Jak radzić sobie z tym problemem psychologicznym?

Witam, mam 21 lat oraz jestem mężczyzną Aby omawiane problemy były czytelne, postanowię je streścić do kilku punktów. 1. Od niedawna zauważyłem, że dla osób które nie są mi bliskie - zachowuje się w sposób nienaturalny. Mam na myśli to, że się do nich mało otwieram. Szczególnie jeśli nie mamy wspólnych pasji, kręgów znajomych, podobnej sytuacji itd. Jestem w stanie wówczas sprawić dobre pierwsze wrażenie lecz później mam pewną blokadę, czuję pustkę. Ciężko jest mi później porozmawiać na jakikolwiek temat. Tak jakby każdy z nich wydawał się mało atrakcyjny lub po prostu mam brak pomysłów w głowie. Nie czuję przy tym zbytnio lęku, stresu itd a bardziej taki stan podobny do medytacji. Nie przychodzą mi wtedy myśli, staje się mniej kreatywny oraz czuje się jakbym miał "włączony tryb" obserwatora. 2. Tutaj problem pojawia się już od kilku lat. Mianowicie mam coś rodzaju lęku przed bliskością w odniesieniu do płci przeciwnej. Były mniej lub bardziej intensywne epizody które mi dokuczały. Obecnie już jest w miarę ok, lecz uważam że to nadal nie wystarcza by podjąć się bliskiego związku z kobietą. Rzadziej podejmuję z nimi konwersację, mam do nich mały dystans oraz z perspektywy 3 osoby mogę wyglądać na chłodnego. Oczywiście zdarzają się pewne wyjątki z którymi utrzymuję dobry kontakt. Dodam jeszcze, że gdy się to zaczęło - odczuwałem strach oraz lęk gdy myślałem o związku a obecnie czuję bardziej taką obojętność lub niechęć. Połączoną z lekkim uprzedzeniem w kierunku kobiet. Tutaj pojawia się pytanie, dzięki jakim narzędziom mógłbym się uporać z podanymi przeze mnie problemami? Czy niezbędna jest pomoc specjalisty? Ja z reguły, jestem w stanie do wszystkiego dochodzić sam, stąd też zainteresowałem się również neurobiologią oraz psychologią. Zastanawia mnie właśnie, czy poprzez "zbieranie" pozytywnych doświadczeń związanych z bliskością, relacjami z innymi ludźmi oraz skupianiu się częściej na pozytywnych rzeczach - mogę się wyleczyć samemu poprzez neuroplastykę.