Czuję się gorszy od innych – z czego to wynika?

Mam 28 lat i czuję się gorszy od innych. Całe dnie spędzam sam i z nikim nie rozmawiam. Nikt się mną nie interesuje i nikt nie chce ze mną rozmawiać. Kiedy patrzę na innych ludzi, to czuję się przy nich jak idiota. Wszyscy chodzą parami, trzymają się za ręce, przytulają, całują, obdarowują się prezentami, rozmawiają ze sobą, w ogóle nie zwracają na mnie uwagi, nie patrzą na mnie, a ja widząc ich, czuję się jak odludek. Kiedy patrzę na innych, myślę sobie, jak inni mają dobrze: mają znajomych, przyjaciół, chłopaków, dziewczyny, mają z kim rozmawiać, są rozchwytywani przez ludzi, chodzą na spacery, na kolacje, odnoszą sukcesy, są zdolni, mają artystyczne zdolności, ciągle z kimś przybywają, mają do kogo zadzwonić i zjeść z kim obiad, a ja nie mam nikogo. Wszystko muszę robić sam: sam muszę zrobić sobie jedzenie, potem muszę iść do pracy, potem muszę iść na zakupy, zrobić sobie pranie, wyprasować, posprzątać, pozmywać i wtedy na nic nie mam już siły i idę spać, i myślę wtedy, że znowu nic nie zrobiłem, bo jak zwykle nie miałem czasu i że mój dzień był beznadziejny. I kiedy tak sobie to wszystko robię sam, to myślę sobie, jakie inni mają wspaniałe życie. Zdaję sobie sprawę, że wszystko wynika to z tego, że nie dostałem od rodziców wystarczająco dużo miłości. Pamiętam, jak moi znajomi dostawali od rodziców wszystko, co chcieli: grali na gitarach i innych instrumentach, mieli inne zdolności, wyjeżdżali za granicę, odnosili sukcesy, a kiedy chciałem o tym porozmawiać z mamą, to powiedziała mi, że nie kupi mi gitary, bo nie będę umiał na niej grać, nie pozwala mi malować, bo nie umiem malować i ma w d%^&* moje problemy, stąd nie mogąc wytrzymać tego uczucia, że wszyscy inni mogą robić to, co chcą, wyniosłem się z domu. Mieszkam teraz w Łodzi, znam 4 języki obce, jestem po studiach i dobrze zarabiam. Ale i tak nie wiem, co mam zrobić z pieniędzmi, które mam. Nie wiem, co mam zrobić z wolnym czasem, który mam w weekend i w ogóle nie wiem, co mam ze sobą zrobić. Od kilku miesięcy spotykam się z psychologiem, który mówi mi, że nie ma sensu rozdrapywać swojej przeszłości i użalać się nad tym, że nie dostałem czegoś od rodziców i wziąć sobie tą gitarę, której od nich nie dostałem i zacząć po prostu na niej grać. Ale myślę sobie, że nie mam ochoty wiecznie robić czegoś samemu, bo życie dla samego siebie jest bez sensu, a zagrać na gitarze dla innych i tak nigdy nie będzie okazji, bo w ogóle nie będą chcieli tego słuchać, bo przecież mają swoje życie, swoich przyjaciół, swoich znajomych, swoje mieszkania, swoją filozofię, swoje sukcesy i w ogóle niczego już im do życia nie brakuje i w ogóle mnie nie potrzebują. Czuję się okropnie. Co mam zrobić? Pomóżcie

MĘŻCZYZNA, 28 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Samoocena

Lek. Magdalena Szymańska

57 poziom zaufania

Dzień dobry!

Pierwszym dobrym krokiem, na który się Pan zdecydował, było pójście z problemem do psychologa. Opisuje Pan, że czuje się samotny, że nikt się Panem nie interesuje, że zazdrości innym kontaktów, sukcesów, bycia w związkach. Ja zastanawiam się, jak wygląda u Pana próba nawiązania bliższych relacji z drugą osobą. Czy stara się Pan wyjść do ludzi, czy tylko oczekuje Pan, że to właśnie inni powinni starać się nawiązać kontakt z Panem?

Uważam, że jest Pan dla siebie zbyt surowy. Z Pana opisu wynika, że też nie brakuje u Pana sukcesów życiowych. To, że zna Pan 4 języki obce, jest wspaniałą rzeczą, którą tylko nieliczni mogą się pochwalić. Skończył Pan studia i dobrze zarabia. Czy to nie jest powód do dumy?

Jeżeli czuję się Pan samotny, to nie ma innego sposobu, jak tylko zacząć otwierać się na innych. Na pewno w pracy ma Pan znajomych. Dlaczego nie zacząć nawiązywać bliższych relacji właśnie tam?
Gdy spróbuje Pan przełamać barierę i spróbuje umówić się z kolegami po pracy, na pewno sytuacja zacznie się zmieniać.

Ważne też, aby miał Pan jakieś ulubione zajęcia w wolnym czasie. Najlepiej takie, które pozwolą jednocześnie poznawać nowych ludzi. Myślę, że różnego rodzaju sporty są dobrym pomysłem.

Musi Pan wiedzieć, że jest Pan wartościowym człowiekiem, który ma wiele do zaoferowania tylko musi Pan dać sobie szansę.

Uważam, że spotkania z psychologiem lub psychiatrą pozwolą odbudować pewność siebie i zmienić relację z otoczeniem. Jednak najważniejsze jest, by Pan sam zaczął nad sobą pracować i próbował zmieniać swoje nawyki. Jestem pewna, że jeżeli zmieni Pan swoje nastawienie, zobaczy Pan wszytko w innych kolorach.

Pozdrawiam!