Jak się zmotywować do zrzucenia zbędnych kilogramów?

Witam, bardzo zależy mi na odpowiedzi, która wreszcie zmotywowałaby mnie. Chciałbym wiedzieć, że to jest realne i możliwe. Mam 19 lat i jestem gruba. Zapuszczam się coraz bardziej i jem. Wiem, że te porcje przekraczają rozmiar zdrowym porcji. Wiem też, że nie potrzebuję tyle jedzenia. tylko nie mam pojęcia jak jeść normalnie. Mam 162 cm wzrostu i ważę około 70 kg. Raczej ponad.. Jest mi tak strasznie ciężko, nie mam już na to siły, brakuje mi motywacji do życia, do wstania i ubrania się, ale też brakuję mi odwagi do skończenia z tym wszystkim, zresztą nie o tym tu i teraz. Dziwne to, prawda? Wygaduję takie rzeczy choć mam niespełna 19 lat. Ważę siedemdziesiąt kilogramów. (70 mnie przeraża). Myślę, że moje tycie zaczęło się wtedy gdy poszłam do liceum. Zawsze wydawało mi się, że jestem zaokrąglona, takie tam dziecięce fanaberie, jednak nigdy mi to nie przeszkadzało. Wiadomo, miałam tyle innych ciekawszych spraw na głowie..kiedyś.. Mając 16 lat ważyłam 49 kg. Wraz z pójściem do LO zmienił się mój tryb życia. W gimnazjum również dużo się uczyłam, zarywałam noce, ale zawsze rano to odsypiałam, dlatego że miałam bardzo blisko do szkoły. W LO żyłam od soboty do soboty. Czekając tylko na długi sen. Z piątku na sobotę był on 14 godzinny, zdarzał się dłuższy. W tygodniu spałam po 4-5 godzin. To było straszne. Wraz z przyjściem ze szkoły zaczęłam jeść. Mało ruchu i ciągłe siedzenie z nosem w książkach. Przez lata licealne stałam się grubym, zgorzkniałym kujonem. Nigdzie nie wychodziłam (poprawka nie wychodzę, bo ten koszmar nadal trwa). Chociaż chodząc do szkoły miałam motywację, żeby choć trochę się ograniczać. Piekło zaczynało się gdy przychodził weekend, czy święta, ferie, o wakacjach nie wspominając. To przez ich okres tyłam najwięcej. Z dnia na dzień coraz mniej się kontrolowałam. Oczywiście stosowałam diety, ćwiczyłam w miarę możliwości czasowych (bo moim priorytetem była nauka). To wszystko kręci się w okropne koło. Bo tak... zapalam się do diety, albo do zdrowego. normalnego jedzenia. Wytrwam przez jakiś czas. Przychodził dzień, słaby dzień, w którym pozwalam sobie na słodycze. Zaraz obiecywałam sobie, że jutro na pewno się nie najem. Dni mijały, a ja jadłam coraz więcej i więcej, aż do uczucia cholernego bólu. Często było tak, że wymiotowałam jedzenie, ale przez kilka dni co jakiś czas, do czasu pojawienia się krwi i strupów na ręce. Już długo tego nie robiłam, ostatni raz chyba w marcu. Wmawiam sobie, że nie mogę tego robić. Moje życie składa się z takich etapów: -dieta-zadowolona z siebie, wychodzę do ludzi, trwa kilka dni, w porywach do dwóch tygodni -jedzenie, jedzenie, żarcie- złość na siebie, zamykanie się, zero kontaktu z ludźmi, wymuszanie kłótni z rodzicami, żal i pretensje do świata. Dziś jestem na etapie żarcia i złości. Boję się zaczynać normalnie jeść, bo to trwa tylko kilka dni, a potem przychodzi to najgorsze. Nie potrafię sobie z tym poradzić, choć jestem taka młoda. Powinnam być pełna życia. Tymczasem nie chcę mi się nawet wstawać z łóżka. Jestem po maturze, więc mam te długie wakacje. Nie wiem czego oczekuję po napisaniu tego...może pocieszenia? Nie wiem... bury? Jedno wiem, chyba lepiej czuję się po napisaniu tego. Jeszcze niedawno miałam chęci do walczenia z tym. A teraz? Przeraża mnie moje zachowanie. Nie chcę mi się robić nic, żeby to zmienić, bo wiem że za kilka dni głód powróci, a ja nie zdołam mu się oprzeć. Ktoś powiedział, że im dalej brnie się w to...tym trudniej skończyć. Rozumiem to, ale w tej chwili nie wiem jak się zabrać za normalne życie.