Moja przyjaciółka przyznała mi się, że cierpi na zaburzenia odżywiania. Nie potrafi normalnie jeść: albo nie je nic, albo się obżera, albo wymiotuje i tak cały czas. Z tego też wzięła się u niej depresja i jest z nią coraz gorzej. Udało mi się namówić ją na wizytę u psychologa, póki co to jedyny postęp, ale jeszcze przed nami długa droga. Jak mam się zachowywać? Co mogę zrobić, żeby jej pomóc? Czy mam jakoś skłonić ją do jedzenia? Jak? Co jej powiedzieć?
Szanowna Pani!
Najważniejsze jest wsparcie z Pani strony, na które przyjaciółka może liczyć.
Wizyta u psychologa może wiązać się ze wstydem, lękiem, niechęcią, niekiedy pojawia się opór przed kontynuacją psychoterapii. Wspieranie osoby chorej w tych trudnych chwilach i utwierdzanie w tym, że warto kontynuować terapię, jest bardzo ważne. Nakłanianie do jedzenia nie jest rozwiązaniem, a nawet lepiej byłoby odwrócić uwagę od tego tematu, nie koncentrować się na tym. Namawiałabym raczej do rozmowy, wysłuchania przyjaciółki, pomocy w redukcji stresu - np. zorganizowanie jakiejś ciekawej formy relaksu.
Podstawą wyleczenia jest przede wszystkim psychoterapia. Bardzo ważny jest udział wszystkich członków najbliższej rodziny osoby chorej w terapii. Może warto pomyśleć również o konsultacji z lekarzem psychiatrą?
Serdecznie pozdrawiam
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Zniechęcenie, osłabienie, płaczliwość - pojawiają
Rozumienie ludzkich zachowań to zadanie, przed któ
-Witam ponownie, dzień dobry lato WP, teraz por
