Czuję, że przegrałam swoje życie

Mam wrażenie, że przegrałam swoje życie. Ponad 4 lata temu byłam szczęśliwą nastolatką. Poznałam chłopaka, potem okazało się, że jestem w ciąży, on zostawił mnie, ja wtedy byłam w klasie maturalnej, kiedy córka miała kilka miesięcy, założyłam sprawę w sądzie. Bardzo dużo emocji i nerwów mnie to kosztowało, dlatego że ojciec dziecka był osobą bezwzględną i nie miał granic, żeby mnie obrażać, praktycznie za wymyślone przez niego historyjki. Proces sądowy się skończył, byłam zadowolona z wyników. Jednak cały czas mnie zwodził, że chce do nas wrócić. Przekonał mnie, okazało się, że znów jestem w ciąży... Dziś jest moim mężem. Dużo złego przeszliśmy, ale to wcale nas nie wzmocniło jako małżeństwa. Mąż jest bardzo władczy, lubi wydawać polecenia... Mam 22 lata i 2 dzieci, pięknych dzieci, które bardzo kocham, a mimo to mam wrażenie, że przegrałam swoje życie, nie spełniłam nawet tych małych pragnień, i teraz też nie mogę, bo mąż ma własne zdanie - inne zdanie. Nie myślę o śmierci, to nie wchodzi w grę, nie zostawiłabym dzieci nigdy, ale często jestem przygnębiona, często wieczorami płaczę, myśląc o tym, jak wygląda moje życie. Mam ograniczenia, z którymi nie mogę sobie poradzić, strasznie schudłam, przestałam jeść posiłki, czasami coś przegryzę, ale nie mam ochoty na więcej, przestałam widzieć sens w tym, co robię, jak to robię, codziennie czuję, że przegrałam swoje życie i nie cieszą mnie osiągnięcia dzieci. Nie mam bardzo drastycznych objawów jak inne osoby, ale myślę, że taki stan nie jest normalny. Mieszkam w małej miejscowości, nie pójdę do lekarza z tym problemem. Czy to jest depresja, czy zwykłe jesienne przygnębienie? Jeśli to ważne, kiedyś już miałam depresję stwierdzoną i leczoną przez lekarza, ale to było bardzo dawno temu.

KOBIETA, 22 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Dlaczego czuję, że życie toczy się obok mnie?

Witam. Od kilku miesięcy czuję się bardzo dziwnie. Mianowicie, coś robię lub mówię, a za kilka godzin mam wrażenie jakby to wszystko się nie działo. Nie jestem pewna czy dana sytuacja miała miejsce. Ciężko przypomnieć mi sobie szczegóły tego zdarzenia. Jest tak prawie każdego dnia. Co może mi dolegać? Boję się bo nie radzę sobie już z takim stanem. Jakby całe moje życie toczyło się obok mnie :(

KOBIETA, 23 LAT ponad rok temu

Psychologia

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Zachęcam do spotkania z psychologiem, który pomoże przyjrzeć się temu uczuciu, a także zdiagnozuje możliwe jego przyczyny. Mogą one być bardzo różne (od "błahych", po związane z zaburzeniami), dlatego warto spokojnie porozmawiać ze specjalista, który po wywiadzie i szczegółowej analizie objawów będzie potrafił wskazać możliwe sposoby poradzenia sobie z nimi.

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

zalecałabym wsparcie i szczegółową diagnostykę w Poradni Zdrowia Psychicznego oraz ewentualne leczenie, dodatkowo wskazana jest konsultacja neurologiczna.

Pozdrawiam serdecznie

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

76 poziom zaufania

Witam, proszę spotkać się z psychologiem, aby dłużej porozmawiać o Pani odczuciach, zastanowić się z czego mogą wynikać.
Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Dlaczego czuję strach przed okazywaniem uczuć? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Dlaczego czuję lęk przed przyszłością? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Dlaczego nie czuję potrzeby związku z kobietą? – odpowiada Dr Anita Rawa-Kochanowska
Dlaczego czuję się słabo w miejscach publicznych? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Co zrobić, gdy życie straciło dla mnie sens? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Dlaczego czuję, że ktoś mnie podsłuchuje? – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Dlaczego czuję się przemęczona? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Niechęć i tęsknota po zerwaniu z narzeczonym – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Relacje z rodzeństwem i matką narzeczonego – odpowiada Mgr Marta Belka-Szmit
Dlaczego odczuwam lęk dotyczący zdrady partnera? – odpowiada Mgr Anna Ingarden

artykuły

Rak zaatakował nagle. "Byłam nieustannie zmęczona"

