Najważniejsze jest dobro dziecka, ale ja też chcę być szczęśliwa

Mam 19 lat, mam na imię Anastazja. Niedawno urodziłam syna (7 mies. temu). Wraz z moim partnerem od początku nie zawsze byliśmy szczęśliwi, a mnie się wydawało, że tak po prostu być musi, że taka kolej rzeczy, że jestem w ciąży i muszę z nim być. Niestety od paru miesięcy jestem w totalnej rozsypce i nie jest to depresja poporodowa. Mam po prostu problem, chciałabym się związać z kimś innym, z kimś kto kocha mnie (małego również), kto traktuje mnie jak KOBIETĘ. Przy nim czuję się szczęśliwa, dowartościowana. Ale wszystko to ginie, gdy tylko zaczynam ten temat z rodzicami. Przez nich, choć byłam pewna swojej decyzji, zaczęłam znów się wahać. A przy moim obecnym partnerze czuję się mało kobieca, nie kocham go. Nie wiem, co mam robić, nie widzę sensu w życiu, skoro mam trwać przy kimś jedynie z PRZYZWYCZAJENIA.(Jesteśmy razem 3 lata). Najważniejsze jest dla mnie dobro małego, ale sama chcę również być szczęśliwa, a wiem, że tamten człowiek może nam to szczęście dać. CO ROBIĆ? :(:(:(:((

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Konflikty w związku Psychologia Relacje z partnerem

Mgr Joanna Żur-Teper

60 poziom zaufania

Witam,
oczywiście zgadzam się z Tobą - masz prawo być szczęśliwa i ułożyć sobie życie według własnego pomysłu. W tej sytuacji widzę tylko trzy wyjścia: możesz zostać z obecnym partnerem, związać się z kimś innym lub nie wiązać się z nikim. Podjęcie decyzji powinno zależeć tylko od Ciebie, ponieważ to Twoje życie, a konsekwencje swoich wyborów będziesz ponosić Ty.
Proponuję Ci, żebyś ponownie przeanalizowała koszty i zyski każdej decyzji, którą bierzesz pod uwagę. Ważne jest to, żebyś kierowała się swoimi potrzebami. Pomocna może się okazać rozmowa z kimś życzliwym, z przyjaciółką czy z bliską osobą z rodziny.
Powinnaś również szczerze porozmawiać ze swoim partnerem i powiedzieć mu o swoich wątpliwościach. Jeśli zdecydujesz się odejść, należy ustalić jak dalej będzie wyglądała opieka nad dzieckiem, w jaki sposób podzielicie się obowiązkami itp. Taka rozmowa może być trudna, ale jest nieunikniona.
Pozdrawiam Cię serdecznie!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak zerwać z dziewczyną, nie raniąc jej uczuć? – odpowiada Mgr Magdalena Brudzyńska
Jak powiedzieć mamie, że chcę mieszkać z nią, a nie z ojcem i jego nową rodziną? – odpowiada Magdalena Pikulska
Od trzech lat kocham pewnego chłopaka - co dalej?! – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Jak sobie poradzić z nieszczęśliwą miłością? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Myśli samobójcze z powodu nieszczęśliwej miłości – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak powiedzieć dziewczynie o mojej wizji sensu życia? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co zrobić, żeby ze mną nie zerwał i był szczęśliwy? – odpowiada Mgr Małgorzata Wierzbicka
Jak zerwać z chłopakiem, który grozi samobójstwiem? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Chcę żyć, lecz nie mam ochoty - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak przetrwać nieszczęśliwą miłość? – odpowiada Redakcja abcZdrowie

artykuły

39 rad psychologa, jak być szczęśliwym każdego dnia

Każdego dnia zmagamy się z wieloma, mniejszymi i w

Introwertycy w czasie epidemii koronawirusa. "Ta sytuacja dla mnie mogłaby trwać znacznie dłużej"

Izolacja, samotność i brak kontaktów towarzyskich.

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Zakochałam się nieszczęśliwie i chcę się zabić. Co mam robić?

