Czy to była depresja sezonowa?

Mam 16 lat, rok temu, mniej więcej w styczniu, wszystko zaczęło się sypać, bez przerwy płakałam, sama nie wiedząc dlaczego, wręcz wybuchałam, co było dziwniejsze, miałam coś jakby histerię, zaczynałam płakać, potem śmiać się i potem i już tylko płakałam. W szkole nie mogłam się na niczym skupić, moje oceny były coraz gorsze, gdyby nie to, że moja mama co rano wyrzucała mnie z łóżka, w ogóle nie chodziłabym do szkoły. Pamiętam, że częściej odcinałam się od ludzi. Nienawidziłam siebie. Często czułam dziwną bezsilność, której nie mogłam znieść, właściwie to wszystko było nie do zniesienia, ciągnęłam się za włosy, czasem krzyczałam, często myślałam, żeby się zabić, myśląc, że to jedyne dobre rozwiązanie, że tym przełamie własną bezsilność i monotonnie życie.

Tamto życie było straszne, nie panowałam nad sobą w ogóle. Moja mama wysłała mnie do psychologa, ale to nic nie zmieniała, bo ja sama z siebie bałam się powiedzieć cokolwiek, a Pani się mnie o to specjalnie nie pytała. Myślałam, że to depresja sezonowa, bo zaczęła się w styczniu, ale trwała gdzieś do maja, więc chyba trochę za długo. Teraz się boję, bo niby jest dobrze, ale np. w grudniu, każdego dnia rano chciałam wpaść pod samochód i tylko dzięki temu, że Pan Bóg nie chciał mojej śmierci, co odczuwam na każdym kroku jeszcze żyję. Boję się, że to wróci, że nie dam rady, ta depresja teraz jest dla mnie jakby nierealna, a ja sprzed roku wydaje mi się wariatką. Sama sobie zabroniłam myśleć za dużo nad sensem życia i swoją beznadziejnością i postanowiłam się więcej uśmiechać, trochę pomaga, ale strach został...

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Lek. Jan Karol Cichecki

52 poziom zaufania

Witam,

nie sądzę, by opisywane przez Ciebie doznania należałoby traktować w kategorii zaburzeń depresyjnych. Rozumiem, że ten okres w Twoim życiu był trudny, z pewnością naznaczony cierpieniem. Udało Ci się jednak uporać się z problemami; czyż nie jest to ogromny powód do zadowolenia z siebie i satysfakcji? Jak myślisz - co to o Tobie świadczy?

Z treści listu wynika, iż o pewnych rzeczach było Ci bardzo ciężko rozmawiać z obcą osobą, jaką dla Ciebie z pewnością był(a) psycholog. Jest to zrozumiałe, gdyż zawsze trudniej mówić nam o rzeczach intymnych, szczególnie, jeśli wydają się świadczyć o istnieniu naszych wad, ułomności. Czy jednak rzeczywiście tak jest?

Celem wizyt u psychologa bądź terapeuty jest właśnie zastanawianie się nad lękami, obawami, założeniami pacjenta, które niekiedy bywają nieadekwatne do stanu rzeczywistego. Zastanowiłbym się, czy Twoje doznania nie wynikają z zaniżonej samooceny (kilka fragmentów z treści wpisu przemawia właśnie za tym). Czasem, gdy zbytnio koncentrujemy się na negatywach, nie dostrzegamy zaś pozytywów, świat przez nas postrzegany widzimy zniekształcony, niczym "w krzywym zwierciadle".

Przemyśl jeszcze raz możliwość rozmów z psychologiem. Jak uważasz - co możesz zyskać, wynieść z nich, dowiedzieć się o sobie? Czy możesz coś stracić? Jaki więc jest bilans tych "plusów" i "minusów", zysków i ewentualnych strat z każdej podjętej przez Ciebie decyzji?

