To wszystko jest takie beznadziejne...

Witam, mam na imię Małgorzata, mam 25 lat i nie jest ze mną wszystko tak, jak powinno być..... moje życie jest takie beznadziejne, tylko praca i dom, którego nienawidzę... (wynajmuję pokój) i jak mam do niego wracać, to jestem "chora". Mam jakieś dziwne skoki nastroju (skrajności), od płaczu bez powodu do nienaturalnej radości. Czasami jest tak, że wyobrażam sobie siebie w różnych sytuacjach, tak jakby swój świat. Generalnie chodzi o to, że nie mogę być sama, bo wtedy płacz i użalanie się nad sobą, ale znów jak wyjdę gdzieś i zobaczę np. parę zakochanych, to jeszcze gorzej się czuję... masakra.

Chodzi chyba o to, że mam za sobą zawody uczuciowe, które zostawiły trwały ślad... i nie umiem sobie z tym poradzić, zachowuję się jak paranoiczka... Jeśli chodzi o apetyt, to w ogóle go nie mam, a sypianie to różnie, czasami w ogóle nie mogę zasnąć, a czasami bym przespała cały dzień. To chyba nie są objawy klasycznej depresji? Ale wiem, że coś ze mną jest nie tak........ czuję się nikomu niepotrzebna, wręcz ciężarem i najchętniej to bym skończyła z sobą, ale jestem na tyle beznadziejna, że nawet na to nie mam siły..... help

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Nie jest Pani beznadziejna, ale przechodzi Pani załamanie. Smutek, problemy ze snem, brak apetytu, uciekanie w świat marzeń i tym podobne objawy są reakcją na poczucie straty i chwilowy brak perspektyw na szczęśliwy związek. Jest Pani w wieku, w którym chciałoby się mieć już coś swojego, swój własny kąt i bliską osobę. Wynika to choćby z faktu, że większość osób zakłada w tym czasie własne rodziny, a będąc samotną, automatycznie ma Pani tendencję do porównywania siebie z innymi osobami (np. mijanymi parami na ulicy, nawet nieświadomie, wówczas pojawia się żal, smutek, poczucie pustki - "niewiadomo skąd"). Taka reakcja, chociaż ma prawo się pojawić, może coraz bardziej uprzykrzać Pani życie, dlatego powinna Pani podjąć leczenie. Gorąco namawiam do wizyty u lekarza psychiatry. Dzięki temu w stosunkowo niedługim czasie powinna Pani odzyskać lepszą formę. Myślę, że pomogłoby Pani również wsparcie psychologiczne. Proszę o tym pomyśleć.

Pozdrawiam i jeszcze raz zachęcam do podjęcia leczenia.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Często czuję się beznadziejna, że do niczego się nie nadaję. Czy to jest depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak cieszyć się z życia, kiedy nic nie układa się tak jakbym chciała? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Skończyć ze sobą? Wtedy nikomu byśmy nie przeszkadzali… – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Kumulowanie uczuć w sobie – odpowiada Dr n. med. Anna Zofia Antosik
Nie liczy się dla mnie nic, prócz nauki - co jest ze mną nie tak? – odpowiada Magdalena Pikulska
Jak dobie pomóc w poczuciu beznadziejności? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy ja naprawdę jestem beznadziejna? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Dlaczego fantazjuję i swój świat buduję na fikcji? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie mam ochoty żyć. Dlaczego taka jestem? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Czym mogą być spowodowane problemy z koncentracją? – odpowiada Magdalena Pikulska

artykuły

''Szkoda by było teraz umierać''. Magda Swat od 9 lat żyje z rakiem trzustki i nie zamierza się poddać

- To jest walka. Niektórym może się wydawać, ż

Sama straciła koleżankę. Agnieszka Sienkiewicz chce krzyczeć o problemach psychicznych Polaków

- Moja koleżanka targnęła się na życie mając 1

Otyłość skutkiem problemów emocjonalnych

Otyłość jest często nie tylko następstwem nadmiern

Uczucie bycia beznadziejną

Jestem beznadziejna,nic mi nie wychodzi,nikt nie widzi we mnie kobiety.Były zdradzał mnie i pewnie miał pacje ,chociaz rozwod jest z jego winy ,nic to nie zmienia ,mamy córkę ,którą on zostawił ,nie mam nic ani domu ,komornika za jego długi i zero checi do zycia ,coraz czescie łapię się na tym ,zeby ze soba skonczyc ,to chyba bedzie najlepsze wyjscie ,przeciez jestem tak beznadziejna ,tylko moja córka ,ona mnie jeszcze powstrzymuje tylko juz coraz mniej ,co dalej ,nie wiem

KOBIETA, 33 LAT ponad rok temu

Niska samoocena Zaburzenia nastroju Psychologia Myśli samobójcze Rozstanie

Mgr Dorota Babrzymąka Psycholog, Warszawa

51 poziom zaufania

Witam. Bardzo dobrze, że pisze Pani o swoich problemach. Oznacza to, że szuka Pani pomocy, ma nadzieję. Myślę, że najlepiej byłoby gdyby skorzystała Pani z profesjonalnej pomocy. W takich sytuacjach najlepiej zdać się na pomoc specjalistów. Psycholog jest po to by pomóc. Córka na pewno jest dobrym powodem do tego, żeby żyć dalej. Jednak kolejnym powodem jest Pani. To co stało się w Pani życiu jest silnym i negatywnym doświadczeniem. Wiąże się z wieloma emocjomi. Dodatkowo posiada Pani niską samoocenę, co dodatkowo wpływa na odbieranie przez Panią w ten sposób przykrych doświadczeń. W szybkim udzieleniu pomocy może pomóc bezpłatny kryzysowy numer zaufania 116 111, można dzwonić codziennie od 12:00 do 20:00.

