Myślę o samobójstwie

Mam 30 lat. Zawsze muszę o wszystko walczyć, zrezygnowałam z miłości, bo wiem, że i tak mi się nie uda z nikim być. Mam 7-letniego syna , którym nie mogę się cieszyć, gdyż codziennie spotykają mnie rozczarowania. Straciłam pracę, niezależność, nie mam przyjaciół. Kiedyś miałam stany euforii, ale od pewnego czasu nie mogę znaleźć sobie miejsca, ciągle płaczę, nie śpię, tak bardzo się boję. W dodatku wszyscy myślą, że sobie zawsze poradzę, jestem silna, zaradna, a ja mam ochotę umrzeć, ale co z dzieckiem. Czasem myślę, że możemy razem popełnić samobójstwo i chyba to zrobię!

KOBIETA, 30 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Lek. Marta Mauer-Włodarczak Psycholog, Warszawa

62 poziom zaufania

Witam!

Przygnębienie, smutek, płaczliwość, zaburzenia snu, lęk, myśli samobójcze są objawami depresji. Na podstawie samego listu nie mogę postawić diagnozy, ale opis z dużym prawdopodobieństwem wskazuje na to, że zachorowała Pani właśnie na depresję. Niepokoi mnie jednak wzmianka o stanach euforii. Nie opisała Pani dokładnie, co rozumie Pani pod pojęciem euforia, ale może mieć to bardzo duże znaczenie diagnostyczne.

Depresja jest chorobą naszego wieku. Coraz więcej osób na nią zapada, ale również leczenie jest skuteczniejsze, dzięki czemu pacjenci coraz szybciej powracają do zdrowia. Właściwe leczenie opiera się na psychoterapii wspieranej farmakoterapią. Takie leczenie pozwala nie tylko usunąć skutki choroby, ale również zapobiega jej nawrotom.

Namawiałabym Panią, aby jak najszybciej umówiła się Pani na wizytę u psychoterapeuty. Proszę nie odkładać tego na później, gdyż objawy mogą się nasilić. Im szybciej rozpocznie Pani leczenie, tym szybciej powróci Pani do normalnego funkcjonowania, a syn odzyska uśmiechniętą i pełną życia mamę. Uważam, że naprawdę ma Pani o co walczyć.

Pozdrawiam i życzę wytrwałości.