Czy mam depresję i czy powinnam udać się do psychologa?
Witam! Mam 23 lata i mam wrażenie, że coś jest nie tak, a przede wszystkim trwa to za długo. Bo już kilka miesięcy od ukończenia studiów, ponieważ nie mogę znaleźć pracy, nie udaje mi się zdać egzaminu na prawo jazdy, mam problemy finansowe i w związku. Mam ogromne poczucie pustki i samotności, ponieważ nie mam oparcia w rodzicach, a mój partner nie rozumie mnie, niestety. Pomijając codzienne problemy, mam kłopoty w podejmowaniu nawet najłatwiejszych decyzji, nic mnie nie cieszy, mam wrażenie, że działam schematycznie i wypełniam obowiązki, aby inni widzieli, że jest dobrze, natomiast gdybym mogła, to bym całymi dniami siedziała sama w domu i nigdzie nie wychodziła. Nie mam ochoty nawet na spotkania z osobami mi bliskimi, z reguły są to wymuszone spotkania i coraz częściej muszę udawać, że jestem szczęśliwa, bo zaraz każdy pyta, co się stało? A właśnie nic się nie stało, to mój stały stan, szczególnie, gdy jestem sama. O samobójstwie myślałam, ale wiem, że tego nie zrobię, ponieważ za bardzo się boję, i jednak mimo poczucia beznadziei, myślę o najbliższych, chociaż czasami myślę, że mieliby lepiej beze mnie. Jeśli z kimś zaczynam rozmawiać, to wiem, że myślą, że się użalam, więc już nikomu się nie żalę, i czuję zresztą, że nikt mnie nie rozumie. Ciągle towarzyszy mi smutek, żal i przygnębienie, a także dziwne poczucie winy. Postrzegam siebie jako życiowego nieudacznika, bez perspektyw na życie. To ciągłe uczucie rozbicia jest straszne. Pomaga mi trochę alkohol, tzn. wiem, że nie pomaga, ale chwilowo daje ukojenie. Jestem ciągle zmęczona, natomiast nie daję tego po sobie za bardzo poznać, więc wszystko sprowadza się do tego, że ciągle udaję. Nic mnie nie boli, jem jak już naprawdę jestem głodna, a jeśli chodzi o seks, to całkiem nieudana sfera mojego życia, więc jeszcze bardziej czuję się spięta i zdenerwowana. Do tego jestem płaczliwa i nie panuję nad sobą jak kiedyś. Mam bardzo niską samoocenę i w kontaktach międzyludzkich czuję się bardzo nieswojo.