Być może rozpisując taki bilans na kartce w formie tabeli ( "za" kontra "przeciw") łatwiej będzie Ci podjąć decyzję o ewentualnej rozmowie z psychologiem, również na trudne tematy.

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Nie widzę sensu życia. Czy to depresja? Jak ją zwalczyć samemu? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Na nic nie mam siły. Czy to depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Depresja czy jak? – odpowiada Magdalena Pikulska
Zbyt emocjonalny stosunek do znajomości – odpowiada Paulina Witek
Czy udać się do psychologa, czy samo przejdzie? Choroba, śmierć, żałoba... – odpowiada Mgr Joanna Kwiatkowska
Umarłam za życia – odpowiada Mgr Joanna Kwiatkowska
Czy to, że nie mam przyjaciół i dziewczyny, a rodzice się mną nie interesują spowodowało u mnie depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Wrażliwość na krytykę i niska samoocena - co robić? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Chłopak. Czy popadłam w depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jestem w depresji po odejściu chłopaka - jak sobie z tym poradzić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Jak przetrwać z niemowlakiem?

Przyjście na świat dziecka to wielkie wydarzenie w

''Szkoda by było teraz umierać''. Magda Swat od 9 lat żyje z rakiem trzustki i nie zamierza się poddać

- To jest walka. Niektórym może się wydawać, ż

"Myślałem, że jestem nie do odratowania" - Artur Cnotalski o depresji i otyłości

Artur Cnotalski jest dziennikarzem, tłumaczem i fr

Czy to na pewno depresja sezonowa?

Witam, mam 31 lat i jestem mężczyzną. Biorę lek przeciwdepresyjny z grupy SSRI na depresję sezonową. Lekarz zalecił mi brać lek do maja, bo jak twierdzi, to jest już czas, w którym natężenie światła jest dostatecznie duże. Lek biorę od początku grudnia. Po konsultacji z farmaceutą zmniejszyłem sobie dawkę, bo czułem jakby lek był dla mnie za silny. Za bardzo mnie pobudzał, czułem się jakbym wypił dużo kawy. Z jednej tabletki przeszedłam do 1/4, bo nawet jak brałem 1/2, czułem, że to za dużo. Jednak nie wiem, czy dobrze zrobiłem, bo przychodzi maj, a lekki dołek nie przechodzi. Jest tak, że czasami tydzień się bardzo dobrze czuję, mam motywację do działania i optymizm, itp., a w następnym tygodniu przychodzi dołek. Nie wiem, czy to może być to, że zmniejszyłem sobie dawkę, czy po prostu to była zła diagnoza. Może to nie depresja sezonowa tylko zwykła depresja? Mam też pytanie - czy branie leków przeciwdepresyjnych, których już się nie powinno brać nie powoduje efektu odwrotnego? Oczywiście, jeśli taka sytuacja będzie trwać dłużej, wybiorę się do lekarza, ale chciałem znać waszą opinię. Pozdrawiam

MĘŻCZYZNA, 31 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

W swoim opisie nie wymienia Pan żadnych objawów, na podstawie których postawiono rozpoznanie depresji sezonowej, trudno mi więc odnieść się do tej diagnozy.

Do typowych objawów depresji sezonowej należą: obniżenie nastroju (zazwyczaj umiarkowane), ospałość, zmniejszona aktywność, wzmożony apetyt (zwłaszcza na pokarmy bogatowęglowodanowe), zwiększona potrzeba snu. U większości chorych objawy depresji pojawiają się na przełomie jesieni i zimy lub zimy i wiosny. Depresja może utrzymywać się przez kilka tygodni. W leczeniu stosuje się przede wszystkim fototerapię z udziałem lamp emitujących określoną długość fali oraz leki przeciwdepresyjne. Jeśli więc zdiagnozowano u Pana depresję sezonową, zaproponowane leczenie było typowe.

