Depresja i myśli samobójcze oraz autoagresja

Mam depresję i myśli samobójcze. Samookaleczam się. Jestem pod opieką dr oraz przyjmuje antydepresanty. Mam taki problem. Kiedy zostaję sam z dzieckiem w domu, pojawia się lęk, że coś może się nam nagle stać. Tak jest zawsze. Obecnie wolę wychodzić w tym czasie z domu. To dzieje się tylko w sytuacji, gdy zostajemy w domu. Poza nim, problemu nie ma...a i moja autoagresja czy agresja jest skierowana tylko na mnie. Nigdy nawet przez myśl nie przeszło, że mógłbym skrzywdzić inna osobę...

MĘŻCZYZNA, 39 LAT ponad rok temu

Depresja Agresja Psychiatria Psychologia Psychoterapia Myśli samobójcze Leki przeciwdepresyjne

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Poza stosowaną farmakoterapią, proszę rozważyć podjęcie psychoterapii (w formie ambulatoryjnej). W internecie dostępna jest lista certyfikowanych psychoterapeutów Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego.
Może Pan również rozważyć leczenie na oddziale szpitalnym, w którym stosowana jest psychoterapia (tutaj link do niektórych z nich http://www.zaburzeniaosobowosci.pl/odzialy-stacjonarne/).

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

95 poziom zaufania

Dzień dobry!

Obok opieki lekarza psychiatry i leczenia farmakologicznego, ważnym elementem wychodzenia z depresji jest psychoterapia. Podczas spotkań z terapeutą będzie możliwe omówienie takich właśnie obaw, przeżywanych emocji, niechcianych uczuć czy zachowań itp. i poszukiwanie dla nich rozwiązań.

Pozdrawiam!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Powrót myśli samobójczych przy ciężkiej depresji – odpowiada Mgr Adam Kowalewski
Funkcjonowanie po leczeniu farmakologicznym depresji – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Leczenie otyłości przy depresji – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Problemy z nerwicą i depresją oraz myśli samobójcze – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Myśli samobójcze u 25-latki – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Uczucie otępienia, zablokowania wewnętrznego – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Ciężka depresja z tendencjami samobójczymi – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Jak samemu sobie poradzić z depresją? – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Problem z agresją słowną i fizyczną – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Zmiany nastroju, natrętne myśli i samotność u 24-letniej kobiety – odpowiada Mgr Patrycja Stajer

artykuły

Hospitalizacja w depresji

Depresja przybiera różne oblicza u chorych. Dotycz

Terapia dopasowana do dziecka daje najlepsze efekty

Terapia środowiskowa jest szybkim i skutecznym spo

Farmakoterapia i psychoterapia przy depresji

Depresja to niezwykle niebezpieczne zaburzenie psy

Autoagresja, depresja, myśli samobójcze - jak z tym wygrać?

Mam 17 lat, jestem osobą towarzyską i mam mnóstwo pasji, którym lubię się poświęcać. Żyję w normalnej rodzinie, no, prawie normalnej, od urodzenia wychowuję się bez ojca. W wieku 14 lat zaczęłam się okaleczać, z początku były to drobne zadrapania na nadgarstkach, z czasem mocne cięcia na rękach, blizny zostały nie tylko na rękach. Jednak nigdy nie zrobiłam nic więcej, nie zrobiłam sobie większej krzywdy, bo przyjaciele mnie wspierali i regularnie oglądali ręce, przestałam dla nich i mojego chłopaka. Z czasem zwiazek się rozpadł, z ulgą odetchnęłam, bo uciekam od toksyki w moim życiu, jednak smutek, strach i przygnębienie zaczęły powracać. Nie chciałam się znowu ciąć, więć przebijałam igłami uszy dla rozladowania napięcia, raz czy dwa razy się pocięłam, ale już tego nie robię. Niestety w domu mam zimną atmosferę, nie potrafię się przytulić do mamy, mama jest człowiekiem chłodnym i wymagającym, a nawet materialistycznym. Odwrotnie niż ja. Jestem sama, nie mam do kogo się przytulić, nie potrafię płakać. Moje kontakty z chłopakami są trudne, bardzo się boję i wstydzę, a w dodatku uchodzę za zamkniętą w sobie i niedostępną, jeżeli się do mnie nie podejdzie i nieporozmawia. Co jakiś czas mam myśli samobójcze, patrząc na okno mam ochotę wyskoczyć, boje się kiedy nie ma nikogo w domu, bo nie jestem pewna, czy nic sobie nie zrobię. Boję się samotności, dlatego unikam konfliktów ze znajomymi. Nie potrafię sobie pomóc.

KOBIETA, 17 LAT ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Samookaleczanie się w jakiejkolwiek postaci służy rozładowaniu napięcia i złości, której nie można odreagować w inny sposób. Z reguły "nie wolno" tego robić, a źródłem takiego przekonania są wzorce w domu rodzinnym. Z tego w jaki sposób opisujesz Twoją relację z mamą wnioskuję, że główna przyczyna leży właśnie tutaj. W braku ciepła, poczucia akceptacji i bliskości, ale również w innych postawach, które towarzyszą Twojej komunikacji z mamą. Rozwiązanie tego problemu to poważne zadanie dla psychoterapeuty, od tego warto zacząć.

