Jak nie myśleć o moim smutku i cieszyć się tym, co mam?

Mam niespełna 18 lat, jestem dziewczyną. Rok temu przeprowadziłam się do dużego miasta "x". Wcześniej mieszkałam w małej miejscowości, tam chodziłam do szkoły i tam mam rodzinę. W "x" mieszkam z moją starsza siostrą.

Od czasu przeprowadzki zaczęły się ze mną dziać dość dziwne rzeczy. Nie odnajduję się w nowym środowisku, na pozór wszystko jest OK, ale tak naprawdę mam poczucie, że to nie jest moje miejsce. Potrafię płakać każdego wieczora kiedy wracam ze szkoły. Tęsknię za domem, za osoba, która poprowadziłaby mnie "za rączkę" przez życie i powiedział co mam robić. Jedynymi osobami jakie mam w "x" są moja siostra i mój chłopak. Niestety nie zawsze mogą być ze mną, a ja też nie chcę obarczać ich moimi problemami. Czuję, że coś w moim życiu się zawaliło, że świat, który mnie otacza nie jest moim azylem. Brakuje mi motywacji do nauki, do chodzenia do szkoły. Nie potrafię nie myśleć o moim smutku i cieszyć się tym co mam. Rodzina nie wie o tym co się ze mną dzieje.

Wiem, że muszę odnaleźć się w tej sytuacji, ale za każdym razem kiedy próbuję zmienić swoje nastawienie przychodzi dzień, który to rujnuje i wszystko zaczyna się od nowa. Najgorsza jest jesień i zima, bo mam wtedy świadomość, że do czerwca będę tkwić w takim stanie. Proszę o radę! primavera

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Magdalena Pikulska Psychologia, Kraków

60 poziom zaufania

Witam!

Zastanów się co może powodować takie nastawienie do nowego miejsca zamieszkania. Piszesz, że brakuje Ci osoby, która poprowadziłaby Cię przez życie, ale musisz pamiętać, że to Ty powinnaś być tą osobą. Warto, abyś o swoich przeżyciach porozmawiała szczerze z rodzicami, powiedziała im, jak wpływa na Ciebie zmiana otoczenia, etc. Nie jest to nic wstydliwego, a prawdopodobnie znajdziecie wspólne rozwiązanie problemu.

Możesz także zaangażować się w w zajęcia pozalekcyjne, np. wolontariat. Spróbuj otworzyć się na nowych ludzi, zaproponuj wspólne spędzanie czasu. Nie wspominasz czy Twój problem wiąże się również z problemami w komunikacji z drugą osobą - jeżeli nie, to postaraj się w tygodniu tak organizować czas, aby oprócz nauki znaleźć także chwilę na swoje zainteresowania. Możesz zaproponować rodzicom, że na weekend będziesz wracała do domu - może wtedy będzie Ci łatwiej.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Gdzie są przyjaciele? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Dlaczego, choć mam 17 lat, nie chce mi się żyć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Częsty płacz, myśli samobójcze - proszę o poradę – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Moi rodzice ciągle się kłócą – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy to, że nie mam przyjaciół i dziewczyny, a rodzice się mną nie interesują spowodowało u mnie depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy mojemu chłopakowi jeszcze na mnie zależy, czy lepiej zakończyć ten związek? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Podejrzewam, że mój chłopak ma depresję. Jak mam się zachować? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Rodzice się rozwodzą. Mam dość!!! – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Brak motywacji? Depresja? Obsesja? – odpowiada Magdalena Pikulska
Myślę o samobójstwie. Co mogę zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Uratujmy życie Mamy

