Droga Kasiu!
Problemy, z którymi musiałaś zmagać się w dzieciństwie, mają niewątpliwie ogromny wpływ na Twoje obecne życie. Najbardziej istotne jest to, że mimo iż należą one do przeszłości, w Tobie są nadal aktualne, nierozwiązane i powodują wewnętrzne konflikty. Z Twojego listu wynika, iż wszystko to powoduje, iż nie możesz ruszyć z miejsca.
Przede wszystkim chciałabym, abyś wiedziała, że alkoholizm Twojego taty z pewnością niekorzystnie na Ciebie wpłynął. Oznacza to, iż nauczyłaś się w tym czasie zachowań, które mogą utrudniać Ci, a nie ułatwiać funkcjonowanie. U osób, których rodzice nadużywali alkoholu często rozpoznaje się syndrom Dorosłego Dziecka Alkoholika (DDA). Aby poradzić sobie z przeszłością i mechanizmami, które pojawiły się u Ciebie w okresie picia taty, proponowałabym Ci udać się na terapię dla osób z tym syndromem. Aby się na nią dostać, możesz zgłosić się do najbliższej poradni uzależnień.
Najbardziej niepokojące jest to, iż napisałaś o próbach samobójczych. Są one wyraźnym świadectwem, iż potrzebna jest Ci pomoc. Jesteś młodą dziewczyną, która niejednokrotnie miała na głowie więcej niż powinna w tym wieku. Pora, abyś zaopiekowała się sama sobą. Żeby jednak móc to zrobić, konieczne jest, abyś nauczyła się, jak masz to zrobić. Między innymi tego nauczysz się na terapii dla osób z DDA.
Doraźnie chciałabym Ci jeszcze doradzić, abyś otwarcie powiedziała mamie, że po prostu na razie nie masz siły na pisanie artykułów. Że lubisz to robić, ale nie kosztem swojego dobrostanu psychicznego i nie wtedy, kiedy jesteś zmuszana. Proponowałabym, abyś podkreśliła mamie, że potrzebna jest Ci pomoc i jeśli ją uzyskasz i poczujesz się lepiej, nikt nie będzie musiał namawiać Cię do robienia tego, co przecież bardzo lubisz. Chciałabym również, abyś wiedziała, że słowa mamy, dotyczące tego, że nie lubi osób, które się nad sobą użalają, mogą wynikać z tego, że ona sama musiała radzić sobie w sytuacjach, które były dla niej zbyt ciężkie (np. problemy finansowe czy alkoholizm męża). Ponieważ nie potrafiła inaczej, tłumiła w sobie żal i poczucie niesprawiedliwości, i teraz jedynym dla niej słusznym zachowaniem jest nieużalanie się. Nie musisz jednak przejmować tego sposobu myślenia. Być może będziesz musiała wyrazić jeszcze bardzo dużo żalu, aby móc pozbyć się negatywnych emocji. O tym wszystkim jednak również dowiesz się podczas terapii.
Pozdrawiam Cię serdecznie!
