Dlaczego się zmieniłam?

Mam już prawie osiemnaście lat, a moim głównym problemem jest obojętność na świat. Od jakiegoś czasu nie potrafię odnaleźć w sobie radości i szczęścia, ale również tych negatywnych uczuć jak złość, gniew. Wszystko co mnie otacza jest dla mnie obojętne.

Funkcjonuję jak zawsze... szkoła, dom, znajomi. Jednak coś się we mnie zmieniło, słowa kiedyś dla mnie ważne - przyjaźń, miłość - straciły na wartości, używam ich jedynie z przyzwyczajenia. Nie przejmuję się jak kiedyś uczuciami innych osób, bez problemu kłamię (co kiedyś rzadko mi się zdarzało), nie odczuwając przy tym wyrzutów sumienia.

Nawet bardzo dobre wiadomości, które w przeszłości powodowały u mnie ataki euforii, obecnie są przyjmowanie obojętnie. Mam wrażenie, że byłabym w stanie żyć sama bez osób "bliskich" które mnie otaczają. Muszę też dodać, że ostatnio wolę spędzać czas sama, w odosobnieniu, dlatego też wiele osób się ode mnie odsunęło (co niezbyt wywarło na mnie jakiekolwiek wrażenie).

Przepraszam że tak chaotycznie napisałam, ale nie zbyt potrafię dobrać w słowa tę sytuację. Czuję się jakbym była kimś innym, osobą zamkniętą w ciele obcego człowieka.

ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Witam,

Trudno konkretnie odpowiedzieć na pytanie co może być przyczyną takiej zmiany w zachowaniu, ale na pewno stan ten jest niepokojący. Mogą to być objawy zaburzeń depresyjnych, ale nie tylko.

Myślę, że bardzo ważne jest postawienie konkretnej diagnozy przez lekarza psychiatrę oraz ewentualnie psychologa. Dlatego serdecznie Panią namawiam do wizyty w Poradni Zdrowia Psychicznego.

Serdecznie pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Dlaczego to życie jest takie nudne? – odpowiada Lek. Jan Karol Cichecki
Dlaczego nie mam żadnych uczuć? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Jak mam zmienić swój charakter? Jak sobie radzić z problemami? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie wiem, kim jestem - co mam robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Kiedy zacznę normalnie żyć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co się ze mną dzieje? Czy to normalne? – odpowiada Paulina Witek
Nikt mnie nie lubi - czy jestem nienormalna? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Wszyscy mnie krytykują. Co mam zrobić? – odpowiada Paulina Witek
Czy on mnie jeszcze kocha? - c.d. – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Brakuje mi pewności siebie - jak mogłabym to zmienić? – odpowiada Magdalena Pikulska

artykuły

Hipokryta - kim jest, zachowanie, jak żyć z hipokrytą i jak go rozpoznać

Hipokryta to człowiek, który nieustannie udaje kog

Bunt pielęgniarki "Pacjenci nas wyzywają, potrafią uderzyć, opluć"

Odbyłem rozmowę z pielęgniarką, która pracuje na d

Po trzydziestce miał już wykończoną trzustkę. "Z picia zrobiliśmy religię"

Dziś nie pije, ale jeszcze kilka lat temu był wyso

Co jest ze mną nie tak? Dlaczego się zmieniłem?

Witam. Mam na imię Paweł, mam 17 lat. Od jakiegoś dłuższego czasu czuję, że nie jestem sobą, że się zmieniłem. Zauważyłem to w pierwszej klasie technikum, gdyż nie umiałem zapoznać się z nowymi kolegami i się peszyłem, a w gimnazjum potrafiłem podejść do kogoś i zacząć rozmowę obojętnie na jaki temat i zawsze udawało mi się sympatycznie porozmawiać, lecz teraz przed zapoznaniem się z kimś myślę o czym porozmawiać, na jaki temat i przeważnie jest tak, że ze stresu odpuszczam, chociaż bym chciał. Druga rzecz nie potrafię, wstydzę się poderwać dziewczynę, nie interesują mnie one tak, jak kiedyś chociaż bardzo bym chciał ją mieć. Nie potrafię również śmiać się z żartów kolegów - w ogóle mnie nie śmieszą chyba. że stanie się coś naprawdę śmiesznego, takiego realnego. Chciałbym być otwarty do ludzi, szybko zawierać znajomości i przy nieznajomym towarzystwie być sobą, ale nie wychodzi mi to. W domu jestem sobą, a gdy jest więcej ludzi przy mnie nie znajomych to się peszę. Proszę, niech mi ktoś pomoże. Paweł.

MĘŻCZYZNA, 17 LAT ponad rok temu

Rozwój osobisty Psychologia Komunikacja

Redakcja abcZdrowie

98 poziom zaufania

Witam.

Twoje zachowanie jest całkiem normalne. Jesteś teraz w okresie wchodzenia w dorosłość, zmienia się Twój obraz świata i ludzi, kształtuje Twoja osobowość, zachowanie determinują hormony oraz budowanie obrazu siebie poprzez relacje z innymi ludźmi. Niestety ten okres łączy się również z silnym stresem i skrajnymi emocjami.
Daj sobie trochę czasu i nie staraj się na silę być "fajny, wyluzowany i zabiegający o innych". Jeżeli Twoje zachowania bardzo Cię niepokoją wybierz się na rozmowę z psychologiem.

Powodzenia i pozdrawiam