaby dla Pana dobrym rozwiązaniem? Oboje odetchnęlibyście od siebie, zdystansowali i być może zatęsknili. Proponuję rozważyć. Pozdrawiam