Mam 15 lat i bardzo się zakochałam w takim chłopaku, którego już nigdy nie spotkam, bo jest z zagranicy. Spędziłam z nim naprawdę wyjątkowe chwile. To jest prawdziwa miłość. Nie mogę o tym powiedzieć mojej mamie (a bardzo bym chciała), ponieważ moja mama nie tolerowałaby takiego chłopaka. Wszystkie moje koleżanki wiedzą o tym chłopaku, ale wiecznie mi powtarzają, że on jest daleko, że on pewnie już o mnie zapomniał. Rozumie mnie tylko moja kuzynka, która tez mieszka daleko i piszemy przez gg - szkoda, bo chciałabym się jej wypłakać czasami... Wyjechałam pod koniec maja, a wróciłam na początku czerwca. To jest trudna sytuacja, nietypowa. Nie mam z nim kontaktu, ponieważ tak się złożyło, bardzo tego żałuję. Potem, od czerwca, miałam nadzieję, że polecę tam do niego, ale kiedy mój tata przyjechał powiedział, że chyba zatruję, że polecę (tata też nic nie wie o chłopaku). Potem już nic mnie nie interesowało, wszystko miałam gdzieś, byłam smutna i zła, płakałam, aż w końcu cięłam się na rękach, przykładałam sobie nóż do gardła, patrzałam, które drzewo jest najlepsze do powieszenia się, przestałam wierzyć w Boga. Potem, przez około 2 m-ce, jakoś to wytrzymywałam, nie cięłam się, zaczęłam udawać przed wszystkimi, że jest dobrze i każdy myślał, że jest dobrze, a tak na prawdę gdy byłam sama w domu to wszystko powracało i płakałam godzinami... Teraz też nie jest dobrze, bo znowu chcę się pociąć. Chcę się zabić. Nie chce powiedzieć rodzicom, że się cięłam. Jak mogę wyjść z tego problemu?

KOBIETA, 15 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z partnerem Nieszczęśliwa miłość

Magdalena Pikulska Psychologia, Kraków

60 poziom zaufania

Witam!

Twoje problemy są naturalne dla wieku dojrzewania, w którym jesteś. Warto jednak, abyś nie pozostawała z nimi sama, tylko umiała z kimś zaufanym o tym porozmawiać.
Myślę, że rodzice powinni Cię zrozumieć i wesprzeć. Tym bardziej, że niepokojące są formy zachowań autoagresywnych, a mianowicie cięcie się, myśli samobójcze. Jeżeli masz możliwość skorzystania z wizyty u psychologa w szkole, to może warto z nim porozmawiać. Pamiętaj jednak, że ze względu na to, że jesteś niepełnoletnia psycholog będzie musiał i tak poinformować rodziców o wizycie. Dlatego lepiej abyś z nimi porozmawiała o tym, co się dzieje. Myślę, że oni też się martwią i widzą, że coś Cię trapi.
Pozdrawiam

Mgr Magdalena Hanna Nagrodzka Psychologia, Warszawa

65 poziom zaufania

Z Twojego listu wynika, że przeżywasz ogromny ból i cierpienie. Tylko rozmowa, wyrzucenie z siebie tego co obecnie przeżywasz może Ci pomóc.
Spróbuj też porozmawiać ze swoją mamą lub tatą lub innymi osobami, do których masz zaufanie i czujesz, że mogą Ci teraz pomóc. Potrzebujesz teraz ciepła i opieki i rozmowy o tym co obecnie czujesz.
Możesz także skorzystać z rozmowy z psychologiem - może jest w Twojej szkole. Jeśli nie, możesz skorzystać z konsultacji w Poradni Zdrowia Psychicznego w ramach NFZ. Potrzebne jest tylko skierowanie od internisty/lekarza rodzinnego.

Życzę Ci bardzo dużo siły!
Magdalena Nagrodzka
PSYCHOLOG KLINICZNY, PSYCHOTERAPEUTA, COACH
www.nagrodzkacoaching.pl

mgr Magdalena Rachubińska Psychologia, Łódź

60 poziom zaufania

Witam,

Nieszczęśliwa miłość niestety często dotyka młodych ludzi. Taka sytuacja, w której się znajdują sprawia, że robią rzeczy, których potem żałują. Piszesz, iż boisz się powiedzieć rodzicom o tym, co się dzieje - o poznanym chłopaku, przeżytych chwilach, tęsknocie za nim, swoich destrukcyjnych reakcjach na rozstanie (samookaleczanie, myśli samobójcze). Jednak są to sprawy bardzo ważne, które należy przegadać z dorosłymi. Zakładasz, że ich reakcja będzie negatywna, może jednak byłoby inaczej i daliby Ci wsparcie w tej sytuacji? Rozumiem, że próbujesz radzić sobie ze stresem, z silnymi emocjami, jakie pojawiają się w związku z ostatnimi wydarzeniami, ale zadawanie sobie bólu to nie jest właściwa droga.
Warto abyś skonsultowała się z psychologiem. W tym na pewno pomogą Ci rodzice - skierują Cię do specjalisty, który pomoże Ci radzić sobie z problemami w inny sposób. Dodatkowo koniecznie powiedz psychologowi o pojawiających się samookaleczeniach i myślach samobójczych - to zagrożenie życia i zdrowia. Istnieje wiele dróg, którymi możesz pójść nie robiąc sobie krzywdy. Spróbuj potraktować to jako swoisty etap swojego życia, który kiedyś zakończy się razem z bólem i smutkiem, a na miejsce którego wróci odczuwana kiedyś radość.

