Brak sensu życia u 23-latki

Witam. Nazywam sie Kamila. Mam 23 lata I potrzebuje pomocy. Nie chce mi sie zyc. Jestem wsciekla ze rano sie budze. Nic nie ma sensu. Szukam porady prosze o kintakt

KOBIETA, 23 LAT ponad rok temu

Konsultacje psychologiczne Pomoc psychologiczna Psychologia Psychoterapia

Mgr Joanna Marciniak Psychoterapia, Śrem

46 poziom zaufania

Ważne, że szuka Pani pomocy dla siebie i nie pozwala Pani, by smutek i złość całkowicie Panią obezwładniły. Zalecam kontakt z psychoterapeutą, by przyjrzeć się wspólnie co się dzieje i jak można sobie z tym poradzić. Pozdrawiam

Mgr Anna Bernatowska Psycholog, Warszawa

52 poziom zaufania

Witam, koniecznie misi sie Pani zgłosić do psychiatry i psychoterapeuty. Niestety sama Pani musi znaleźć specjalistow proponuje zgłosić sie do Poradni Zdrowia Psychocznego, lub poszukać w internecie prywatnych gabinetów. Pozdrawiam

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Proszę zgłosić się do lekarza psychiatry oraz psychoterapeuty, którzy wyłącznie w kontakcie osobistym - po zbadaniu - mogą zaproponować najlepszą dla Pani formę / metodę leczenia. Pomoc może Pani uzyskać w ramach np.: Poradni Zdrowia Psychicznego (NFZ) lub prywatnie.

Mgr Aleksander Kędziorek Psycholog, Poznań

26 poziom zaufania

Przyłączam się do poprzednich opinii, proszę się KONIECZNIE zgłosić do Poradni Zdrowia Psychicznego, lub prywatnie. To, że Pani napisała tego posta, to już pozytywny objaw - szuka Pani pomocy. I w tym nastawieniu proszę pozostać.

http://www.gabinet-terapia.com/o-psychoterapii.html
http://psychoterapeuta.malopolska.pl/
https://www.doz.pl/lekarze/l43782-NZOZ_Poradnia_Zdrowia_Psychicznego_i_Neurologiczna_Sanus

Możliwości fachowej pomocy jest mnóstwo - tu Pani wysłałem tylko przykładowe linki na pomoc psychologiczną w Bochni - a jest tego wiele więcej. Wiem, że doradzanie w stylu "weź się w garść" nie ma sensu i tylko rozdrażnia. Nic takiego nie mówię. Proszę tylko znaleźć w sobie tę energię, aby zgłosić się do jakiegoś psychologa/psychoterapeuty/psychiatry.
Tymczasem polecam obejrzeć sobie wszystkie części "Minionków", czyli: "Jak ukraść księżyc?", "Minionki rozrabiają", "Minionki". Proszę się nie dziwić, że taką dziwną poradę dałem. Chodzi o coś pozytywnego, śmiesznego, miłego, ciepłego. Osobiście jestem fanem "Minionków". Proszę spróbować sushi, jeśli nigdy Pani nie próbowała. Proszę zmusić się i przejść się z koleżanką, czy z kimś z rodziny na spacer, do kawiarni na dobrą kawę. Proszę pójść do kina, widzę, że grają w kinie Rebis w Bochni film "Czy naprawdę wierzysz?" - wspaniały film, gorąco polecam :)

Dr Daniel Melerowicz Psychologia, Katowice

60 poziom zaufania

Dzień dobry, pomocą może być dla pani podjęcie psychoterapii. Zachęcam w pierwszej kolejności do przeprowadzenia diagnozy psychologicznej na podstawie której psycholog wskaże dalsze kroki postępowania. Pozdrawiam.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Brak sensu życia u 47-letniej kobiety – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Brak sensu życia - może coś pora zmienić? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Alkoholizm i brak sensu w życiu – odpowiada Ewa Topór-Nawarecka
Brak sensu życia u 18-latki – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Brak sensu życia u 29-latki – odpowiada Mgr Krystyna Kozłowska
Problemy z nerwowością u 23-latki – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Brak sensu życia u 27-latki – odpowiada Lek. specjalista psychiatra, Alina Nowicka
Brak sensu życia przed rozpoczęciem studiów – odpowiada Mgr Agnieszka Urbanowicz
Pogarszające się samopoczucie i brak sensu w życiu – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Napady płaczu, zobojętnienia i brak sensu życia – odpowiada Mgr Patrycja Stajer

artykuły

Psycholog - kim jest i czym się zajmuje?

Psycholog to osoba posiadająca odpowiednie wykszta

Jak znaleźć dobrego psychologa?

Znalezienie dobrego specjalisty, zdolnego zdiagnoz

Poradnia psychologiczna dziecięca i dla dorosłych - kiedy się udać?