Chciałabym, aby wiek w którym obecnie jestem stano

"Religa - ojciec i syn". Z Grzegorzem Religą rozmawia Mira Suchodolska

Grzegorz Religa to syn najsłynniejszego polskiego

Mam niepełnosprawne dziecko. Niedawno obchodziło swoje 41. urodziny

Coraz częściej słyszy się o matkach, które rezygnu

Nie umiem się cieszyć tym, co mam

Witam. Mam 25 lat. Od prawie 3 lat, kiedy zostałam mamą, zaczęło się ze mną dziać coś dziwnego. Gdy moja córka miała pół roku, dostałam po kąpieli jakiegoś dziwnego kołatania serca, napadów duszności, miałam wrażenie, że zaraz sie przewrócę. Robiłam ekg i usg serca, ale wszystko okej, tylko że od tamtej pory zaczęłam bardzo bać się o swoje zdrowie. Nie robię nic innego, tylko ciągle martwię się, co będzie za godzinę, czy czasami nie jestem chora. Bałam się nawet zasnąć, bo miałam wrażenie, że mdleję. Miałam wrażenie, jakby na głowę ktoś mi kask założył. Robiłam tomografię, wyszła okej. Jak brałam jakieś leki, to pierwsze co, to czytałam ulotkę o skutkach ubocznych, nawet lekarzowi przestawałam ufać, a jak już wzięłam jakieś leki, na anginę itp., to zaraz mi było gorąco i miałam wrażenie, że nie mogę oddychać. Obecnie, 2,5 miesiąca temu urodziłam drugie dziecko. W ciąży nic mi nie dokuczało, nie brałam żadnych antybiotyków, nie wymyślałam sobie chorób, wszystko było dobrze. Teraz natomiast to powraca, znowu mam wrażenie, że coś się ze mną dzieje. Czuję się niedoceniana, znowu mam te dziwne, napinające na czole bóle głowy, jakby ktoś mi kask założył. W moim życiu wszystko jest dobrze - mam zdrowe dzieci, męża, a jednak bardzo boję się o siebie, co będzie jutro. Boję się nawet autem jeździć. Jak jakaś ciężarówka za mną jedzie, to zjeżdzam na bok i czekam aż przejedzie. Wiem, że to jest dziwne, ale ja nie umiem się cieszyć tym, co mam, bo boję się, że coś mi się stanie, że zachoruję itp. Czy to może być depresja? Bardzo proszę o odpowiedź.

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Lek. Jan Karol Cichecki

52 poziom zaufania

Witam,

w Pani wpisie znalazłem opis objawów depresyjnych i lękowych. Interesowałoby mnie, skąd bierze się ten lęk, w jakich pojawia się sytuacjach, czy jest związany z jakimiś przeżyciami, myślami.

Nie jestem w stanie zdiagnozować Pani problemu bez badania, jednakże widzę, iż jest on bardzo nasilony i w znacznym stopniu utrudnia funkcjonowanie. Moją radą dla Pani jest propozycja przemyślenia możliwości wizyty konsultacyjnej u lekarza psychiatry.
Problemy emocjonalne różnego typu czasem pojawiają się po urodzeniu dziecka. Może warto spróbować znaleźć ich przyczynę i właściwe rozwiązanie? Proszę spróbować porozmawiać o tym z mężem, który mógłby pomóc znaleźć odpowiedniego specjalistę?
Czy zwlekanie w tej sprawie jest w ogóle jakimkolwiek wyjściem z sytuacji?

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Nie umiem cieszyć się życiem – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy to rak? A może nerwica? Pomocy! – odpowiada Lek. Agnieszka Barchnicka
Nienawidzę szkoły, już nie mam siły, mam ochotę się zabić. Co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak przekonać męża? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie umiem cieszyć się życiem – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Mam napady lęków i przeświadczenie, że ktoś mnie obserwuje - co mi jest? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Czy to kiedyś przejdzie? Czy będę umiała żyć? Czy będę potrafiła cieszyć się życiem? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Mam już tego dość i nie wiem, co robić ze sobą... – odpowiada Mgr Joanna Kwiatkowska
Czy jest jakiś sposób, abym na nowo cieszyła się smakiem potraw? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Niemowlak nie chce jeść z łyżeczki – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska

artykuły

"Człowiek nie wierzy, że z tego wyjdzie" - pacjentka opowiada o mgle mózgowej i walce z long COVID

- Zaczęłam wszystko zapominać, nie mogłam sobi

Koronawirus. Przeszli COVID-19, dziś walczą z powikłaniami. Jak choroba zmieniła ich życie?

Nawet ci, którzy przeszli zakażenie koronawiusem ł

Pogarda i brak współpracy - z tym spotykają się studenci medycyny na praktykach

Kiedy studiujemy, poznajemy medycynę od środka. No

Dr n. med. Karolina Porębska Neurolog, Kraków

umów wizytę

Ewa Biegaj - Okulus Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Bernadeta Miodońska Neurologia, Wrocław-Śródmieście

umów wizytę

Dr n. med. Magdalena Godek Neurologia, Lublin

umów wizytę

Pytania do specjalistów

Nie potrafię się cieszyć wszystko mnie dobija, miewam myśli samobójcze - co mam zrobić?

