Depresja spowodowana sytuacją rozpadu związku

Witam. Cierpię na depresję spowodowaną sytuacją rozpadu związku. Leczę się farmakologiczne (setrilina 200mg), ogólnie już dobrze, przynajmniej psychicznie. Gorzej fizycznie. Ciężko jest mi co kolwiek robić. Plany mam ale sił woli chęci brak. Bolą mnie mięśnie, źle sypiam, mało jem a mimo to waga idzie powoli w górę. Uczestniczyłem w warsztatach psychologicznych. Mimo to dalej stoję w miejscu. Chociaż miewam momenty kiedy coś robię ale to tylko chwile. Jak sobie z tym radzić? Próbuje zmienić myś

MĘŻCZYZNA, 32 LAT ponad rok temu

Depresja Psychoterapia indywidualna Psychiatria Psychologia Farmakoterapia Rozstanie

Lek. Tomasz Budlewski

95 poziom zaufania

Proponuję udać się do lekarza psychiatry, po badaniu będzie można określić odpowiednie postępowanie.

Mgr Violetta Ruksza Psycholog, Gdańsk

80 poziom zaufania

odp na portalu niewiele pomoze,..warto sie temu przyjrzec.... polecam konsultacje u doswiadczonego terapeuty.pozdrawiam serdecznie, Violetta Ruksza

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Jeżeli ma Pan możliwość to proszę znaleźć psychoterapeutę (najlepiej polskojęzycznego) i podjąć psychoterapię.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Pogorszenie się stanu psychicznego po rozwodzie – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Pogróżki w małżeństwie a lęk przed mężem – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Wyrobienie nawyku samodyscypliny – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
W jaki sposób nieleczona depresja prowadzi do śmierci? – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Depresja i zaburzenia schizotypowe – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Brak wyostrzenia zmysłów po wyleczeniu depresji – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Dlaczego utraciłam ochotę na seks? – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Ciężkie bicie serca przed zaśnięciem – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Wahania nastrojów, uderzenia gorąca przy menopauzie – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Stosowanie leku Citabax na nerwicę – odpowiada Mgr Violetta Ruksza

artykuły

"Chcę nadal być mamą" - gwiazda "M jak miłość" Judy Turan o walce z rakiem

W głowie - wola walki, w ciele - nowotwór, który c

Autopsychoterapia

Autopsychoterapia albo inaczej metoda autopsychote

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Depresja partnera przyczyną rozpadu związku?

Mam pytanie… Mój partner, po półtora roku udanego związku, zostawił mnie… Przez te dwa miesiące nie znałam powodu, bo ponoć go nie było, mówił, że potrzebował czasu na podjęcie ważnej decyzji w życiu… Dopiero teraz (po 2 miesiącach) udało nam się spotkać i porozmawiać… Wcześniej mnie unikał, dwa spotkania odwołał… Wydaje mi się, że on ma depresję… I to poważną… Mieszkaliśmy razem, ale skoro mnie zostawił, to się wyprowadziłam… Sam tego chciał… Wróciłam do rodziców i teraz dzieli nas 60 km… On nie potrafi podać powodu swojego kryzysu… Było ich kilka, a rosło to w nim przez jakiś miesiąc, tak z dnia na dzień… Planowaliśmy wspólne życie, ślub itp., nawet teraz, podczas spotkania, nie powiedział ani jednego złego słowa o naszym związku… Powiedział jedynie, że teraz chce być sam, ale nie potrafi powiedzieć, ile to będzie trwało i czy do mnie wróci… Dodam tylko, że on jest obcokrajowcem i na chwilę obecną to została mu tylko praca… Nie ma tu ani rodziny, ani znajomych, nie ma z kim pogadać… Do psychologa nie chce iść – on nie potrafi mówić, jest bardzo zamknięty, a poza tym nie zna języka… Teraz pojedzie do domu dopiero na święta i zaraz potem musi wracać, więc u siebie też nie ma takiej możliwości… Sytuacja jest ciężka do opisania, ale moje pytanie to, czy w efekcie depresji mógł mnie zostawić? Co powinnam robić? Może to niezrozumiałe, głupie, ale ja go kocham ponad życie! Tak bardzo chciałabym mu pomóc! Zdaję sobie sprawę, że ja też jestem ważna, że nie mogę o sobie zapominać. Nie mam pojęcia, co robić? On na razie nie chce mojej pomocy, nie mogę go zmuszać… A może fakt, że w końcu się spotkaliśmy, to już jakiś postęp? Może powinnam być silna za nas dwoje? Tylko najgorsze, że nie mam gwarancji, że on do mnie wróci… Boję się być silna i dalej poświęcać, a potem i tak dostać „kopa”… Z jednej strony wolałabym, żeby się do mnie nie odzywał (bo wytrąca mnie to z równowagi) i zadzwonił, jak będzie już OK (o ile tak będzie), zaś z drugiej strony widzę, że powiedział mi więcej niż swojej rodzinie i może to dobry znak? Może to taka niema prośba o pomoc… Może on po prostu nie może i nie chce rozmawiać o nas, o naszym związku i przyszłości, bo to są dodatkowe emocje, a widzę, że on ucieka przed każdym rodzajem emocji… Może dlatego się odciął, bo znając mnie, latałabym za nim i płakała „A co? A jak? A dlaczego?”. Wydaje mi się, że nie mogę naciskać, ale może powinnam spróbować czegoś? Nie pytać o nas, ale o niego. Spotkać się, ale ani słowem nie wspomnieć o problemach, nie zadawać pytań, tylko dać mu szansę na relaks. Tylko czy on będzie chciał? Dla mnie to też jest ciężka sytuacja… Żyłam dwa miesiące bez słowa wytłumaczenia, z dnia na dzień porzucona… Schudłam już 7 kg... Po prostu nie wiem co dalej… Jestem taka „zawieszona”… Nie potrafię mu powiedzieć „nie”… Ale nie wiem, co mam zrobić ze sobą… Najprościej byłoby powiedzieć „daj mi święty spokój…”, ale czy w takiej sytuacji powinnam? Bardzo proszę o pomoc.

