Witaj!

Trudno jest w Twojej sytuacji powiedzieć "wyluzuj", bo rzeczywiście z Twojego maila wynika, że doświadczyłaś bardzo dużo negatywnych sytuacji ze strony najbliższych. Jednak mimo to udalo Ci się skończyć szkoły i teraz studiujesz, więc dajesz sobie radę, a rodzice mimo wszystko Tobie pomagają.

Czasami jest tak, że zadręczamy się różnymi myślami przewidując, że stanie się coś złego, a niepotrzebnie. Twoi rodzice dotąd Tobie pomagali, skąd więc takie przypuszczenia, że to się skończy. Zawsze jest jakieś wyjście. Jeśli przestaną Cię wspomagać, może będziesz mogła liczyć na swojego chłopaka, przyjaciół czy rodzinę, bądź też spróbujesz znależć sobie pracę, by opłacić studia i się usamodzielnić. Wyjść z sytuacji jest zazwyczaj wiele, musimy jednak się na nie otworzyć i szerzej na to wszystko spojrzeć, wtedy widzimy więcej.

Postaraj się więc nie martwić na zapas. Przede wszystkim musisz zdać sobie sprawę, że nie jesteś sama. Zbyt dużo osiągnęłaś i doświadczyłaś złych rzeczy, aby to wszystko poszło na marne. Jesteś od tego silniejsza, mimo, że piszesz, że jesteś słaba psychicznie. Zobacz ile osiągnęłaś, wychowując się w takiej rodzinie.

To prawda, że przykro jest kiedy, dom rodzinny nie jest naszą "bezpieczną przystanią", ale tam jest nasz dom, gdzie my jesteśmy. Masz szansę na to, by zbudować sobie nowy, własny dom, a teraz na to właśnie pracujesz.

Podjęłaś terapię - to super, choć piszesz, że nie widzisz efektów. Psychoterapia jest swego rodzaju procesem i trwa często dosyć długo w czasie, Jeśli nie odpowiada Tobie ta forma pracy, to może poszukaj innego psychologa, który pracować będzie z Tobą w inny sposób. Póki co, gdy będziesz na kolejnej wizycie, podziel się ze swoim psychologiem tym wszystkim, o czym napisałaś teraz.

Pisałaś, że miałaś myśli samobójcze - samobójstwo jest najczęściej wyrazem naszej bezradności, a Ty nie jesteś bezradna, masz wiele możliwości, choć może nie jest łatwo je osiagnąć, to moga być w Twoim zasięgu Twoich. Nie zabieraj sobie szansy, by ich doświaczyć.

Co do Twoich rodziców… alkohol niestety często powoduje zmiany osobowości, osoby takie stają się innymi ludźmi, niestety często te zmiany są negatywne. Inaczej też przebiegają procesy myślowe, zaburzając ich właściwe funkcjonowanie. Postaraj się nie brać zbyt do siebie tego, co mówi mama - ona nie panuje nad swoimi emocjami, nie dlatego, że chce Ci zaszkodzić, ale to prawdopodobnie przez chorobę. Postaraj się raczej nie wdawać w nią w dyskusję, Wiem, że jej słowa mogą ranić, ale w chorobie mówimy różne rzeczy, ktorych później żałujemy. Byc może Twoja mama rzeczywiście Tobie zazdrości tego, że sama nie osiągnęła tego, co Ty. Może bardziej wynika to z żalu nad własnym życiem, a jak wiesz, nie jest łatwo przyznać się do własnych błędów, a już tym bardziej przed własnymi dziećmi.

Trzymam za Ciebie kciuki i wierzę, że się uda!

Pozdrawiam