Czy można czegoś jeszcze od życia chcieć?

Jestem kobietą, mam 29 lat, dwójkę dzieci w wieku 6 i 3 lata. Od paru miesięcy sama wychowuję dzieci, bo mój były partner woli inne życie. Nie jest nam lekko, nie umiem sobie poradzić z własnymi emocjami. Jestem strasznie nerwowym człowiekiem. Zdarza się, że bez powodu krzyczę i wyżywam się na dzieciach, które nie są niczemu winne. Mam później ogromne wyrzuty sumienia, ale nadal to robię. Czasmi myślę, że lepiej by było, gdyby ich w ogóle nie było - wówczas byłabym w stanie jakoś na nowo ułożyć sobie życie, przecież jestem jeszcze młodą kobietą, bardzo zaradną, wiele w życiu sama osiagnęłam. Wiem, że nie mogę już wiele oczekiwać od życia, bo z takim bagażem (dzieci) ciężko będzie mi od nowa zacząć jakiś związek, w ogóle kogoś poznać, kto będzie chciał mnie i dzieci kochać, a przecież samemu jest tak trudno i cieżko. Choć mam wrażenie, że z miłości to wszyscy kpią. Chciałabym gdzieś uciec stąd, aby nikt nigdy mnie nie znalazł, zapomnieć, co było, wymazać wszystko z pamięci... i żyć od nowa albo w ogóle, aby mnie nie było. Wtedy może wszystkim byłoby lepiej. Nie raniłabym więcej moich dzieci. Ale wiem też, że ucieczka od życia to żadne wyjście! Co mam zrobić, aby choć w części wróciła mi chęć do życia i radość z dnia? Wiem, że o szczęściu już mogę zapomnieć, ale jak zrobić, aby nie unieszczęśliwiać mojej rodziny??? Czy ja sobie z tym wszystkim poradzę sama, czy powinnam poszukać gdzieś pomocy? Jeśli tak, to gdzie??!!

KOBIETA, 29 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Lek. Marta Mauer-Włodarczak Psycholog, Warszawa

62 poziom zaufania

Witam Panią!

Znajduje się Pani w trudnej sytuacji, tym bardziej, że jest to dość świeża sprawa. Proszę jednak nie zakładać, że zawsze będzie Pani tak trudno jak teraz. Dzieci z każdym rokiem będą coraz bardziej pomocne i samodzielne, tym samym Pani będzie lżej. Nie jest też wcale powiedziane, że nie wejdzie Pani w nowy związek.

Zwykle najtrudniejszy jest pierwszy rok po rozstaniu, kiedy emocje przejmują kontrolę nad naszym życiem. Lęk czy drażliwość, o których Pani wspomina, są naturalnymi konsekwencjami pojawiającymi się po rozpadzie związku. Jednak bardzo ważne jest, aby w odpowiedni sposób przetrwać ten okres żałoby i aby wyjść z niego z postawą otwartości na nowe doświadczenia, oraz z siłą do stawienia im czoła. Dlatego namawiałabym Panią do poszukania wsparcia u psychoterapeuty, który pomoże Pani we właściwy sposób opłakać stratę, ale pokaże również, w jaki sposób stanąć na nogi. Spotkania z terapeutą pomogłyby Pani również lepiej radzić sobie z negatywnymi emocjami, tak aby ich odbiorcą nie były dzieci.

Proszę pamiętać, że rozpad związku rodziców najsilniej odbija się na dzieciach i to one przede wszystkim potrzebują teraz wsparcia i miłości. Dlatego bardzo ważne jest, aby zadbała Pani o własną kondycję psychiczną, gdyż dzieci będą szukały wsparcia w Pani osobie.

Dobrze byłoby również, gdyby dzieci miały kontakt z dziadkiem czy wujkiem, który choć w minimalnym stopniu mógłby zastąpić tatę, np. wyjść z nimi na sanki, rower itp., szczególnie w tym trudnym okresie.

Pozdrawiam Panią serdecznie i życzę dużo siły oraz wiary w siebie!