Brak ojca i trudna relacja z mamą wpływa z kolei na "uciekanie" w toksyczne związki. Zwróć też uwagę w jaki sposób skonstruowałaś swój list - spróbuj przeczytać go od tyłu. Zaczynasz list od tego, że jesteś osoba towarzyską, kończysz na tym, że jesteś zamknięta w sobie. Zaczynasz od szczęśliwej rodziny, kończysz na potrzebie bliskości, której nie możesz zaspokoić w relacji z mamą. W moim odczuciu czujesz się głęboko nieszczęśliwa, ale "musisz" udowadniać sobie i innym, że wszystko jest OK i że jesteś szczęśliwa. Nie wolno Ci przy tym wyrażać złości, smutku, strachu o przyszłość i życie w samotności.

Spróbuj zacząć uświadamiać sobie emocje, które są w Tobie. Możesz je wypisać na kartce, jeśli trudno Ci je opisać spróbuj je namalować, wyrazić poprzez taniec czy muzykę. Kilka razy dziennie i za każdym razem, gdy jest Ci źle zastanów się, co czujesz. Spróbuj to powiedzieć na głos. Daj też sobie przyzwolenie na odczuwanie różnych uczuć, nie różnicując ich na dobre i złe, pożądane i nie. Uczucia pojawiają się i znikają i taka jest ich cecha. Druga rzecz, którą możesz i powinnaś zrobić to psychoterapia. Zgłoś się na wizytę prywatną lub do Poradni Zdrowia Psychicznego, ponieważ zarówno konsultacja z psychiatrą i z psychologiem jest Ci bardzo potrzebna. Jeżeli masz opory przed rozmową z mamą i prośbą, aby poszła z Tobą na pierwsze spotkanie, porozmawiaj z psychologiem szkolnym, który może przekonać Twoją mamę o konieczności podjęcia leczenia.

Bądź dobrej myśli i nie poddawaj się w dążeniu do odzyskania spokoju wewnętrznego i radości życia!

Serdecznie pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Autoagresja i myśli samobójcze u 14-latki – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Czy myśli samobójcze to objaw depresji? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Nie potrafię się cieszyć wszystko mnie dobija, miewam myśli samobójcze - co mam zrobić? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Nienawidzę swojego ojca - jak można mi pomóc? – odpowiada Mgr Magdalena Brudzyńska
Myśli samobójcze. Co robić? – odpowiada Magdalena Pikulska
Ataki agresji, myśli samobójcze - co jest ze mną? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Na nic nie mam siły. Czy to depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co mam zrobić? Mam myśli samobójcze – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Autoagresja, myśli samobójcze i zachowania destrukcyjne – odpowiada Dr n. med. Karol Kaziród-Wolski
Brak chęci do życia i myśli samobójcze – odpowiada Mgr Magdalena Brudzyńska

artykuły

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Czy masz skłonności do nerwicy?

Nerwice, czyli zaburzenia lękowesą grupą zaburzeń

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Dr Elżbieta Rybińska-Elsayed Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Agnieszka Skrzęta Psychiatria, Poznań

umów wizytę

Leszek Korulczyk Psychiatria, Nałęczów

umów wizytę

Lek. Adam Kojtych Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Autoagresja i myśli samobójcze u 14-latki

Mam 14 lat jestem bardzo dojrzałą dziewczyną jak na swój wiek. Bardzo często miewam myśli samobójcze. Prawie codziennie. Był taki okres,że kompletnie sobie nie radziłam i doszło do autoagresji,czyli samookaleczania się. Do tego bardzo często płacze z byle jakiego powodu. Często myślę ,że nie jestem nikomu potrzebna,że nikt mnie nie chce. Czym to może być spowodowane?

KOBIETA, 14 LAT ponad rok temu

Psychologia

Mgr Kamila Drozd Psycholog

80 poziom zaufania

Witam serdecznie!
Niestety, drogą wirtualną nikt nie jest w stanie określić przyczyn Twoich problemów. Jesteś w wieku dojrzewania, dlatego labilność emocjonalna i huśtawki nastrojów są pewną „normą”. Twoja płaczliwość, niestabilność nastroju może wynikać właśnie z powodu burzy hormonalnej, jaka przypada na okres adolescencji. Z drugiej strony, objawy, o których piszesz, mogą być przejawem młodzieńczej depresji, która objawia się myślami samobójczymi, płaczliwością, autoagresją, niską samooceną, poczuciem samotności i odrzucenia. Jeżeli powyższe symptomy będą się utrzymywać przez dłuższy czas, a nawet nasilać, koniecznie porozmawiaj na ten temat z kimś dorosłym, np. z mamą. Zastanówcie się razem nad wizytą u psychologa. Możesz także skorzystać ze wsparcia u psychologa/pedagoga szkolnego albo zadzwonić pod numer telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży.
Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Mgr Jacek Mularski Psycholog, Radom

17 poziom zaufania

Najprawdopodobniej jest jakiś duży problem w Twojej rodzinie. 14 lat to nie jest jeszcze pora na dojrzałość, chyba, ze wymusiła ją ta właśnie sytuacja rodzinna. Problemu korespondencyjnie nie da się rozwiązać, ale konieczna jest terapia. Im szybciej znajdziesz pomoc u psychologa, tym lepiej. Jeśli nie mogą pomóc Ci rodzice spróbuj na początek u psychologa szkolnego lub w poradni psychologiczno-pedagogicznej, która zajmuje się Twoją szkołą.
Pozdrawiam Jacek Mularski