Mam 18 lat. Przeżywałam dość ciężkie dzieciństwo. Mama zawsze była w pracy, a ja ze swoimi siostrami siedziałam w domu z dwoma alkoholikami. Gdy zmarł mój ojciec pomyślałam sobie, że może teraz będzie lepiej, jednak od tamtej pory nie potrafię poradzić sobie ze sobą. Czuję się źle psychicznie i fizycznie. Nie mam ochoty na nic, zawsze byłam ambitną osobą, a teraz nie wierzę w siebie w ogóle. Już dwa i pół roku minęło od śmierci ojca, a mam wrażenie jakby było coraz gorzej. Czuję się słaba, bezradna, niepotrzebna… Co mam zrobić? Nie potrafię się cieszyć wszystko mnie dobija, miewam myśli samobójcze. Boję się, że zwariuję. Czy to jest depresja? Proszę, pomóżcie mi.

MĘŻCZYZNA, 18 LAT ponad rok temu

Uzależnienie od alkoholu Uzależnienia

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Trudne doświadczenia na etapie dzieciństwa są czynnikiem, który predysponuje do rozwoju depresji.
Alkoholizm rodzica często jest powodem obniżonej samooceny i braku poczucia bezpieczeństwa. Specyficzne problemy tego typu określa się jako syndrom DDA. Więcej na ten temat dowiesz się na stronie http://portal.abczdrowie.pl/dda-a-depresja

Obniżony nastrój, poczucie beznadziei, braku energii, apatia i myśli samobójcze mogą wskazywać na depresję.

W tej sytuacji polecam Ci jak najszybszą konsultację u lekarza psychiatry, który zaproponuje Ci skuteczne leki przeciwdepresyjne. Możesz skorzystać z takiej konsultacji np. w najbliższej poradni zdrowia psychicznego, nie jest potrzebne skierowanie. Polecam Ci również psychoterapię skierowaną na problemy DDA. Listę placówek świadczących specjalistyczną pomoc w tym zakresie znajdziesz na stronie PAPRA.

Serdecznie pozdrawiam i życzę szybkiej poprawy samopoczucia.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Chyba mam depresję. Co mam zrobić, żeby zacząć myśleć pozytywnie? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Myśli samobójcze i brak koncentracji - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Dlaczego nie mogę się cieszyć z tego, co mam? Co robić? – odpowiada Paulina Witek
Nie potrafię się na niczym skupić - czy mam depresję? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Dlaczego mam myśli samobójcze i kto może mi pomóc? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Myśli samobójcze - czy mam depresję? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Jak cieszyć się z życia, kiedy nic nie układa się tak jakbym chciała? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Poczucie bezsilności i myśli samobójcze - co powinnam zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy to normalne, że miewam myśli samobójcze? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie umiem się na niczym skupić. Czy możliwe, że mam depresję? – odpowiada Agnieszka Jamroży

artykuły

Ojciec alkoholik - dorosłe dzieci alkoholików (syndrom DDA). Problemy dzieci z rodzin alkoholowych - depresja i nie tylko

Ojciec alkoholik to koszmar niejednego dziecka. Dz

Syndrom DDA - rodzina, związki z osobami uzależnionymi, relacje z rodzicami, role DDA, kariera, terapia

Syndrom DDA - Dorosłych Dzieci Alkoholików to zbió

Czy masz skłonności do nerwicy?

Nerwice, czyli zaburzenia lękowesą grupą zaburzeń

Cenimy Twoją prywatność

Jak nie myśleć o moim smutku i cieszyć się tym, co mam?

artykuły

Uratujmy życie Mamy

"Religa - ojciec i syn". Z Grzegorzem Religą rozmawia Mira Suchodolska

Mam niepełnosprawne dziecko. Niedawno obchodziło swoje 41. urodziny

Nie umiem się cieszyć tym, co mam

artykuły

"Człowiek nie wierzy, że z tego wyjdzie" - pacjentka opowiada o mgle mózgowej i walce z long COVID

Koronawirus. Przeszli COVID-19, dziś walczą z powikłaniami. Jak choroba zmieniła ich życie?

Pogarda i brak współpracy - z tym spotykają się studenci medycyny na praktykach

Neurologia

Nie potrafię się cieszyć wszystko mnie dobija, miewam myśli samobójcze - co mam zrobić?

artykuły

Ojciec alkoholik - dorosłe dzieci alkoholików (syndrom DDA). Problemy dzieci z rodzin alkoholowych - depresja i nie tylko

Syndrom DDA - rodzina, związki z osobami uzależnionymi, relacje z rodzicami, role DDA, kariera, terapia

Czy masz skłonności do nerwicy?

Aktualne trendy

Popularne tematy

Artykuły na ten temat

Najnowsze pytania z tej specjalizacji

Popularni lekarze

logowanie

przypominanie hasła