Jak mam się teraz zachowywać?

Zerwał ze mną chłopak. Wiem, wiem, jest pełno takich problemów i nie są one wcale straszne. Wiem, że mogłoby być gorzej, ale ciężko mi sobie z tym poradzić. Mam 18 lat i to był pierwszy chłopak, dodam, że w tej samej szkole. Oczywiście wydawał się cudowny, inny niż wszyscy, idealny, dążył do pełnego zaangażowania, zawsze sam zaczynał mówić o rzeczach poważnych, typu ślub, dzieci. Ja się tego bałam, bo jesteśmy przecież oboje bardzo młodzi, ale w końcu wpadłam po uszy i teraz bardzo tego żałuję. Nawet moi rodzice mówili, że żyjemy jak małżeństwo. Oddałam mu się w 100%. Aż nagle po pół roku on stwierdził, że już nie wie, co czuje, nie wie, czy mnie kocha. Niejako to na nim wymusiłam, bo od 2 tygodni zachowywał się diametralnie inaczej niż wcześniej, nie dzwonił, nie pisał, miał mnie gdzieś, co się nigdy nie zdarzało. Kiedyś koledzy byli ważniejsi niż ja. Pytałam, czy ma inną już przy ostatecznej rozmowie, prosto w oczy, powiedział, że nie. Prosiłam, żeby nie znalazł sobie innej dziewczyny w naszej szkole, bo mnie zabije patrzenie na nich. Obiecał, że tego nie zrobi. Płakał i mówił, że to smutne, że chciałby już mnie nie kochać. Mnie to bardzo bolało, ale już nie płakałam - po prostu brakło mi łez po tej 2-tygodniowej niepewności i ciągłym płaczu. Pozwoliłam mu odejść. Wyszedł. Wydawało mi się, że dam radę. I po 3 dniach zobaczyłam go z inną dziewczyną. Wcześniej to była koleżanka, po 3 dniach od naszego rozstania są już parą. Dlaczego płakał, dlaczego kłamał, dlaczego po tym wszystkim, co było, zrobił mi to, co najgorszego mógł?! Nie mogę mu nawet wykrzyczeć złości, bo wiem, że wyszłabym na idiotkę. Nie wiem, jak mam się zachowywać w szkole, gdy jestem zmuszona koło nich przechodzić, widzieć ich takich szczęśliwych. Minęły już dwa miesiące i wydawało mi się, że będzie OK, ale właśnie teraz jest najgorzej, Boję się chodzić do szkoły, całkowicie straciłam radość życia, co nie robię, to mam gdzieś w sobie cały czas tę myśl o tym, co się stało i o tym jak cierpię. Chudnę, bo prawie nie jem, moja mama mówi, że wpadam w anemię. Nikomu już się nie żalę, nie opowiadam o problemach, bo nie mam komu. Koleżanki pomagały, ale parę dni po, a teraz... To już dwa miesiące. Muszę codziennie, dzień w dzień widzieć go jeszcze przez pół roku. To mnie przytłacza, chciałabym zapomnieć, a w ten sposób trudno. Jak mam sobie poradzić, odzyskać radość życia, może powinnam brać jakieś leki uspokajające, gdy idę do szkoły?! Proszę, niech mi ktoś pomoże, poradzi ;(

KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu

Psychologia Rozstanie Relacje z partnerem

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Witam Cię serdecznie!

Twoja sytuacja jest rzeczywiście trudna i nieprzyjemna. Ponieważ rozstaliście się, każde z Was ma prawo zbudować teraz inną relację, wejść w nowy związek. Trzy dni to rzeczywiście trochę mało, a biorąc pod uwagę fakt, że to Twój chłopak wycofał się z relacji, masz prawo być rozgoryczona tym, że tak łatwo i szybko wdał się w nową znajomość. Spróbuj na chwilę odsunąć swoje emocje na bok i zastanowić się, czy rzeczywiście z kimś takim chciałabyś być? Wypisz na kartce plusy i minusy tego związku, zastanów się, jakie cechy są dla Ciebie najważniejsze u partnera, a jakie byłyby trudne do zaakceptowania.

Gorąco namawiam Cię do spotkania z psychologiem. Dwa miesiące to sporo czasu, zamiast samej borykać się z tym problemem, spróbuj skorzystać z porady specjalisty.

Zamiast leków uspokajających polecam napar z melisy, codziennie przed zaśnięciem. Postaraj się znaleźć jakieś zajęcie, które zajmie Ci wolny czas - nauka, hobby, sport. Przez najbliższe kilka tygodni może być Ci jeszcze trudno, ale zobaczysz, że z czasem smutek będzie malał. Jeśli uda Ci się oderwać myśli od tego przykrego tematu, jeśli zaangażujesz się w jakieś ciekawe zajęcie, nawiążesz nowe znajomości, nabierzesz większego dystansu do całej sytuacji.

Pozdrawiam serdecznie i trzymam za Ciebie kciuki!