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Rozstanie Relacje z partnerem

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam!

Trudno odpowiedzieć jednoznacznie, jakie są przyczyny problemów w Pani związku. Jednym z nich może być depresja partnera. Wówczas, skoro nadal darzy go Pani uczuciem, warto trwać przy partnerze i zapewniać mu wsparcie.

Jednym ze sposobów poradzenia sobie z tą sytuacją jest nawiązanie kontaktu z innymi bliskimi mu osobami, krewnymi i podzielenie się swoimi wątpliwościami i odpowiedzialnością. Wskazana jest również pomoc w znalezieniu polecanego lekarza i terapeuty. Warto przedstawić terapię jako ofertę, na której nic nie straci, z której może się wycofać, natomiast nie skorzysta z leczenia, jeśli nie da sobie szansy na spróbowanie. W pierwszych wizytach może Pani towarzyszyć partnerowi.

W rozmowach faktycznie nie należy zamęczać pytaniami, ale nie można też udawać, że nic się nie dzieje. Można natomiast zapewniać o tym, że jest dla Pani ważną osobą i dlatego chce mu Pani pomóc, zachęcać do przyjemnych, niewymagających wielkiego wysiłku aktywności, jak np. wspólny spacer czy wyjście do kina. Małżonkowie i partnerzy osób z depresją często przeżywają frustrację, odrzucenie, przypisują sobie winę. Mogą wówczas sami skorzystać na rozmowie z terapeutą.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Chęć odbudowania związku po rozstaniu z chłopakiem – odpowiada Mgr Magdalena Brudzyńska
Czy ojciec alkoholik i chłopak, który mnie zdradza mogą być przyczyną depresji? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Dlaczego moja 10-miesięczna córeczka przestała gaworzyć? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska
Co dolega mojemu partnerowi? – odpowiada Magdalena Pikulska
Jak pozbyć się niepewności w związku? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
To mój problem czy jego? – odpowiada Paulina Witek
Jak sobie poradzić po toksycznym związku? – odpowiada Paulina Witek
12 lat i depresja? Czy to możliwe? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy moja narzeczona choruje na depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co zrobić, gdy mężczyzna mówi, że kocha, ale nie chce być ze mną? – odpowiada Lek. Bertrand Janota

artykuły

"Każda z nas czasem nie wytrzyma". Fragment książki Weroniki Nawary "W czepku urodzone"

Weronika Nawara jest pielęgniarką. Zna ten świat "

