Co się ze mną dzieje? Nic mi się nie chce, nikt mi nie pomaga

Od jakiegoś czasu nic mi się nie udaje. W szkole, w kontaktach z innymi, w miłości. Wśród moich rówieśników czuję się zawsze jako ta gorsza, nieśmiała, nudna, pocąca się, w okularach. Zakompleksiona dziewczyna, która jest po prostu żałosna i z którą nie warto rozmawiać, bo i nie ma o czym. Nie potrafię z nimi rozmawiać. Z nikim nie potrafię rozmawiać, bo mam wrażenie, że nikt po prostu mnie nie rozumie. Że wszyscy uważają, że po prostu wymyślam problemy, że dużo innych ludzi przeżywa życiowe tragedie, a ja użalam się nad sobą... Być może tak jest, ale ja po prostu źle się czuję ze sobą. Kiedy jestem sama, nie jest tak źle, ale kiedy jest przy mnie więcej ludzi, zamykam się w sobie, nie potrafię powiedzieć nic błyskotliwego, co wprawiłoby ich w rozbawienie, chcę się schować tak, żeby nikt mnie nie widział i żeby ściany mnie pochłonęły. A ja przecież taka nie jestem! Wśród przyjaciół czułam się zawsze atrakcyjna, przebojowa, towarzyska... Teraz tak nie jest. Kiedy tylko coś mi nie wychodzi (np. tańczenie itp.), nikt z nich mnie nie zmotywuje: "Spróbuj jeszcze raz! Ja ci pokażę, jak należy to zrobić, nawet kilka razy, jeśli będzie trzeba, tak, że na pewno się nauczysz". Nie, tak nie jest. Słyszę tylko: "O Jezu, nie musisz być we wszystkim najlepsza, umiesz dużo innych rzeczy". Widzę wtedy, że mają satysfakcję, że w tej dziedzinie jestem beznadziejna, a to dla nich jest takie łatwe. Kiedy pytam: "Jakie rzeczy potrafię? W czym jestem dobra?", słyszę "Dobrze się uczysz". Nikt nigdy nie powie: fajnie śpiewasz, ruszasz się, grasz czy coś w tym rodzaju. I to mnie boli. Że jeżeli coś mi nie wychodzi, to każdy zwraca mi uwagę, jeżeli na odwrót, to nie usłyszę od "życzliwych" ani jednego dobrego słowa. Tym bardziej, że mojej koleżance nikt nie szczędzi takich pochlebnych opinii. Nie jestem zazdrosna, ale jest mi po prostu smutno. A ja bym po prostu chciała, żeby ktoś mi pomógł, dał coś z siebie, a nie mówił: "No, nie musisz przecież tego umieć". I przez to zamykam się. Nie chcę tańczyć, śpiewać publicznie, bo i tak wiem, że nikomu się to nie spodoba. Już nie wspomnę o tym, że ta koleżanka szalenie podoba się komuś, w kim jestem zadurzona od paru lat... I kto mnie chyba nawet nie lubi... I trudno mi o tym zapomnieć, kiedy jedna z moich koleżanek na sylwestrze: "Wypijmy za chłopaków. Za tych, którzy nas nie chcą". Albo jedna moja znajoma, składająca mi życzenia: "A jak wszyscy, to wszyscy". A propo motywacji, ostatnio nie chcę mi się nic. Zawsze dobrze się uczyłam, nauka nie sprawiała mi problemu, ale odkąd zaczęłam dostawać gorsze oceny, nie chce mi się nic. Bo po co, skoro i tak nikt tego nie doceni? Wiele razy nastarałam się jak głupia, a w nagrodę zostałam oceniona jak ktoś, kto praktycznie nie zrobił nic. Robię teraz wszystko na ostatnią chwilę, pomimo tego, że cały czas myślę, że powinnam to zrobić, a jednak nie mogę... Wymyślam jakieś głupie wymówki, byleby tego nie zrobić. A potem oczywiście żałuję, że przez swoje niechciejstwo nie zrobiłam czegoś tak, jakbym mogła to zrobić. A na dodatek czuję się nieatrakcyjna. Byłam niedawno u fryzjera, a znów moja fryzura mi się nie podoba. Chciałam nosić soczewki, nie ma żadnych na to przeciwwskazań, gdyby nie fakt, że nauka ich zakładania sprawia mi trudność i porwałam już trzecią parę. Całe moje pieniądze urodzinowe wydałam właśnie na to, a teraz nie mam ani soczewek, ani pieniędzy. A mój ojciec powiedział, że skoro nie umiem ich zakładać, to że mam dać sobie spokój, bo czwartej pary mi już nie kupi. Nie wierzy w to, że jeżeli spróbuję jeszcze raz, to w końcu mi się uda. Nikt we mnie nie wierzy. A jeżeli oni nie wierzą, to i ja przestałam. Mam wrażenie, że nikt mnie nie rozumie. I ja wcalę nie próbuję użalać się nad sobą, tylko po prostu jest ze mną coś nie tak. I jest mi źle. I już prawie nie rozmawiam z moją najlepszą przyjaciółką, bo napada mnie taki dół, że po prostu nie chce mi się z nią rozmawiać. Nie potrzebuję pocieszenia typu: "Nie martw się, ja też tego nie umiem, ja też ładnie nie wyglądam, ze mną on też nie rozmawia" tylko rady: "A może zrobiłabyś tak czy tak"... Płaczę gdzieś w ciemnym kącie, a nikomu nie potrafię wyjaśnić, o co mi chodzi... Coś jest ze mną nie tak chyba... Dzisiaj na przykład dobił mnie ton mojego głosu, kiedy mówiłam komuś cześć. Był to głos nieśmiały, pełny niepokoju i mówiący "a ja chciałabym zniknąć". Ja wiem, że wszyscy widzą mnie właśnie tak. A ja nie jestem taka, ale nie potrafię udowodnić, że jest inaczej... I jeszcze te cholerne okulary, które mnie szpecą i z którymi nie rozstanę się już chyba nigdy... Ubrać też się ładnie nie mogę, bo jak to zrobić, kiedy jak jestem w domu, to nie pocę się w ogóle, a jak tylko gdzieś pójdę, to się wstydzę nawet rękę podnieść. Przez jakiś czas to ustąpiło, a teraz znowu... chyba nikt nie jest w stanie mi pomóc, bo tylko ja mogę to zrobić. A ja w stanie nie jestem... Wszyscy widzą we mnie tylko fakt, że dobrze się uczę. A moi rodzice po powrocie do domu są bardziej zainteresowani telewizorem niż mną... I mam dopiero 15 lat. Jeżeli całe moje życie będzie takie, to... będzie cholernie ciężko dźwignąć się z czarnej podłogi beznadziei i braku sensu...