Czy powinnam walczyć o swoje małżeństwo?

Witam jestem kobietą z 25 letnim stażem małżeńskim wydawało mi się do tej pory ze jesteśmy zgranym małżeństwem mamy dwóch dorosłych synów. Od ok pół roku mój mąż zaczął się inaczej zachowywa stał się zamknięty mało mówmy cciahle zamyślony jak pytałem co się dzieje mówił że ciągle pracy i stresy. Niestety zaczęłam podejrzewać ze ma kochankę i przyznał się do tego ogicjalnie dla mnie szok powiedział że to trwa ok roku .Jest to kobieta z jego pracy mają dużo planów związanych z pracą i tak jakoś wyszło .Zaczęliśmy szczerą rozmowę bez kłótni na spokojnie bo on nie wie co zrobic nie jest chyba jeszcze pewny powiedziałam że bardzo bo kocham i nie wyobrażam sobie dalszego życia bez niego Powiedział że mnie szanuje i nie chce mnie skrzywdzić choć już to zrobił mówił że jestem super kobieta i matka ale stało się .Powiedziałam żeby się dobrze zastanowił i nie podejmował pochopnie decyzji choć już powiedział że zostawi mi dom odpize się ale niestety mamy duży kredyt z który ja sama sobie nie poradzę.Jestem załamana nie wiem co robić chce jeszcze walczyć o to małżeństwo powiedział że to tylko jego wina żebym się nie obwiniala o nic bo to on jest głupi. Proszę o jakąś radę.

KOBIETA, 48 LAT ponad rok temu

Psychologia Psychoterapia Małżeństwo

mgr Agnieszka Sulik Psychologia, Warszawa

34 poziom zaufania

Szanowna Pani,
warto byłoby aby porozmawiała Pani z mężem o jego zamiarach. Jeżeli Państwa małżeństwo ma przetrwać to niezbędna jest także taka chęć ze strony Pani męża. Od tego należy zacząć.
Ważne jest to, że udało Wam się porozmawiać o tym problemie spokojnie.
Życzę dalszych spokojnych rozmów i trzymam kciuki.
Pozdrawiam
Agnieszka

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Ciągłe kłótnie w małżeństwie – odpowiada Lek. Paweł Baljon
Brak zainteresowania żoną w małżeństwie o krótkim stażu – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Kłótnie w małżeństwie z 10-letnim stażem – odpowiada Mgr Monika Kotlarek
Czy możliwe jest uratowanie małżeństwa? – odpowiada Mgr Anna Szyda
Kryzys w małżeństwie z 8-letnim stażem – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Jak radzić sobie z tymi emocjami w małżeństwie? – odpowiada Mgr Martyna Dudzińska
Brak porozumienia w małżeństwie – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Czy warto po zdradzie walczyć o małżonkę? – odpowiada Mgr Monika Kotlarek
Jak rozmawiać z mężem i uratować małżeństwo? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Czy walczyć o swoje małżeństwo? – odpowiada Agnieszka Jamroży

artykuły

10 sposobów na zszargane nerwy

Czasami przychodzi taki dzień, kiedy nerwy są wyst

Małżeństwo nigdy nie uprawiało seksu. Powodem jest choroba

James i Michaela Reece są małżeństwem z ponad 10-l

Bunt pielęgniarki "Pacjenci nas wyzywają, potrafią uderzyć, opluć"

Odbyłem rozmowę z pielęgniarką, która pracuje na d

Czy powinnam walczyć o tę relację?

Witam, byłam pół roku w związku z chłopakiem, który choruje na depresje, nerwice natręctw i posiada spektrum autyzmu. Bardzo byliśmy szcześliwi, jednak od 2 miesiecy był nawrót jego depresji, gdzie on się bardzo źle czuł i nie chciał już się spotykać. Zakończył nasz związek, twierdząc , że nic do mnie nie czuje i że jego choroba nigdy nie minie a ja będe nieszcześliwa. Nie wiem co robić, czy walczyć czy go zostawić w spokoju, umieram z niepokoju bo on tylko miał we mnie wsparcie, zawsze to powtarzał a teraz na własne życzenie został sam. Nie wiem czy napisac do niego by mieć kontakt, nie wierze, że nic nie czuł do mnie, czułam że uczucia są a depresje je mu tymczasowo zabrała. Czy to jest możliwe? Proszę o pomoc :(

