Lęk przed przemijaniem oraz śmiercią rodziców i dziadków

Witam, czasami mam "atak" lęku przed śmiercią/przemijaniem rodziców/dziadków. Widzę jak zmieniają się z wiekiem, jak czas na niech wpływa, jak pewne rzeczy się kończą. Miałam cudowne dzieciństwo, wiele im zawdzięczam, kojarzą mi się z czasem beztroski i radości. Ich przemijanie kojarzy mi się ze smutkiem i utratą tego co było dobre. Wiem, że to naturalna kolej rzeczy.Ale może są jakieś sposoby na przekierowanie myśli? Żeby bardziej cieszyć się że są niż martwić że kiedyś odejdą. Dziękuję Aga

KOBIETA, 33 LAT ponad rok temu

Zaburzenia lękowe Lęk o zdrowie Psychologia Psychoterapia

Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA Psychologia, Warszawa

62 poziom zaufania

Taki lęk jest naturalnym lękiem egzystencjalnym towarzyszącym czasem każdemu z nas. Przypomina o przemijaniu i ustawia hierarchię ważności spraw. Przypomina też o tym, aby doceniać bliskie i ważne relacje - tu i teraz. Być z dziadkami, być z rodzicami, dbać o to, aby pozostały dobre wspomnienia.

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Lęk o bliskich, jak sama Pani zauważa jest czymś naturalnym. Jednak świadczy on także o leku dotyczącym własnego przemijania. Konfrontacja z przemijaniem jest częścią życia każdego człowieka, trudna częścią dla wielu osób. Jeśli jest on na tyle paraliżujący lub utrudniający funkcjonowanie- warto spotkać się z psychologiem i przyjrzeć głębszym przyczynom objawu.

Mgr Justyna Szczygłowska Psycholog, Warszawa

41 poziom zaufania

Witam,

Ciekawe jest to, że Pani skupia się na tym temacie, jest Pani młodą kobietą i być może ogólnie temat odchodzenia i straty jest dla Pani czymś trudnym?

Zachęcam do konsultacji u psychologa.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Lęk przed śmiercią mamy – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Lęk przed śmiercią u 20-letniej osoby – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Lęk o zdrowie rodziców – odpowiada Mgr Agnieszka Glica
Jak poradzić sobie z lękami domowymi po stracie bliskiej osoby – odpowiada Mgr Zuzanna Starczewska
Lęk przed śmiercią - co się ze mną dzieje? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Lęk przed śmiercią rodziców – odpowiada Marta Osińska-Białczyk
Odczuwam lęk przed śmiercią - jak sobie z nim radzić? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Paralizujący lęk przed śmiercią – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Lęk przed starzeniem się osób – odpowiada Mgr Anna Bernatowska
Jak radzić sobie z lękiem przed śmiercią? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz

artykuły

Krytyczność, niepewność, brak wiary w siebie... Oto 6 oznak, że wychowywałeś się w toksycznej rodzinie!

Krytyczność, niepewność, brak wiary w siebie... Ot

Kontrowersyjny odcinek "Młodych lekarzy" i przypadek odwodnionej starszej pani

"Tacy pacjenci blokują naszą poczekalnię" - powied

Terapia fobii

Fobie to jedno z zaburzeń lękowych, charakteryzują

Nieuzasadniony lęk przed dziadkiem

Czy ja jestem przewrażliwiona? Mam 20 lat, z powodu przemocy psychicznej rok temu opuściłam dom rodziców i zamieszkałam u dziadków. Babcia jest wspaniałą osobą, lecz boję się dziadka, kontroluje mnie w toalecie, łazience, zamyka drzwi i robi wielogodzinne przemowy, że dużo wymagam od innych, mało od siebie,obserwuje mnie cały dzień, a na koniec podsumowuje. Mówi o mnie same złe rzeczy i każe dziękować za "szczerość, a nie głaskanie." Boję się tego człowieka. Czy moja reakcja jest uzasadniona?

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Lęk Terapia rodzinna Psychoterapia Przemoc psychiczna

Mgr Agata Hensoldt-Jankowska Psycholog, Wrocław

52 poziom zaufania

Ważniejsze niż ocena, czy Pani reakcja jest uzasadniona, czy nie, jest fakt, że tak się Pani czuje i z tym nie ma co dyskutować. Przeżywa Pani lęk, niepokój, boi się dziadka, a wcześniej, jak Pani pisze, doświadczała przemocy psychicznej. To pozostawia ślady, które szybko bez pomocy nie znikną. Dlatego zachęcam, żeby poszukała Pani dla siebie pomocy i wsparcia u osób bądź instytucji, stowarzyszeń, które zajmują się pomocą ofiarom przemocy.