"Myślałem, że jestem nie do odratowania" - Artur Cnotalski o depresji i otyłości

Artur Cnotalski jest dziennikarzem, tłumaczem i fr

Choroba afektywna dwubiegunowa. Agnieszka opowiada, jak wygląda życie z chorobą bipolarną (ChAD)

Nawet lekarzom zdarza się mylić jej objawy z depre

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

umów wizytę

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

umów wizytę

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

umów wizytę

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Ciąża i strach przed rozpadem związku

Jestem na początku ciąży. Mam cudownego męża który nie może się doczekać dziecka i rodzinę która również się cieszy. W rodzinie jednak moich dwóch braci ma dziecko, a nie żyją razem. Pierwszego zdradziła żona i odeszła, a drugiemu po prostu nie wyszło w związku. Wiem, że to głupie bo ja jestem szczęśliwa ale już martwię się i myślę czy dałabym sobie radę gdyby mnie mąż zostawił...Tyle myśli mi teraz krąży po głowie z lęku. Tyle dzieci nie ma kompletnej rodziny...mąż też wychowywał się bez ojca.

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Lęk Ciąża Psychologia

Mgr Krystyna Kozłowska Psycholog, Lublin

50 poziom zaufania

Proszę Pani, ciąża to taki szczególny czas, w którym Pani należy sie wszystko czego Pani potrzebuje i co najlepsze. Również to czas, w którym mogą pojawiać sie bardzo wczesne, dzieciece lęki dotyczace np. tak jak u Pani, opuszczenia. Pani mogła się wychowywac w pełnej rodzinie ale jednoczesnie mogła w różnych sytuacjach, nawet fizycznej obecności rodziców, czuć emocjonalne opuszczenie. Może Pani nie miec tego w pamięci. Ale, z ważnych wewnętrznych powodów przeżywa lęk i mysli o opuszczeniach: w rodzinach braci i w doświadczeniu męża. Jakoś w Pani sercu jest ten temat, choć przeżywany przez obawy o innych, najmocniej swoje dziecko. Dlatego radzę Pani konsultację i ewentualnie psychoterapię u doswiadczonego terapeuty. Ciąża i okres posiadania małego dziecka to czas szczególny do wykorzystania dla wyleczenia swoich emocjmonalnych nieświadomych powikłań, rozwoju i wzrostu osobowości,z motywacją tak dla siebie jak i dziecka oraz całej rodziny. Porusza Pani jeszcze dwie kwestie: martwienia się i myśli o zostawieniu przez męża.. Czy Pani musi sie martwić? Czy zawsze Pani się martwiła czy tylko teraz?, jeśli teraz to może jest to objaw depresji? Jaka jest funkcja martwienia się? Czego Pani by doswiadczała gdyby nie martwiła się? Czy mąż dał kiedykolwiek powody do myślenia o rozstaniu? Czy Pani łatwiej mysleć, że Panią zostawi aniżeli cieszyć się że jesteście razem? Czy Pani trudno ufać mężowi a myślenie o tym, że zostawi jest łatwiejsze? Na te i wiele innych pytań znajdzie Pani odpowioedzi w procesie psychoterapeutycznym. Wtedy bardziej Pani będzie kierowała swoimi myslami i uczuciami a nie one będą rządziły Panią. Życzę powodzenia, bo warto! Krystyna Kozłowska

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Ciąża to okres ogromnych zmian, nie tylko fizycznych, ale także w systemie wartości. To normalne, że dostrzega Pani teraz rzeczy i sprawy, które wcześniej nie zwracały tak bardzo Pani uwagi. To także naturalne, ze martwi się Pani o przyszłość- już nie tylko swoja, ale i maluszka. Różne lęki są w tym stanie zrozumiałe.
Ważne jednak, żeby rozdzielała Pani historie życia swoją i swoje doświadczenia, od tego, co przydarzyło się innym w rodzinie. To Pani życie i to Pani podejmuje decyzje i bierze za nie odpowiedzialność.
Jeśli jednak historie w rodzinie bardzo wpływają na Pani myślenie, może warto przepracować je z psychologiem? Albo skorzystać z kilku sesji tzw "ustawień rodziny" metodą Hellingera? Pomogłoby to Pani pooddzielać pewne rzeczy i uwolnić się od ewentualnych mitów rodzinnych.