Nic mi się nie udaje...

Nagromadziło się w Pani bardzo dużo poczucia winy, przestała Pani siebie akceptować...  Zasługuje Pani na szacunek, miłość i zrozumienie. To, że zdarzyło się Pani zdradzić męża należy do przeszłości i skoro mąż zdecydował się z Panią zostać ta sprawa powinna zostać raz na zawsze zamknięta. Jest to temat do przepracowania podczas spotkania z psychologiem, który powinien pomóc Państwu rozwiązać ten problem. Życie u boku mężczyzny, który Pani nie szanuje i powoduje rozdrapywanie bolesnych ran z przeszłości jest wyczerpujące psychicznie dlatego powinna Pani przemyśleć poważnie tą sprawę. Albo domknąć tą sprawę i szczerze porozmawiać z mężem o Waszej relacji albo się rozstać. Małżeństwo powinno Pani dać oparcie, a nie wrzucać Panią w poczucie winy. Zdrady zdarzają się nawet w najlepszych związkach, jesteśmy tylko ludźmi, ale nie można pielęgnować w sobie zła. Takie sprawy trzeba wybaczyć i zapomnieć albo definitywnie się rozstać.
Kolejna sprawa - relacja z Mamą. Powinna wypisać Pani na kartce wszystkie uczucia, które Pani do niej czuje i wszystkie jej zachowania, z którymi się Pani nie zgadza (konkretnie, suche fakty). W oparciu o taką listę powinna Pani ustalić granicę, której nie chce Pani aby przekraczano. A z tego co widzę każdy w tym domu ma do tego prawo. Nierespektowanie przez Babcię Pani nakazów wobec dzieci odbije się przede wszystkim na nich. prosze to swojej Mamie uświadomić. Dziecko potrzebuje konsekwencji i autorytetu rodziców. To jest bardzo ważna kwestia. Czy się to pozostałym osobom podoba czy nie Pani oraz Pani mąż powinniście decydować jak wychowujecie dzieci, a pozostałe osoby dorosłe mogą się z tym nie zgodzić jedynie w rozmowie z Państwem. Dzieci nie powinny wiedzieć, że jest między dorosłymi konflikt i, że babcia jest "tą lepszą", a mama odwrotnie. I tutaj niestety również rola Pani męża, który jako głowa rodziny nie powinien zostawiac Pani z tym problemem samej.
Mimo wszystko rozważałabym przeprowadzkę, choćby nawet miało się to wiązać ze zmianą pracy i przeprowadzką do innej miejscowości czy większego miasta. To poczucie, że nie jest Pani anonimowa i "wszyscy gadają" jest na pewno czynnikiem stresującym, w nowym miejscu może łatwiej byłoby wszystko poukładać.
Na pewno potrzebuje Pani wsparcia psychologa. Jest Pani w sytuacji, która wymaga zmiany na wielu płaszczyznach, poza tym warto byłoby pomyśleć o terapii małżeńskiej, nauce wzajemnej komunikacji, okazywaniu sobie uczucia, wsparcia. Już sam fakt, że zasięgnie Pani porady specjalisty nie świadczy o słabości, ale odwadze zmierzenia się z problemem. Ja mam wrażenie, że w Pani domu jest jeden wielki chaos, a Pani czuje się tam zbędną osobą. To jest jakaś niepokojąca dysharmonia, przecież to Pani jest tam decyzyjną osobą. Proszę uwierzyć w siebie i nie bać się wziąć odpowiedzialności za swoje życie. Na nic nie jest za późno, tylko niech się Pani nie poddaje i odważy zgłosić do osoby, która może Pani pomóc. Moim zdaniem potrzebne jest Pani przede wszystkim wsparcie psychologiczne. Warto byłoby także zasięgnąć porady psychiatrycznej. Lekarz psychiatra mógłby wydać Pani zwolnienie lekarskie, aby doszła Pani do siebie. Na ten moment nie jest Pani w stanie wykonywac pracy poprawnie, a szkoda stracić autorytet u szefa przez problemy ze zdrowiem. Same leki natomiast nie wyleczą Pani zranionej duszy, nie przełamią nieśmiałości i kompleksów. Kończąc, dodam jeszcze jedna istotną kwestię. Proszę pamiętać, że jest w Pani bardzo dużo przykrych uczuć, które zniekształcają obraz rzeczywistości. Jeśli podejmie Pani leczenie okaże się, że są drogi wyjścia z tej sytuacji, przestanie Pani czuć się staro, nabierze Pani pewności siebie. Życzę powodzenia i pozdrawiam serdecznie!