KOBIETA, 33 LAT 4 miesiące temu

Autyzm Nerwica natręctw Depresja Nerwica Psychologia Relacje z partnerem Relacje

Mgr Barbara Szalacha Psychologia, Rzeszów

72 poziom zaufania

Witam serdecznie.Proszę nie wchodzić w rolę jego zbawicielki,jeżeli zależy Pani na związku partnerskim.Poza wszystkim innym wydaje się,iż "depresja" jest w tym przypadku tylko sposobem unikania odpowiedzialności, a nie chorobą,która wymaga leczenia,włącznie z oddziałem zamkniętym.Nie będzie więc Pani w stanie tego udźwignąć .Jest natomiast prawdopodobne, że ma Pani skłonności do współuzależniania się ,więc zachęcam do przyjrzenia się temu problemowi u siebie,bo nie nawiąże Pani żadnej ważnej relacji z osobą zdrową i dojrzałą.Sąto to skutki m.in.niewłaściwych wzorców dzieciństwa,które powtarza się w dorosłym życiu⁴zupełnie bezwiednie,ale zawsze przeciwko sobie.Proszę skorzystać z pomocy p-teŕapeuty.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy moje objawy wskazują na autyzm? – odpowiada Marta Osińska-Białczyk
Czy powinnam kontynuować naszą relację? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Czy to może być na przykład oznaka autyzmu? – odpowiada Mgr Anna Karowicz
Autyzm u osoby dorosłej – odpowiada Agnieszka Jamroży
Chłodne relacje w związku – odpowiada Mgr Marta Żak
Czy powinnam kontynuować swoją relację? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Złe relacje i odrzucenie przez córką – odpowiada Aleksander Ropielewski
Toksyczna relacja z osobą z depresją – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Czy powinnam walczyć o stary związek? – odpowiada Mgr Edyta Szafran
Zaburzenia ze spektrum autyzmu i migrenowe bóle głowy u 7-letniej dziewczynki – odpowiada Mgr Joanna Pluta

artykuły

"Ludzie nie chcą przychodzić, bo mamy Downa". Twórcy Cafe Równik walczą z dyskryminacją niepełnosprawnych pracowników

Wielkie poruszenie wśród internautów po poście twó

„Triada autystyczna", czyli charakterystyczny wzorzec objawów w autyzmie

Ponad 35 lat po wprowadzeniu przez Leo Kannera w 1

Rodzaje nerwicy

Nerwice albo inaczej zaburzenia lękowe to szerokie

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Czy powinnam walczyć o ten związek?

Witam, Poznałam i zakochałam się w człowieku, który urodził się z wodogłowiem. Ja jestem osobą zdrową. On z kolei nie jest jakiś niepełnosprawny, upośledzony umysłowo itp. Jest naprawdę zdrowym człowiekiem tylko, że ma dużą głowę. Było to spowodowane błędem lekarskim a nie genetyką itp. Po trzech latach związku zostawiłam go, przerosła mnie jego choroba, strach przed przyszłością, zaczęłam się go wstydzić. Jestem osobą, która wszystkim się przejmuje i która wszystkiego się boi, przy tym wrażliwa i emocjonalna. Ale poznając go nie chciałam go skreślać, bo super z nim się dogaduję i go w jakimś sensie kocham. Później pojawiły się wątpliwości, strach i porównywanie do innych mężczyzn. On jest pierwszym moim chłopakiem a ja jego pierwszą dziewczyną. Jesteśmy pierwszą miłością. On z kolei traktował mnie w tym związku jak ,,księżniczkę", miał swoje zdanie, ale moje szczęście zawsze było na jego pierwszym miejscu i też mnie kochał i kocha. Ja tego nie doceniłam i go zostawiłam. Po trzech miesiącach od rozstania zaczęliśmy się spotykać, choć moje wątpliwości nadal były i są. Nie potrafiliśmy urwać kontaktu. "Coś" nas do siebie ciągnie. Jak nie byłam z nim przez ten czas to popadałam w depresję, miałam wyrzuty sumienia, że tak się zachowałam, że nie mogę o nim zapomnieć, że nadal go kocham. Staram się ciągle walczyć ze sobą, ze swoim lękiem i wątpliwościami. Ale to jest takie trudne. Prowadzę walkę serca z rozumem. Byłam nawet u psychologa, ale to mi nic nie pomogło. Bardzo proszę mi napisać co się ze mną dzieje, czemu sama nie wiem czego chcę. Wiem, że nie ma ideałów, ale ciągle go do kogoś porównuję, boję się opinii innych ludzi. Choć on ma cudowny charakter, jest inteligentny, zaradny, kochany, komunikatywny, dusza towarzystwa i ludzie go lubią. Ale boję się opinii ludzi z mojego otoczenia. I tego czy jemu coś w przyszłości się nie stanie, czy urodzimy zdrowe dzieci itp. Błagam, proszę mi pomóc. Nie chcę dostawać odpowiedzi typu, że ,,powinnam iść na psychoterapię", ponieważ już byłam i to mi nie pomaga.

KOBIETA, 32 LAT ponad rok temu

Depresja Wodogłowie Psychologia Psychoterapia Rozstanie Błędy lekarskie Serce

Dr n. med. Bohdan Tadeusz Woronowicz Psychiatria, Warszawa

52 poziom zaufania

Jeżeli osoba kochana "nie jest jakiś niepełnosprawny, upośledzony umysłowo itp. Jest naprawdę zdrowym człowiekiem tylko, że ma dużą głowę" a do tego sama Panią kocha i traktuje "jak księżniczkę" to wspaniale. Trzeba odpowiedzieć sobie na pytanie: czy kocham dlatego, że ktoś ma kształtną głowę i jest przystojny czy dlatego, że jest dobrym człowiekiem i szanuje mnie?" Nie rozumiem o jaką "chorobę" chodzi, bo pisze Pani "przerosła mnie jego choroba". To jest przecież zdrowy człowiek, jak Pani napisała. Chyba Pani się wstydzi jego wyglądu? Tu może leżeć przyczyna. Czy Pani nie przesadza? Chce Pani trafić na kogoś kto ma kształtna głowę, jest bardzo przystojny i koleżanki będą zazdrościły, kto będzie udawał, że Panią kocha, później zacznie popijać, "narobi" dzieci a w końcu odejdzie do innej. Czy tego Pani chce?