Wskaźnik zbiórki niemalże się nie przesuwa, co dla

Koronawirus: Bezpłatne porady psychologiczne NFZ. Przetestowaliśmy, jak to działa

W związku z pandemią koronawirusa oraz gwałtownym

Na czym polega terapia śmiechem? (WIDEO)

-Witam ponownie, dzień dobry lato WP, teraz por

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Czuję, że moje życie jest głupie - co robić?

Mam 15 lat i od jakiegoś czasu zacząłem zastanawiać się nad swoim życiem. W podstawówce było jeszcze spoko, mieliśmy paczkę od 4 lat i spotykaliśmy się itp. W gimnazjum wszystko się zmieniło, wszyscy się porozchodzili po różnych gimnazjach, zostałem z dwoma kumplami, których za bardzo nie lubię, w mojej klasie są sami dziwni ludzie, tzn. ich życie towarzyskie to tylko szkoła. No ale niestety jakoś tak skończyliśmy się spotykać w naszej "paczce" z podstawówki i teraz moje życie wygląda tak: rano się budzę, idę do szkoły, wracam do domu, cisnę na kompie i idę spać i tak w kółko :/ żeby było zabawniej wraz z rodziną przeprowadziłem się na jakąś wieś, na której nie mam żadnych rówieśników, kurde nie chce tak po prostu żyć, tak szybko przejść przez dzieciństwo, ogólnie w takim stylu życia czas strasznie szybko mija, te 3 lata w gimnazjum (bo teraz jestem w 3) minęły jak 3 dni, codziennie to samo, gdybym chociaż mieszkał blisko szkoły, ale nie :/ Dopiero niedawno zauważyłem, że to nie ma sensu, widząc jak inni w szkole doskonale się bawią ze swoimi przyjaciółmi z podwórka. Nie mam żadnego prawdziwego przyjaciela/przyjaciółki, nie mam z kim pogadać ;(. Oczywiście nigdy nie miałem myśli samobójczych, bo wierzę, że kiedyś moje życie się zmieni, ale nie wiem jak tego dokonać. No co? Mam podejść do tych ludzi w szkole, których nie znam i powiedzieć: „Cześć, szukam przyjaciół”? Aha, i jako coś to mieszkam o 2 miasta dalej od szkoły, bo w mieście, w którym mieszkam rodzice zdecydowali, że jest za niski poziom, i wszyscy tam piją, palą itp. Teraz lubię sobie powspominać te czasy podstawówki, jak mieszkałem obok szkoły i przyjaciele mieszkali obok mnie, a teraz moje życie to ruina :( Najchętniej przeprowadził bym się do centrum miasta i od razu problem by się rozwiązał, ale niestety to niemożliwe :[ Co mam zrobić? Obracać się nadal w towarzystwie ludzi, których nie lubię? ;/

MĘŻCZYZNA, 15 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje Relacje z przyjaciółmi

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

W ciągu życia jeszcze nie raz będziesz tracił bliskie Ci osoby i nawiązywał nowe znaczące relacje. Jesteś w wieku dojrzewania, czyli czasie, kiedy każdy problem odczuwa się dużo silniej i staje się on trudniejszy.
Przez trzy lata nie znalazłeś osoby, z którą mógłbyś się zaprzyjaźnić. Jednak z Twojego listu wynika, że jesteś w tej sprawie bierny. Wolny czas spędzasz przed komputerem, a w szkole nie nawiązujesz kontaktu z rówieśnikami.
Warto, żebyś poszukał osób, z którymi znajdziesz wspólny język. Możesz spotkać takie osoby w trakcie przerwy, zapisując się na dodatkowe zajęcia (np. sportowe czy koła zainteresowań) lub proponując osobom, które już znasz jakiejś wspólnej aktywności (np. wyjścia po lekcjach do parku czy do kina). Zastanów się, z kim chcesz się przyjaźnić i staraj się otworzyć na ludzi. Czasem pierwsze wrażenie może być bardzo mylące.

Pozdrawiam