Nie oczekuję recepty na szczęśliwe życie
Witam, wcale nie czuję się chory ani pokoleniowo naznaczony depresją. Nie jestem też osobą, która nie potrafi się cieszyć z drobnych przyjemności. Jednakże od jakiegoś czasu mam dziwne poczucie niekontrolowania własnego życia. Nie realizuję się w pracy, nie potrafię cieszyć się z pozytywnego rozwoju sytuacji w moim życiu. Kilka zaprzyjaźnionych osób zauważyło, że jestem przygnieciony, zamknięty na najbliższych, co zupełnie nie pasuje do wizerunku mojej osoby z lat ubiegłych. Sam nawet siebie nie poznaję. Nigdy jeszcze, choć ma 28 lat, nie czułem sie tak zagubiony i bezsilny jak teraz.
Przygnębienie i smutek coraz częściej mi towarzyszą i nie potrafię za namową znajomych "po prostu wziąć się w garść". Nie potrafię patrzeć pozytywnie w przyszłość, a każdy kolejny dzień jawi mi się jako kolejny okres chaosu i próby odnalezienia siebie z dawnych lat - duszy towarzystwa, "kolesia, z którym nie sposób się nudzić". Ten rozpaczliwy tekst jest potwierdzeniem mojej kiepskiej sytuacji, gdyż zawsze uważałem, że totalne ciamajdy życiowe korzystają z internetowych porad psychologów, nie potrafiąc poradzić sobie z życiem. Niemniej jednak ciekaw jestem odpowiedzi, która mnie zaskoczy i podsunie jakieś pomysły na przywrócenie dawnego Tomka. Pozdrawiam serdecznie, Tomek
