Czy to depresja, czy problemy emocjonalne?
Witam. Mam 17 lat i jestem dziewczyną. Mieszkam w niewielkiej miejscowości. Jestem bardzo zmienną osobą. Pod koniec 3 klasy gimnazjum miałam bardzo dużo stresu i chyba wtedy zaczęły się moje przygnębiające nastroje. Brałam leki uspokajające. Z dnia na dzień czułam się coraz gorzej. Byłam smutna, otępiała, mogłam siedzieć kilka godzin na łóżku, patrząc się w ścianę. Pojawiły się myśli samobójcze. Dokładnie planowałam jak, gdzie i co napiszę w swoim liście pożegnalnym. Nie chciałam ze sobą skończyć, ale te natrętne myśli nie dawały mi spokoju. Żeby oderwać się od tego wszystkiego, zaczęłam przedawkowywać leki, które przez kilka godzin uśmierzały mój psychiczny ból. Takie trucie siebie trwało ponad rok. Następnie doszedł alkohol. Całe wakacje, dzień w dzień, spędzałam, pijąc. Taki stan rzeczy utrzymuje się do dzisiaj. Ciągle jestem przygnębiona, myślę o swojej śmierci, potrafię leżeć przez 6 godzin i wpatrywać się w sufit, nie mam ochoty rozmawiać z rodziną, nie mogę się na niczym skoncentrować, nic mi nie wchodzi do głowy, nie panuję nad swoimi emocjami (kiedy ktoś mnie zdenerwuje, zazwyczaj dosłownie wybucham), chyba najgorsze jest to, że nie widzę przyszłości dla siebie. Wszystko bardzo szybko mi się nudzi, nie potrafię się z niczego cieszyć. Natomiast bardzo trudno jest mnie zranić. Czuję, jakbym w ogóle nie miała uczuć. Tylko ja ranię ludzi, nawet nieświadomie. To wszystko bardzo mnie męczy. Nie wiem, do kogo się zwrócić. Nie wiem, czy to po prostu taki okres dojrzewania, czy naprawdę mam problem psychiczny?
