Smutek i samotność po stracie mamy a depresja
Leczę się już od jakiegoś czasu u psychiatry. Poszłam tam w wielkim dołku. Gdy straciłam mamę oraz pracę w krótkim czasie. Mama była dla mnie wszystkim. Zmarła mi na rękach. Niemal codziennie jestem na cmentarzu, czekam na nią, mam te same myśli, co ona, wydaje mi się, że ona zaraz wróci, wejdzie. Brak mi jej słowa, jej obecności. Życie straciło sens, ja żyłam dla niej. Nie założyłam rodziny, nie mam dzieci i teraz jestem sama jak palec. Rodzeństwo ma swoją rodzinę i dzieci. Jestem bardzo zła na to, że nie mogłam jej pomóc. Nie daruję sobie, że kiedykolwiek nie będzie jej na moim ,,ślubie", nie zobaczy moich ,,dzieci". Nie umiem tak żyć. Siedzę sama w domu, w swoim pokoju, oglądam film za filmem. Chodzę spać już koło 20:00 i nie mogę zasnąć. Budzik ląduje w szufladzie. Dzień zaczynam od samych złych myśli, które mi towarzyszą w ciągu dnia. Żyję według ustalonego harmonogramu i każda jego zmiana doprowadza mnie to szewskiej pasji. Nie lubię iść ulicą wśród wielkiego tłumu, czuję jak oczy ludzi mnie obserwują. Mam tylko nieliczne grono znajomych i nikogo więcej. Czuję się często niepotrzebna i samotna... Myślę o tym, by móc umrzeć, być z mamą, a jednocześnie proszę ją o jakiś znak. Myśl o niej towarzyszy mi cały dzień. Często też mam myśli natrętne, które mnie przerażają. Wybrałam psychologa jakieś 9 miesięcy temu. Znalazłam go sobie sama. Jest to facet w moim wieku i też nie bardzo potrafię się przed nim otworzyć do tej pory. Wykonuję jego prośby o zadania domowe, ja mówię niewiele, jedynie kiwam głową na tak lub nie. Nie wyobrażam sobie, by pójść do kobiety, nie wiem czemu, ale jej bym chyba w ogóle się nie pokazała. Tu miałam ukrytą wizytę. Mieszkam w małej miejscowości i nie chciałam, by ktokolwiek wiedział, gdzie chodzę. W rodzinie nikt nie wie i nie może się dowiedzieć. Cały czas kombinuję i kłamię ojcu, jak mam jechać na wizytę, różnymi sposobami, i udaje się to. Mieszkam z ojcem. Teraz też usiłuję znaleźć faceta, by założyć rodzinę, ale niestety nie udaje mi się to. Ciągle mnie oszukują lub lokuję uczucia w niewłaściwej osobie. W rodzinie też nie bardzo mnie rozumieją, jestem im niepotrzebna albo raczej jak tylko potrzebują cioci do dzieci, to jestem naj naj. Tak to nie mają ze mną tematu. Nie chodzę z nimi nigdzie. Zresztą ciągle mają o coś pretensje... Jak to w rodzinie. Nie chcę żyć, nie widzę sensu życia. Wypełniłam też test Becka i jestem przerażona, mam skalę 51 pkt. Hm. Nie chcę i nie potrafię, widzę tylko czarną otchłań, nie widzę kolorów mego życia. Jak mam je dalej poprowadzić, co uczynić????? Proszę o odpowiedź. To tylko namiastka tego, co potrafiłam w skrócie powiedzieć o sobie...