U części chorych oprócz epizodów depresyjnych występują stany hypomanii (szczególnie w miesiącach wiosennych). Hypomania polega na poczuciu wzmożonej energii, czemu może towarzyszyć niepokój, rozdrażnienie, problemy z koncentracją uwagi, zmniejszona potrzeba snu. Część klinicystów uważa, że sezonowe zaburzenia nastroju należą do spektrum choroby dwubiegunowej.

Stany hypomanii mogą być wywoływane również przez leki przeciwdepresyjne oraz przez fototerapię. Jest to związane ze wzrostem poziomu serotoniny. Wówczas wskazane jest stopniowe zmniejszenie dawki i odstawienie leków pod kontrolą lekarza prowadzącego leczenie. W trakcie zmniejszania dawki i odstawiania leku mogą pojawić się przejściowo objawy tzw. zespołu dyskontynuacji (rozdrażnienie, niepokój, obniżenie nastroju, dolegliwości żołądkowo-jelitowe, bóle głowy).

Leki przeciwdepresyjne nie powodują obniżenia nastroju. Obecne pogorszenie samopoczucia może być przejściowe i związane z zespołem dyskontunuacji lub po prostu łagodnym epizodem depresyjnym.

Zażywanie 1/4 tabl. leku mija się z celem - jest to zbyt mała dawka, aby mogła mieć znaczenie terapeutyczne.

Jeśli obecne obniżenie nastroju nie ma dużego nasilenia, może Pan rozważyć psychoterapię, która jest skuteczną metodą leczenia i zapobiegania depresji, pozbawioną wielu działań ubocznych farmakoterapii.

W tej sytuacji polecałabym Panu konsultację u lekarza prowadzącego leczenie omówienie wszystkich wątpliwości związanych z diagnozą i leczeniem. Konsultowanie dawek leków wyłącznie z farmaceutą jest niewskazane.

Z pozdrowieniami

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy fototerapię można stosować przy zwykłej depresji? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Depresja czy dystymia? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy można stosować Desmoxan podczas leczenia depresji? – odpowiada Lek. Wiesław Łuczkowski
Czy istnieją jakieś środki na zwiększenie libido? – odpowiada Lek. Wiesław Łuczkowski
Jak pomóc bliskiej osobie z depresją? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Jak leczyć depresję sezonową? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Depresja u stosowanie Setaloft – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Objawy odstawienne leku przeciwdepresyjnego? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Depresja, dystymia czy fobia? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Leki na depresję przy psychozie maniakalno-depresyjnej – odpowiada Mgr Agnieszka Wawer-Sajko

artykuły

Farmakoterapia i psychoterapia przy depresji

Depresja to niezwykle niebezpieczne zaburzenie psy

Depresja - przyczyny, objawy, rodzaje, leczenie

Depresja jest jednym z najpoważniejszych problemów

Zaburzenia depresyjne

Zaburzenia depresyjne należą do grupy zaburzeń nas

Dr n. med. Anna Błażucka Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Martyna Wypych Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Albert Boguszewski Neurologia, Lublin

umów wizytę

Artur Fussek Neurologia, Rzeszów

umów wizytę

Nieżyt nosa i astma sezonowa

witam jestem alergikiem po mamie w dzieciństwie miałem Astmę sezonową wyleczono mnie,a od tych wakacji mam uczucie zatkanego nosa ale nie to że cały czas tylko od czasu do czasu a nie kiedy w ogóle gdzieś wyczytałem że to może być ANN i podobno trwa do Pazdziernika dodam iż w cześnjei nie miałem czegoś takiego biorę otrivin allergy i pomaga to nie polipy ani nic z zatokami bo mnie nie bolą dodam iż mam lekko skrzywioną przegrodę nosa ale to nie to bo przez całe życie nie miałem problemu z tym ??

MĘŻCZYZNA, 21 LAT ponad rok temu

Alergologia Laryngologia Astma Nieżyt nosa Skrzywienie przegrody nosowej