Rodzice ciągle tylko ode mnie wymagają, a ja już nie mam siły, żeby temu sprostać. Co robić?

W tamtym roku ukończyłam 2-letnie studium medyczne z bardzo dobrym wynikiem na egzaminie końcowym. Miałam wielu przyjaciół i znajomych, jednym słowem mówiąc - dusza towarzystwa. Byłam dziewczyną wesołą, ambitną, z dużymi perspektywami...Teraz tak nie jest;(

Odkąd pamiętam moi rodzice byli strasznie wymagający, nigdy mnie nie chwalili tylko w większości zbywali milczeniem lub krytykowali: że mam za niskie wyniki, że inni o wiele lepiej sobie poradzili i twierdzili, że do niczego się nie nadaję. Rok temu podjęłam studia licencjackie - w pierwszym semestrze zaliczyłam wszystkie egzaminy bez problemu, a mimo to moi rodzice cały czas nie pochwalali mojego wyboru i uważali, że nie nadaję się na studia, bardzo mnie to bolało, że własni rodzice dalej nie wierzą we mnie.

Zaczęłam czuć się tym wszystkim przygnieciona, coś pękało i na zajęcia zaczęłam chodzić z przymusu, odsuwałam się od całej grupy uważając, że do niech nie pasuję, że jestem gorsza. W rezultacie zrezygnowałam ze studiów... W tym roku przeprowadziłam się do innego miasta, po raz kolejny podjęłam nowy kierunek, ale boję się, że powtórzy się ta sama sytuacja.

Każde wyjście do ludzi wywołuje u mnie strach i poczucie braku własnej wartości i poddenerwowanie, jakby każdy wiedział, że jest coś nie tak. Z chłopakiem też coraz trudniej się rozmawia - brakuje mi tematów do rozmowy, po prostu nie wiem o czym mam z nim rozmawiać, powoli czuje jak się oddalamy, a on zaczyna traktować mnie jak zabawkę…

Nie potrafię sobie z tym poradzić i robi sie to coraz bardziej uciążliwe. Nie wiem czy leki typu Deprim rozwiążą mój problem, jeśli nie - to jaki lek byłby skuteczny? Proszę o pomoc, ponieważ wolałabym uniknąć wizyt u lekarza, bo jest to dla mnie bardzo trudne…

KOBIETA ponad rok temu

Witaj!

Brak wsparcia i wiary działa demotywująco. Prawdopodobnie Twoi rodzice przyjęli taki styl funkcjonowania, być może po to, aby właśnie w taki sposób Cię motywować i zachęcać do jeszcze lepszych wyników. Niemniej jednak taki styl funkcjonowania nie jest konstruktywny i nie wpływa pozytywnie na Twoje funkcjonowanie w społeczeństwie.

Rozwiązanie problemu proponowałabym rozpocząć od rozmowy z rodzicami - wyznaczenie jasnych granic, a także zwrócenie uwagi na ich sposób "wyrażania" zadowolenia z Twoich działań powinno dać im do myślenia, że taki sposób wyrażania zdania nie jest konstruktywny.

Zachęcałabym Cię również do wizyty u psychologa, gdzie podczas sesji będziesz mogła przepracować poczucie niskiej wartości, brak wiary w siebie, a także odseparowanie od rodziców. Chciałabym zwrócić Twoją uwagę na fakt, że masz prawo sama decydować o sobie, że decyzje, które podejmujesz, choć nie są aprobowane przez rodziców, to jednak są Twoimi decyzjami i masz do nich prawo.

Pozdrawiam

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty