Czy moje objawy wskazują na fobię lub depresję?

Diagnoza - fobia czy depresja ? Prosze o pomoc ! Cześć ! lat 30 - kawaler Proszę o pomoc i przeczytanie całego posta - wiem to trudne ale może to mieć znaczenie w ocenie. Potrzebuje diagnozy i choć wiem, że prawdopodobnie nie unikne "widzenia" się z psychiatrą to chciałbym z ciekawości przedstawic swój "lęko dołek" i poddać go ocenie. Jako dzieciak byłem pogodny i lubiłem bawić się z równieśnikami. Problem zaczął się gdy miałem 15lat - a nasilało się od 12 r.ż. Nagle stałem się mniej śmiały i zamykałem się praktycznie na wszystkich, dochodził do tego smutek, który odczuwałem jak by mi coś siedziało w gardle - wizerunek w szkole miałem dobry, a oceniali mnie po prostu za osobe nieśmiałą - choć z dwoma kumplami lubiłem gadać o grach i filmach. Nie rozmawiałem z matką na ten temat - miałem wrażenie, że ona twierdzi że tak mi się charakter ukształtował. Ten stan trwał do ok. 17r.ż. (2 klasa zawodowa) nagle dostałem jakiegoś przebłysku i zacząłem się do wszystkich odzywać, dużo się śmiałem i lubiłem dużo żartować oraz wygłupiać się. 20r.ż. znowu się zaczęło - dołek, uczucie guli w gardle, zamknięcie się na innych nawet starych kolegów telefony odrzucałem i nie widziałem sensu spotykania się z nimi, w ogóle rozkminiałem sens życia - tryb życia kanapowy. 22r.ż. - kiedy znalazłem pracę (magazyn, obsługa wózków widłowych) poznałem nowych ludzi, nowe obowiązki znów wróciłem do formy. Zacząłem spotykać się z dawnymi kumplami na piwo, chodziliśmy na imprezy, poznałem dwie koleżanki i nikt nawet nie robił problemu z mojego wcześniejszego zachowania nawet bym ujął to, że cieszyli się z mojej obecności. Niestety od Maja 2021r. (29r.ż.) znowu się nasila i to z miesiąca na miesiąc te objawy i teraz napisze jakie dokładnie: - lęk przed jazdą do pracy, że coś może mi się stać, np. wypadek komunikacyjny - dojeżdzam autem, po dojechaniu lęk mija. - lęk przed spotkaniem się ze znajomymi, że mnie wyśmieją albo ktoś będzie miał do mnie problemy, np. ostatnio odmówiłem znajomym spotkania się na piwo, rzucając że mam coś do załatwienia, nie mieli problemu, a ja w weekend oglądałem filmy na YouTube i żałowałem czemu z nimi nie poszedłem, a już wstyd mi było dzwonić że jednak dojadę. - lęk przed spotkaniem się z dziewczyną (21-latka) poznaną za pomocą internetu: po jakimś czasie stwierdziła - "Michał fajnie mi sie z Tobą rozmawia, może umówimy się na spotkanie ?" Po czym się przestraszyłem, że na pewno z tego nic nie będzie i jej napisałem: "Przepraszam Cię Nela ale między nami jest chyba jednak za duża różnica wiekowa ... " - później stwierdziłem, że jestem "debil" i minęła mnie fajna okazja ... - lęk przed dużą grupą nieznanych ludzi, np. galeria handlowa czuję sie jakby na mnie patrzyli i zaczynam lekko drżeć ale w mniejszych sklepach się to nie zdarza ani w mojej pracy gdzie też ekipa jest dość spora. Czyli nie boje się małych miejsc i dużych ale "oswojonych" W pracy mam reputacje wesołego i sumiennego pracownika, dlatego boje się zmienić pracy w celu zarobkowym, ponieważ jestem "oswojony" z nimi ? Chodź wiem że przy moich umiejętnościach mógłbym to zrobić ale coś mnie powstrzymuje. - lęk przed dzwonieniem przez telefon, wole podjechać osobiście i coś załatwic, np. dowieść L4 do zakładu pracy osobiście. - lęk przed sąsiadami, że na pewno obserwują każdy mój ruch na podwórku, czasem nie chcę wyjść kosić trawy - choć może to sprawa tego, że ich nie znam (nowe mieszkanie) Doprowadza mnie to do takiego stanu, że nie chce mi się wstawać rano, czuje lęk, przygnębienie ale gdy dojade załóżmy do pracy to mi mija do tego popijam RedBulla i jazda na wesoło. Gdy kończy się praca, jadąc samochodem z powrotem do domu czuję znowu lęki i dołek. Najgorsze są weekendy gdy siedze sam i ta goryczka, że nie potrafie wrócić do starych znajomych lub poznać dziewczynę - powstaje niesamowity opór przed zrobieniem tego i tak co weekend. Apropo znajomych - Dodam, że pomysł z psychiatrą podsunęła mi koleżanka twierdząc, że się o mnie martwi, podczas ostatniej "domówki" na sylwestra, musiałem im się wygadać ale ogólnie było wesoło i tanecznie. Strach przed samotnością w sylwestra miałem tak silny, że wolałem do nich pojechać oczywiście dostając od nich wcześniej zaproszenie sms`em. Ratuje się takimi ziołami jak passiflora i magnolia lekarska niestety one lekko wyciszają nie usuwają całkowicie problemu. Podejrzewam, że gdy będe u psychiatry to zaczne się denerwować i połowe tych rzeczy zapomnę choć je boleśnie przeżyłem, dlatego Proszę o ocenę - będzie to najlepsze wypośrodkowanie tematu dla mnie. Dziękuje !

MĘŻCZYZNA, 31 LAT ponad rok temu

Depresja Psychologia Emocje

Redakcja abcZdrowie

98 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Dziękuję, że zechciał Pan zadać pytanie na łamach naszego portalu, przy tym opowiadając sporą część swojej osobistej historii. Po dokładnym jej przeczytaniu widzę sporo niepokoju, lęku o swoje codzienne funkcjonowanie, zdrowie, wstydu z powodu opisywanych dolegliwości. Domyślam się, że rodzi to na co dzień wiele napięcia i jest dla Pana trudne.

Kiedy odczuwamy ból nogi, idziemy do ortopedy, kiedy boli nas gardło do lekarza rodzinnego. Proszę nie zastanawiać się nad tym, czy Pana problemy „kwalifikują” się pod wizytę u specjalisty psychiatry lub psychologa. Skoro dokuczają Panu dolegliwości ze strony psychiki, należy zwrócić się do lekarza tej specjalności.

Lęki, które Pan przeżywa są dokuczliwe i warto się sobą zaopiekować, by je zmniejszyć, a także wykształcić schematy zachowania prowadzące do lepszego samopoczucia. Zachęcam Pana do wizyty u lekarza psychiatry, który zdecyduje, czy potrzebuje Pan farmakoterapii. Oprócz tego, proszę pamiętać, że leki psychiatryczne działają bardziej objawowo, dlatego najlepszy rezultat osiągnie Pan jednocześnie poddając się psychoterapii u doświadczonego lekarza psychoterapeuty.

Jeżeli obawia się Pan, iż w trakcie wizyty zawiedzie Pana pamięć lub z powodu stresu będzie Panu trudno powiedzieć o wszystkim, co wymienił Pan w swoim opisie tutaj, proszę spisać sobie te kwestie w formie punktów tak, by móc na nie zerkać podczas wizyty. Zapewniam, że dla lekarza tej specjalności nie będzie to niczym dziwnym, a Panu pozwoli być spokojniejszym.

Zachęcam Pana również do przeczytania kilku słów na temat psychoterapii i lęków:

• https://portal.abczdrowie.pl/psychoterapia-dlugoterminowa

• https://portal.abczdrowie.pl/czym-jest-psychoterapia

• https://portal.abczdrowie.pl/nurty-psychoterapeutyczne

• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/jak-leczyc-zaburzenia-depresyjno-lekowe

• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/szanse-na-calkowite-wyleczenie-depresji-i-nerwicy-lekowej

Pozdrawiam Pana ciepło i życzę odwagi w sięgnięciu po wsparcie, by żyło się Panu lepiej.

Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.

Czy to mogą być objawy depresji u 27-latki?

Od dłuższego czasu czuję, że jest ze mną bardzo źle. Nie mam ochoty na nic, szybko się denerwuję, mam bóle żołądka, towarzyszy mi wewnętrzny smutek i przygnębienie choć nigdy tego nikomu nie pokazuję.w pracy znajomi ze mną rozmawiają, a ja mam ochote zamknąć sie w sobie i w mojej glowie jest tylko "żeby już przestał/a do mnie cokolwiek mówić " Wstawanie do pracy jest dla mnie udręką. Najchętniej nie wychodziłabym w ogóle z domu. Mam lęki przed załatwieniem najprostszych spraw. Z narzeczonym podczas jakiejkolwiek kłótni albo wybucham złością albo zamykam się w sobie. Jest mi bardzo ciężko i czasami mam wrażenie, że lepiej by było gdybym zasnęła i się nie obudziła. Czy to może być depresja ? Jeśli tak jak zmusić się na pierwszą wizytę u psychoterapeuty, gdyż mam paniczny lęk przed tym nawet na samą myśl.

KOBIETA, 27 LAT ponad rok temu

Depresja Lęk napadowy Psychiatria Psychologia Psychoterapia

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Szanowna Pani,

wskazana jest konsultacja psychiatryczna i kompleksowe leczenie; farmakoterapia i psychoterapia.

Z wyrazami szacunku, Bożena Waluś

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

100 poziom zaufania

Witam Panią,

Utrzymujący się stres, lęk i niepokój, spadki nastroju, brak motywacji,

brak zainteresowania światem zewnętrznym, brak radości życia

i pozostałe objawy mogą wskazywać na zaburzenia depresyjno –lękowe.

Jednak rzetelną diagnozę można postawić tylko podczas osobistej

konsultacji, po wnikliwym wywiadzie i zbadaniu okoliczności,

które doprowadziły do opisanych zaburzeń.

Nie można jednak tego zaniedbać, gdyż objawy będą się nasilać.

Żeby skutecznie Pani pomóc, należy poznać dokładnie naturę problemu,

dotrzeć do jego źródeł i na tej podstawie opracować właściwą

metodę terapii.

Bardzo ważne jest, żeby Pani jak najprędzej rozpoczęła psychoterapię.

Zachęcam Panią do do konsultacji z psychoterapeutą.

Terapeuta pomoże Pani zrozumieć psychiczne konflikty powstałe na przestrzeni

życia, które przyczyniły się do powstania opisanych przez Pana zaburzeń

oraz odzyskać spokój, równowagę wewnętrzną i radość życia.

Gdyby chciała Pani ze mną porozmawiać o problemie,

to zapraszam do kontaktu.

Istnieje możliwość konsultacji online,

np. za pośrednictwem komunikatora Skype.

Pozdrawiam serdecznie

Hanna Markiewicz,

psycholog,

e-mail: psycholog24x@gmail.com

tel. 505 075 298,

https://psycholog24online.pl/