Mgr Justyna Plucińska Psychoterapeuta, Tarnowskie Góry

56 poziom zaufania

Ze względu na ogromnie trudne doświadczenia, które Pani opisuje, powinna Pani jak najszybciej skorzystać z psychoterapii. 12-tygodniowe programy psychoterapeutyczne (indywidualne lub grupowe) dostępne są w ramach funduszu. Proszę nie kwestionować swoich zmysłów i emocji, tylko jak najszybciej skorzystać z profesjonalnej pomocy. Jeżeli jest Pani ofiarą przemocy psychicznej, może Pani mieć silne tendencje do obwiniania siebie i bronienia agresora. Jak każdy człowiek zasługuje Pani na szacunek i poczucie bezpieczeństwa. Oprócz psychoterapii, powinna Pani również skorzystać z grupy wsparcia.
Poniżej przesyłam Pani link do informacji na temat tzw. syndromu DDD (dorosłego dziecka z rodziny dysfunkcyjnej). Być może informacje okażą się pomocne.

http://pomocnadlon-krakow.pl/dda-ddd

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Doświadczyła Pani przekroczenia granic w domu rodzinnym, teraz podobnie jest u dziadków. Warto przyjrzeć się skąd biorą się nadużycia i jak mogłaby się Pani przed nimi bronić podczas psychoterapii indywidualnej. Przepracowanie dotychczasowych emocji, doświadczeń i zranień pozwoli się Pani od nich uwolnić, a tym samym dokonać zmiany, która da szanse na lepsze funkcjonowanie, poprawę poczucia własnej wartości, asertywności itp. W efekcie poczuje się Pani bezpieczniej i lepiej sama ze sobą, zacznie realizować i cieszyć się życiem i bardziej poukładanymi relacjami.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Lęki przez byłego męża, który się znęcał psychicznie – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Lęk przed samotnością po znęcaniu psychicznym i fizycznym – odpowiada Mgr Teresa Ziętak-Kajka Ziętak-Kajka
Przemoc psychiczna w związku – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Czy to był gwałt? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Karanie w dzieciństwie a problemy w dorosłym życiu – odpowiada Dr Ewa Bujoczek
Uraz psychiczny po rozwodzie i zazdrość w kolejnym związku – odpowiada Dr Ewa Bujoczek
Nadużywanie alkoholu przez ojca – odpowiada Mgr Agata Hensoldt-Jankowska
Jaka pomoc w przypadku mobbingu? – odpowiada Lek. Marta Gryszkiewicz
Wpływ rozwodu na dziecko – odpowiada Mgr Milena Goncerz
Jak pozbierać się po gwałcie? – odpowiada Mgr Małgorzata Mróz

artykuły

Psychoterapia grupowa - na czym polega, rodzaje, zalety, metody terapeutyczne

Psychoterapia grupowa jest alternatywą dla psychot

Manipulowanie uczuciami

Poczucie winy, szczególnie to nieuzasadnione i wyw

Syndrom DDD - definicja, role dziecka w rodzinie, objawy, leczenie

Syndrom dorosłego dziecka z rodzin dysfunkcyjnych

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Mgr Teresa Kała Psychoterapia, Częstochowa

umów wizytę

Mgr Joanna Lida Psychoterapia, Szczecin

umów wizytę

Problemy po śmierci rodziców

Mam 15 lat, mieszkam w Gdańsku i kończę 2. klasę gimnazjum. W 2002 roku zmarł mój tata. Nie wiadomo, co było przyczyną jego śmierci. Nie mieszkał z Nami. W 2003 roku zmarła moja mama. Miała raka. Mieszkam z siostrą, jej mężem i babcią.

Moja siostra zajęła się mną od razu po śmierci mamy. Na początku może jeszcze tego nie rozumiałam, miałam niecałe 8 lat. Od 2 miesięcy jest ze mną coś nie tak. Nic mi nie wychodzi, zaniedbałam moją pasję, jaką jest jeździectwo, zaczełam bardzo dużo myśleć o mamie, przestałam się dobrze uczyć. Nawet gdy na lekcji jest poruszany temat rodziny ja od razu wychodzę z sali ze łzami w oczach. Nie mogę znaleźć przyjaciół. Niby są, ale nie tacy, jakich by się chciało. Nikt z nich nie wie, jak to jest, wychowywać się bez rodziców, bo oni tylko mówią, co ich mama zrobiła, a co tata. Nie cierpię tych tematów. Potrafię płakać przez cały dzień i nikt nie wie dlaczego.

Kocham moją siostrę, ale ona od niedawna buduję swoją nową rodzinę. Jej mąż mi trochę dokucza, zawsze dogryzie jakimś tekstem. Ja na to zawsze odpowiadam i kończy się kłótnią między mną, a siotrą. Gdy tylko jestem sama i pomyślę o mamie, to wpadam w płacz i nie mogę przestać. Zaczęłam myśleć o samobójstwie. Co mam robić?

KOBIETA, 15 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Żałoba i strata

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Utrata rodziców, nie ważne w jakim wieku, jest bardzo traumatycznym wydarzeniem. Silne emocje związane ze wspomnieniami są normalną reakcją. Jesteś teraz w trudnym wieku, kiedy rodzice są bardzo potrzebni. Czas dojrzewania jest czasem dużych zmian zarówno w organizmie, jak i psychice. Zachodzące wtedy procesy mogą dodatkowo wpływać na pogorszenie samopoczucia i przywoływać wiele wspomnień.

Powinnaś podzielić się swoimi uczuciami ze swoją siostrą i jej mężem. Teraz to oni są Twoją rodziną i powinni Cię wspierać w tych chwilach. Również z rówieśnikami możesz porozmawiać, jak jest Ci ciężko, kiedy mówią o swoich rodzinach. Nazwanie emocji i podzielenie się nimi, może pomóc Ci w zapanowaniu nad nimi.

Dobrze byłoby się skonsultować z psychologiem. Pojawiające się myśli samobójcze mogą się nasilać i zaburzać normalne funkcjonowanie. Praca z psychologiem pozwoli na popracowanie nad emocjami, rozwiązanie zalegających problemów i zmniejszenie napięcia. Zrozumienie i przepracowanie tego, co stało się już kilka lat temu, poprawi nastrój i samopoczucie.

Pozdrawiam