Jak leczyć depresję u 21-latki?

Witam. Jestem leczona na depresję już kilka lat jednak obecnie przyjomowane leki tj aurorix (moklobemid) w żaden sposób mi nie pomagają a jeszcze pogarszają moje lęki i inne objawy. Po jakim czasie od odstawienia tych leków (aurorixu) mogę przejść na wcześniej już stosowaną i skuteczną terapię velaxinem (Wenlafaksyna). Dodam że bez tabletek czuję się bardzo źle i chciałabym szybko włączyć vleaxin jednak nie chcę doprowadzić do zespolu serotoninowego. Pozdrawiam

KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Depresja Psychiatria

Mgr Tomasz Kościelny Psychologia, Warszawa

70 poziom zaufania

Dzień dobry, do farmakoterapii warto włączyć też psychoterapię, która pozwoli na odcięcie się od źródła lęków. Pozdrawiam, Tomasz Kościelny, psychoterapeuta psychodynamiczny. Pracuje indywidualnie, z parami, małżeństwami i grupami w gabinetach w Warszawie oraz poprzez Skype, tkoscielny@interia.pl, http://subteno.warszawa.pl

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak leczyć depresję u 24-latki? – odpowiada Mgr Tomasz Kościelny
Partner nie chce zalegalizować związku - jak go przekonać? – odpowiada Mgr Tomasz Kościelny
Jak pomóc mojemu tacie w depresji? – odpowiada Mgr Tomasz Kościelny
Jak radzić sobie z lękiem przed wyjściem z domu? – odpowiada Mgr Tomasz Kościelny
Jak odnaleźć równowagę po śmierci bliskiej osoby? – odpowiada Mgr Tomasz Kościelny
Jak rozumieć takie zachowania byłej partnerki? – odpowiada Mgr Tomasz Kościelny
Co robić z gdy związek się rozpada? – odpowiada Mgr Tomasz Kościelny
Co może być powodem nocnego moczenia u 23-latki? – odpowiada Mgr Tomasz Kościelny
Czy pobicie przez partnera może zagrozić ciąży? – odpowiada Mgr Tomasz Kościelny
Czy fakt, że jestem zdolny do jednego stosunku w ciągu dnia to powód do niepokoju? – odpowiada Mgr Tomasz Kościelny

artykuły

Psychoterapia - czym jest, kto jej potrzebuje, rodzaje psychoterapii

Psychoterapia to stosowanie metod psychologicznych

Życie w izolacji i lęk przed wychodzeniem z domu mogą prowadzić nawet do depresji. Jak pokonać agorafobię i strach w dobie pandemii koronawirusa?

4 marca 2020 roku wykryto w Polsce pierwsze zakaże

Rozwój związku a psychoterapia par

Związek dwojga ludzi nie jest statyczną budowlą, p

Lek. Wiesław Łuczkowski Neurologia, Wrocław

umów wizytę

dr Anna Skrzypek-Grigo Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Izabella Gałan-Żarow Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Marcin Wlazłowski Psychiatria, Łódź

umów wizytę

Depresja czy jak?

Wiem, że podobne pytanie już zostało zadane na tym forum, jednak nie wiem, gdzie indziej mogę znaleźć pomoc. Mam 16 lat, jestem dziewczyną. Zaczęło się chyba od tego, jak mój chłopak ze mną zerwał. Nie mogłam spać ani jeść przez tydzień, tzn. jadłam tylko tyle, żeby nie zemdleć, bo jeszcze by mnie wzięli do szpitala albo co...

Potem te dolegliwości trochę osłabły (pewnie organizm już nie wytrzymał), ale przygnębienie pozostało. Już ponad 2 miesiące. Nie umiem się już czymkolwiek cieszyć jak dawniej, nic mnie nie interesuje, nie chce mi się nic robić... Mam myśli samobójcze i ciągle sobie obiecuję, że jak pojawi się możliwość, to na pewno to uczynię. Czuję, że nie mam po co żyć, ani dla kogo. Wobec ludzi jestem nieraz opryskliwa, czuję, że nic nie rozumieją i irytuje mnie ta ich radość życia, nie wiadomo skąd.

Szkoła powiadomiła rodziców, w zeszłym miesiącu miałam wizytę u psychiatry, ale rodzice siedzieli ze mną w gabinecie, ich obecność mnie krępowała. Lekarz przepisał mi Z*** - jeśli w ogóle działał, to dawno przestał... Błagam, pomocy! To nie jest życie.

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Psychologia Rozstanie Relacje z partnerem

Magdalena Pikulska Psychologia, Kraków

60 poziom zaufania

Witaj,

samotność i przygnębienie, które od dłuższego czasu Ci towarzyszy prawdopodobnie jest wynikiem rozstania z kimś, kto był Ci bliski i stanowił sens życia. Zapewne teraz nie dostrzegasz żadnych rozwiązań tej sytuacji, nie mniej jednak chcę abyś pamiętała, że zawsze znajdzie się jakieś rozwiązanie.

Piszesz, że obecność rodziców podczas wizyty była dla Ciebie krępująca - proponowałabym zatem, abyś skorzystała z wizyty u psychologa szkolnego, do którego będziesz mogła pójść sama, a który da Ci poczucie bezpieczeństwa. Czasami rozmowa z kimś obcym (psychologiem), kto nie będzie Cię oceniał sprawia, że jakaś część Twoich przeżyć, które są trudne dla Ciebie znajduje rozwiązanie.

Proponowałabym również zastanowić się, co przyniosłoby Ci radość i powoli realizować te pragnienia. Ból po rozstaniu zapewne kiedyś minie, jak po każdej stracie trzeba przeżyć swoją "żałobę", która wyzwala nas od wspomnień i tęsknoty.

Powodzenia!