Poradnia psychologiczna jest placówką, z pomocy i

Brak sensu życia

Mam na imię Jacek i mam 23 lata. Od ponad roku choruję na depresję. Jestem osobą z natury spokojną, zamkniętą w sobie i nieśmiałą. Pochodzę z biednej rodziny i mam czworo rodzeństwa. Jestem w trudnej sytuacji finansowej. W grudniu 2008 roku rozpocząłem swoją pierwszą pracę w banku. W lutym 2009 roku doznałem załamania. Zacząłem płakać, że jestem beznadziejny, samotny, biedny. Nie mogłem spać i budziłem się z bólami brzucha. W pracy chciało mi się płakać. Moja mama postanowiła udać się ze mną do psychiatry. Zacząłem przyjmować leki. Lekarz po zdiagnozowaniu moich objawów przepisał mi silne leki przeciwdepresyjne, które powodowały to, że pół dnia spałem (przyjmowałem benzodiazepiny). Udałem się do innego specjalisty, który zalecił mi łagodniejsze leki. Samopoczucie poprawiło się. W lipcu było już bardzo dobrze. Odstawiłem leki (niepotrzebnie). Dodatkowo od sierpnia zacząłem spotykać się z dziewczyną. Byłem nią zafascynowany, dobrze mi się rozmawiało, spędzało czas. Pojechaliśmy razem w góry. Zakochałem się. Niestety, nasza znajomość trwała krótko. Zaledwie 1,5 miesiąca. Po powrocie z wymarzonych wakacji zostawiła mnie. Wtedy to uświadomiłem sobie, że to nie była dla mnie dziewczyna, ponieważ rozstała się ona wcześniej z narzeczonym po długim związku, a ja byłem dla niej tylko zabawką. Mówię, trudno - skończyło się. Niestety, w połowie października znowu ogarnął mnie zły nastrój. Zacząłem płakać, że znów jestem sam, że jestem beznadziejny. Pojawiły mi się natrętne myśli natury agresywno-seksualnej. Nie mogłem się na niczym skupić. Oglądałem film i nie wiedziałem, o co w nim chodzi. W listopadzie udałem się do trzeciego specjalisty i zalecił mi lek przeciwdepresyjny i przeciwlękowy. Biorę go do dziś, już 5 miesiąc. Natrętne myśli zaczęły ustępować. Niestety, strasznie zacząłem się pocić i pojawił się jakiś niedowład ruchowy. Na nieszczęście w styczniu 2010 roku straciłem pracę (czyli jedyną rzecz, która tak naprawdę dawała mi sens życia), że miałem zajęcie i byłem wśród inteligentnych i fajnych ludzi. Teraz siedzę w domu i jestem załamany że życie jest bardzo trudne i że ja jestem nieszczęśliwy. Leżę do południa w łóżku, nie chce mi się rozmawiać. Nie potrafię żyć dla siebie - jakbym się poddał i zaczął nienawidzić siebie i cały świat. Ogarnęła mnie jakaś bezradność, obojętność. Czuję się niepotrzebny na tym świecie, nie potrafię postawić sobie żadnych celów. Powtarzam sobie w myślach że nie chce mi się żyć. Czuję, że zrujnowałem sobie życie i nie da się nic zrobić, że to psychika zaważyła na wszystkim, że się poddałem i teraz cierpię. Psychiatra stwierdziła, że po prostu jestem nieszczęśliwy.

MĘŻCZYZNA, 23 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Lek. Jan Karol Cichecki

52 poziom zaufania

Witam,

wydaje mi się, że powinien Pan poszukać porady i pomocy psychologa bądź psychoterapeuty. Pana problem, z tego co rozumiem, jest złożony i dotyczy tak sfery zawodowej, jak i osobistej. Z pewnością specjalista doradzi Panu sposób, by zdobyć pracę, jak również zastanowi się wspólnie z Panem nad przyczynami sygnalizowanych przez Pana trudności emocjonalnych w radzeniu sobie z pewnymi trudnymi sytuacjami osobistymi.

Nie doradzałbym Panu jednak zaprzestania przyjmowania leków w tym momencie. Taką decyzję proszę zawsze konsultować z lekarzem prowadzącym.

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Dlaczego jestem nieszczęśliwy? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Druga fala depresji – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy mam depresję na tle społecznym? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co zrobić, gdy nie widzę sensu w swoim życiu? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Brak sensu życia - czy to depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak zachowywać się po rozstaniu, kiedy nic nie ma sensu i nie chce się żyć? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Jaki jest sens mojego życia? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak sobie poradzić z brakiem chęci do życia? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Bardzo źle ze mną; nie wiem, co robić... – odpowiada Magdalena Pikulska
Brak sensu życia. Nie wiem co się dzieje? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Choroba afektywna dwubiegunowa. Agnieszka opowiada, jak wygląda życie z chorobą bipolarną (ChAD)

