Czy to mogą być zaburzenia w spektrum autyzmu (Zespół Aspergera)?
Witam serdecznie.
Nurtuje mnie od pewnego czasu problem, dlatego zwracam się do Państwa, jako pierwszego źródła informacji. W okresie ostatnich dwóch lat zdiagnozowano u mnie zaburzenia depresyjne i zalecono leczenie farmakologiczne. Obecnie po półrocznym leczeniu nie przyjmuję żadnych leków przeciwdepresyjnych. Ale nie w tym leży główny problem. Zastanawia mnie, że objawy, które występują u mnie, mogą przypominać niewielkie zaburzenia autystyczne. Jestem dorosłą osobą, ukończyłam studia, założyłam rodzinę, jednak problemy, które dręczą mnie od wczesnego dzieciństwa, pozostały do dzisiaj. Od najmłodszych lat miałam kłopot z nawiązywaniem kontaktów z rówieśnikami, a wszelkie sytuacje interakcji społecznych wywoływały u mnie niepokój i niepewność. Tak pozostało do dzisiaj. Najlepiej zawsze czułam się we własnym towarzystwie, co nie zmienia faktu, że tęskniłam za akceptacją grupy. Najgorszą rzeczą były dla mnie sytuacje nowe i nieznane, w takich chwilach reagowałam bardzo emocjonalnie albo starałam zrobić wszystko, żeby ich uniknąć. Od dziecka miewam zmienne nastroje, jestem bardzo emocjonalna, niezdecydowana, lękliwa, nerwowa i egocentryczna. To naprawdę bardzo utrudnia mi funkcjonowanie.
Miewam spore problemy z koncentracją, rozumieniem tekstów. Zawsze kiepsko wypadałam w odpowiedziach ustnych na zadawane pytania. Sprawia mi trudność robienie kilku rzeczy w tym samym czasie. Nigdy natomiast nie miałam problemów z zapamiętywaniem liczb, dat itp. Posiadam uzdolnienia w kierunkach artystycznych i na tym polu osiągam największe sukcesy. Moja praca również związana jest z moimi uzdolnieniami. To dziedzina, w której czuję się najlepiej i jej poświęcam głównie swój czas. Istotną rzeczą, która tak naprawdę skłoniła mnie do napisania do Państwa i która naprowadziła mnie na fakt, że moje zaburzenia mogą wskazywać na cechy autystyczne to objaw, który występuje u mnie od dziecka. Od najmłodszych lat w chwilach pobudzenia emocjonalnego występują u mnie manieryzmy ruchowe, a konkretnie objaw "trzepotania rękami". Moi rodzice uważali to za "zabawne zachowanie". Pamiętam, że od dziecka, kiedy coś przeżywałam potrafiłam "trzepotać" nawet kilka razy dziennie, tak niestety pozostało do dzisiaj, staram się z tym "ukrywać", bo wstydzę się tego, jednak często to bardzo trudne do powstrzymania.
Teraz w dorosłym życiu nadal miewam spore problemy emocjonalne, trudno przystosowuję się do zmian, unikam sytuacji, które mogłyby być skazane na niepowodzenie. Nie mam wielu znajomych, nadal wolę spędzać czas głównie w samotności. Mam wrażenie, że "odstaję" od innych, a moje zachowania są nonkonformistyczne w odniesieniu do ogółu. Zaburzenia depresyjne (jeśli to dobra diagnoza), które nasilają się w ciągu ostatnich lat, powodują pogłębienie trudności w funkcjonowaniu rodzinnym i zawodowym. Wspomnę, że próbowałam wykonać test AQ na zdiagnozowanie zespołu Aspergera i wynik wyszedł 40 punktów (chociaż wiem, że to nie jest jednoznaczne z potwierdzeniem, że takie zaburzenie występuje w istocie).
Proszę o pomoc! Czy takie zachowania mogą świadczyć o istnieniu tego schorzenia? A jeśli tak, to gdzie mogę szukać pomocy jako osoba dorosła. Kto może pomóc w zdiagnozowaniu takiego schorzenia na terenie Lubelszczyzny? Czy istnieje jakaś forma terapii?
Pozdrawiam.
