Witam serdecznie,
Podjęła Pani trudną, lecz odpowiedzialną decyzję o umieszczeniu syna w szpitalu. Kierowała Panią troska o jego zdrowie. Efekty tej decyzji widać już dziś, skoro aktywność syna uległa znacznej poprawie. Zmiana zachowania syna wskazuje na to, że jego samopoczucie poprawia się, co zawdzięcza przede wszystkim lekom. Dotychczas mógł się izolować od otoczenia, np. z powodu przeżywanego lęku i poczucia zagrożenia.
Rozumiem, że obawia się Pani tego, że ta zmiana jest pozorna i polega jedynie na podporządkowaniu się rygorom związanym z przymusowym leczeniem. Proszę porozmawiać na ten temat z lekarzem prowadzącym terapię syna. Psychiatra najczęściej potrafi odróżnić tzw. dyssymulację od rzeczywistej poprawy stanu zdrowia.
Krytycyzm chorobowy nie zawsze jest pełny, regułą jest raczej krytycyzm częściowy. Pacjent nie dopuszcza np. myśli o tym, że jest chory, ale akceptuje zalecane leczenie, ponieważ np. pomaga mu ono przezwyciężyć lęk, poprawia jakość snu.
Wiedza na temat choroby powinna przede wszystkim dotyczyć jej objawów. Dzięki temu - w razie nawrotu - można szybko wdrożyć odpowiednie leczenie, które może zapobiec kolnej hospitalizacji.
W wielu szpitalach prowadzi się tego typu zajęcia psychoedukacyjne. Synowi byłoby łatwiej zaakceptować takie informacje w grupie osób, którzy zmagają się z podobnymi problemami.
W niektórych ośrodkach po hospitalizacji całodobowej proponowany jest np. oddział dzienny, gdzie dużo miejsca poświęca się psychoterapii i psychoedukacji. Może Pani zapytać o taką możliwość lekarza prowadzącego.
Serdecznie pozdrawiam
