Witam, być może niekonwencjonalnie z mojej strony, ale piszę, aby się raczej poradzić i nakierunkować. Otóż w tym przypadku nie chodzi o mnie, a o moją bliską przyjaciółkę, której nie wiem już jak mam pomóc...
Od 3 lat jest rozwódką utrzymująca samotnie dom i wychowującą córkę, która stawia przed nią wysokie oczekiwania. Kocha ją ponad miarę, a ta zamiast ją wspierać wciąż stawia je poprzeczki w postaci potrzeb materialnych (to nie jej wina, dziewczyna jeszcze wyrośnie), a także potrafi wciąż ją krytykować i obwiniać za rozpad jej małżeństwa z jej ojcem. To bardzo ją przygnębia i wbija jej tzw. przysłowiowy nóż w plecy...
Mąż zdradził moją przyjaciółkę, bardzo długo nie mogła sobie poradzić. Pojawił się też alkohol. Opanowała się jednak sama myśląc logicznie, że ma córkę i nie może tak żyć dalej. Obecnie ucieka od rzeczywistości, podkreślam, jest samotna, ma trudny antypatyczny charakter - ostatnio obwinia wszystkich i wszystko (takie stany), ale tez potrafi się cieszyć życiem, lgnie do ludzi, szuka ciepła i przyjaciół, tzw. bliskości, choć i tych potrafi ranić. Pojawia się też egoizm.
Martwią mnie też jej stany kiedy wpada w płacz, a czasami nie wiadomo kiedy zacznie płakać, to jest stan totalnej rozpaczy i wręcz histerii ciężkiej do wytłumaczenia i nawet dla mnie do opanowania stojąc z boku, pojawia się i lęk przed samotnością... Najlepiej, mimo 40 lat, czuje się aby wyjść na dyskotekę, pobawić się z ludźmi, napić się alkoholu i uciec od rzeczywistości. Boi się samotności i tego, że już do końca życia będzie sama i będzie musiała sobie sama radzić w życiu...
Najchętniej pragnęłaby, aby córka wyprowadziła się z domu... Boję się, że takie myśli są tylko dlatego iż chciałaby naprawdę mieć święty i spokój i sama sobie coś zrobić. W tle, co ważne, jej matka popełniła samobójstwo. Sama miewa myśli o śmierci i o tym, że umrze... Obwinia się też że nie było jej przy matce (alkoholiczce). Mimo ciężej traumy i życia, moja przyjaciółka jest b. wartościową osobą, szczerą (do bólu) z dużym poczuciem humoru, potrafiąca mówić kocham Cię 50 razy dziennie otaczającym jej ludziom - nie umiem jej jednak pomóc, nie wiem jak...
Była u psychiatry (po walce, żeby poszła) i lekarz psychiatra stwierdził u niej ciężką depresję... Nie chce się leczyć. Martwię się, bo te stany się dziwne, dla mnie niezrozumiałe, ciężkie do ogarnięcia, wiem, że nie mogę iść za nią do psychiatry jednakże nie wiem już jak mam ją „ustawić” aby jej pomóc wpoić, że jest wartościową osobą, że nie jest sama... Kiedy proszę aby się odezwała, gdy jest jej źle milczy, nie chce mówić do końca o swoich problemach.
Bywa że kłamie, ucieka od rzeczywistości, o problemach mówi zdawkowo, nie wywnętrzniając się, że czasami trudno pomóc gdy do końca nie wiadomo co się stało... Po alkoholu bywa, że coś powie, ale wycofuje się. To tak jak np. gdy chcemy kogoś przytulić gdy płacze, raz uda nam się, a drugim razem jesteśmy odpychani... Martwią mnie te ataki smutku i histerii, z jednej strony potrzeba bliskości, z drugiej zaś jasny komunikat: idź już sobie!
Jeśli udałoby się chociaż mi doradzić co mam robić i jak się zachowywać w kontakcie z taką osobą będę wdzięczna, boję się, że w końcu może sobie coś zrobić... Proszę o radę w postępowaniu z taką osobą, ewentualnie jak mogę jej pomóc, bo mój bagaż doświadczeń chyba już się wyczerpał... Pozdrawiam