Zapraszam na rozmowę.
Pozdrawiam serdecznie,
Magdalena Rachubińska
PSYCHOLOG, PSYCHOTERAPEUTA

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Bez niego nie mam po co żyć, chcę się zabić. Co mam robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pomóc koleżance, która mówi, że chciałaby się zabić? – odpowiada Magdalena Pikulska
Chcę do mamy... Co się ze mną dzieje? Co mam robić? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Zaburzenia depresyjne i myśli samobójcze u 14-latki po rozwodzie rodziców – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Co zrobić, by się w nim nie zakochać? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Rodzice chcą mnie zostawić w UK. Ratunku! Co mam robić? – odpowiada Magdalena Pikulska
Mam już tego dość i nie wiem, co robić ze sobą... – odpowiada Mgr Joanna Kwiatkowska
Dlaczego chcę się zabić, chociaż nie mam żadnych powodów? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Napady płaczu, próby samobójcze i samookaleczanie u 16-latki – odpowiada Lek. Małgorzata Horbaczewska
Chciałem się zabić - czy problem jest we mnie? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Samobójcy - grupy ryzyka, samobójstwo wśród młodzieży

Samobójcy stanowią coraz większy odsetek osób zmar

Samobójstwa: Dlaczego mężczyźni przeważają w statystykach?

- Polska należy do krajów w Europie, gdzie prz

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

umów wizytę

Mgr Violetta Ruksza Psycholog, Gdańsk

umów wizytę

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Mgr Jadwiga Boguszewska Psychologia, Lublin

umów wizytę

Już nic nie jest dla mnie ważne - co ze mną będzie?

Witam, Jestem kobietą, mam 26 lat. Zacznę od tego, że poznałam mężczyznę, którego bardzo pokochałam. Znaliśmy się długi czas. W międzyczasie ja wyjechałam, ale wróciłam, a w tym czasie on znalazł sobie nową dziewczynę i ma zamiar się jej oświadczyć i jeszcze w tym roku zawrzeć związek małżeński. Gdy o tym usłyszałam całkowicie się załamałam. Od paru dni nie mogę jeść, palę straszne ilości papierosów, dochodzi nawet do paczki dziennie, kilka razy się strasznie opiłam, nie mogę pracować, nie wychodzę z domu, jedyne co mi się udaje to patrzenie godzinami w sufit i słuchanie przygnębiającej muzyki. Nie mogę przestać płakać, nawet zauważyłam, że coraz częściej mam dreszcze (pewnie z głodu), strasznie się pocę nocami, raz jest mi strasznie gorąco, a za chwilę zimno. Naprawdę moje życie się całkowicie zawaliło i jeśli mi ktoś nie pomoże no to nie wiem co ze mną będzie. Już nic nie jest dla mnie ważne. Bardzo proszę o jakąś pomoc, błagam!

KOBIETA, 26 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z partnerem Nieszczęśliwa miłość

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!
Odrzucenie przez ukochaną osobę jest traumatycznym przeżyciem. Świat osoby porzuconej załamuje się, a narastające emocje zaburzają funkcjonowanie. Niestety na złamane serce nie ma lekarstwa. Potrzeba czasu, żeby mogła Pani zaakceptować tę sytuację.
Warto skorzystać z pomocy psychologa i skonsultować się z lekarzem rodzinnym. Lekarz powinien skontrolować Pani stan zdrowia, gdyż od czasu rozstania z partnerem jest Pani narażona na wiele zagrożeń zdrowotnych. Psycholog pozwoli Pani poradzić sobie z trudnymi emocjami i ustabilizować stan psychiczny. Bardzo ważne jest również wsparcie ze strony bliskich osób i rozmowy z nimi. Może ma Pani takie osoby w swoim otoczeniu, które pomogą Pani przetrwać ten trudny okres udzielając swojego wsparcia i pomocy.

Pozdrawiam

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Szanowna Pani,

distres i zaburzenie emocjonalne utrudniające społeczne funkcjonowanie i działanie może być spowodowane adaptacją do istotnych zmian życiowych, w związku z tym zalecane jest wsparcie psychoterapeutyczne, pomoc może Pani uzyskać w Poradni Zdrowia Psychicznego (NFZ).

Pozdrawiam serdecznie