Nawet lekarzom zdarza się mylić jej objawy z depre

Piotr Pogon: człowiek jest istotą przekorną, a życie - cudem

Piotr Pogon jest maratończykiem, biegaczem charyta

Koronawirus. Pierwszy Polak po przeszczepie płuc po COVID-19: "Przeraża mnie, gdy słyszę, że pandemii i koronawirusa nie ma"

Pan Grzegorz to pierwszy Polak, a ósmy człowiek na

Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska Neurolog

umów wizytę

Lek. Martyna Wypych Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Ilona Pieczonka- Ruszkowska Neurolog, Poznań

umów wizytę

Lek. Małgorzata Kogut Neurologia, Kraków

umów wizytę

Brak sensu w życiu u 21-latki

Nie widze sensu w zyciu. Nie poszlam na studia, mam zle platna prace, 20 lat i jestem w ciąży bez slubu. Mam brac slub za rok a wstydzę się mowic publiczine w kościele, pierwszego tanca. Jestem niesmiala i nie lubie być w centrum. Nie potrafie rozmawiać z ludzmi. Jestem jedynaczka może dlatego nie potrafie rozmawiać z rodzicami, jak jesteśmy w gronie rodziny to to tylko odpowiadam na pytania.Jestem beznadziejna na tle rodziny. Czuje ze nie nadaje się do zyciu i do ludzi. Brak znajomych.

KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Zaburzenia nastroju Psychologia

Mgr Karolina Matlak Psycholog, Katowice

53 poziom zaufania

Witam,

Proszę rozważyć wizyty u psychologa, psychoterapeuty. Intensywna psychoterapia na ten moment nie będzie wskazana, ze względu na to, że jest Pani w ciąży i oczekuje dziecka. Może Pani jednak korzystać z wspierających form psychoterapii. Skorzystanie z pomocy specjalisty może Pani pomóc zająć się własnym poczuciem wartości, oswoić nowe role, jakie przed Panią - bycie mamą, żoną, radzić sobie z lękiem przed ludźmi. Cele do terapii ustali Pani zresztą z terapeutą, do którego się Pani wybierze - jeśli oczywiście się Pani na to zdecyduje.
Kiedy przeżywa się kryzys, sytuacje często przeżywa się jako beznadziejne lub bez wyjścia, gdy tak naprawdę wcale takimi nie są. Nie jest moją intencją, by bagatelizować to co Pani przeżywa, lecz raczej zachęcić, by pozwoliła sobie Pani pomóc. Proszę też nie zapominać o rozmowach z parterem i innymi ważnymi dla Pani osobami.

Pozdrawiam

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Jeżeli chce Pani zmienić swój sposób funkcjonowania i przeżywania to jak najbardziej namawiam na konsultację z psychoterapeutą, które mogą zakończyć się wspólnym podjęciem decyzji o leczeniu /tj.psychoterapii/.
Sam fakt bycia w ciąży nie stanowi przeciwskazania do podjęcia psychoterapii. Pomoc może Pani uzyskać w ramach NFZ - np.: w Poradni Leczenia Nerwic, Poradni Zdrowia Psychicznego lub prywatnie. W internecie dostępna jest również lista certyfikowanych psychoterapeutów Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego wg miejscowości.

Mgr Piotr Jan Antoniak Psycholog, Warszawa

70 poziom zaufania

Witam Panią. Chciałbym, żeby zdanie, które napiszę dużymi literami przeczytała Pani bardzo powoli. JEST PANI WYJĄTKOWA. NA CAŁYM ŚWIECIE NIE MA TAKIEJ DRUGIEJ OSOBY JAK PANI. Kiedyś pewien człowiek z wykształcenia lingwista powiedział "Uważaj co do siebie mówisz, bo może się okazać, że słuchasz". Jednym źródłem, które może Panią osłabiać to doświadczenia życiowe (słabo płatna praca, brak studiów, ciąża). Być może w dotychczasowym życiu nie miała Pani wystarczająco dużo wsparcia od najbliższego otoczenia. Takie wsparcie jest potrzebne do budowania poczucia wartości i odpowiedniej samooceny. To co Pani o sobie pisze to drugie źródło, które Panią osłabia. Proszę spróbować być dla siebie bardziej łagodną. Może Pani się czuć przytłoczona, że w jednym okresie skumulowały się czynniki zewnętrzne i wewnętrzne, które działają na Panią oslabiająco. Jeśli to jest możliwe proszę spróbować umówić się do psychologa w bezpośrednim kontakcie. Drugi równoległy pomysł jaki mi przychodzi do głowy to rozejrzenie się w najbliższym otoczeniu i być może wybranie z niego osoby, z którą czuje się Pani najbezpieczniej w kontakcie. Psycholog i bliska osoba to zasoby zewnętrzne, kiedy trudno nam znaleźć w sobie zasoby wewnętrzne. Proszę wykonać krok w tym kierunku, żeby sobie pomóc (tak zresztą traktuję Pani opis na tym portalu). Pozdrawiam Panią