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

95 poziom zaufania

Dzień dobry!

Proszę sobie pomóc i zgłosić się np. do Poradni Zdrowia Psychicznego albo Centrum Interwencji Kryzysowej.
Bezpłatny anonimowy numer telefonu zaufania to 116 123. Proszę jednak pamiętać, że kontakt telefoniczny nie zastąpi leczenia depresji, psychoterapii.

Pozdrawiam!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Gnębienie w szkole i myśli samobójcze – odpowiada Mgr Sylwia Wiśniewska
Utrata sensu życia i prośba o pomoc – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Chęć popełnienia samobójstwa i chęć rozmowy – odpowiada Lek. Marta Gryszkiewicz
Odejście od myśli samobójczych – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Myśli samobójcze i natręctwa u nastolatki – odpowiada Mgr Dorota Babrzymąka
Wahania nastroju i wybuchy płaczu u 18-latki – odpowiada Mgr Agnieszka Wawer-Sajko
Zupełny brak chęci do życia i myśli samobójcze a depresja – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Stany depresyjne po zerwaniu – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
Przemoc psychiczna w rodzinie chłopaka – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Myśli samobójcze po utracie pracy – odpowiada Mgr Ewelina Kazieczko

artykuły

Depresja, myśli samobójcze, kryzys psychiczny. Gdzie szukać bezpłatnej pomocy?

W Polsce około 8 milionów dorosłych ma zaburzenia

Książę William zmagał się z ciężką chorobą. "Ból jak żaden inny"

Obecny następca tronu, książę Wiliam, wyznał, że k

Rośnie liczba zatruć paracetamolem. Celowe przedawkowania leków bez recepty

Lekarze alarmują. Ilość zatruć paracetamolem, popu

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

umów wizytę

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

umów wizytę

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

umów wizytę

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Trafiłem na beznadziejnego psychiatrę - czy to możliwe?

Witam serdecznie. Mam 20 lat i od dwóch i pół miesiąca borykam się z nienaturalnie długim spadkiem samopoczucia. Manifestuje się on objawami, które jak ulał pasują do depresji, czyli uczuciem beznadziei, zmęczenia, spadkiem aktywności psychofizycznej oraz zniekształconym obrazem siebie połączonym z poczuciem niskiej wartości. Do tego dochodzi nieraz apatia oraz porzucenie pasji, dzięki którym jeszcze niedawno czułem się wartościowym i wyjątkowym człowiekiem. Mając dość tego stanu, sam zgłosiłem się do poradni zdrowia psychicznego w placówce NFZ. Wchodząc do gabinetu, nawet w najśmielszych przypuszczeniach nie sądziłem, że zostanę potraktowany tak, jak zostałem. "Psychiatra" nie utrzymywał ze mną kontaktu wzrokowego, przez 10 minut (!) bazgrząc coś na jakimś blankiecie, a kiedy już pozwolił mi mówić, bardziej interesowało go to, co jeszcze przed chwilą pisał, niż to, z jakim problemem przyszedł do niego pacjent. Z wielkim trudem przyszło mi mówić o swoich osobistych sprawach, a on skwitował to tym, że NIE MOGĘ być chory na depresję, bo to jest bardzo poważna choroba, a moim problemem są jakieś tam huśtawki nastroju spowodowane młodym wiekiem. Już dawno nie poczułem tak szczerego gniewu i oburzenia, a kiedy powiedział mi, żebym udał się z tym do psychologa, podniosłem się i bez słowa wyszedłem z gabinetu. Naprawdę nie wiem, co miałem mu powiedzieć, może jakbym zasugerował, że słyszę głosy i bardziej czuję się Batmanem niż sobą, to może wtedy okazałby mi więcej empatii. Poczułem się potraktowany jak jakiś intruz, bo pani, która była u niego przede mną już po dwóch minutach wyleciała z receptą w dłoni, i cała ta poradnia zdrowia psychicznego bardziej przypominała mi jakiś koleżeński układ kilku osób, niż instytucję mającą na celu pomoc potrzebującym. Przepraszam za tak gwałtowną wypowiedź, ale w moim mieście nie ma już publicznych psychiatrów, a na wizytę prywatną po prostu mnie nie stać. Myślałem, że uzyskam w końcu jakąś pomoc, a tak dalej jestem skazany, by męczyć się sam. Pozdrawiam.

MĘŻCZYZNA, 20 LAT ponad rok temu

Depresja Niska samoocena Psychiatria Psychologia

Lek. Marta Mauer-Włodarczak Psycholog, Warszawa

62 poziom zaufania

Witam Pana!

Trudno mi jest oceniać kompetencje psychiatry, z którym się Pan spotkał. Nie mogę też postawić diagnozy na odległość. Jednak opisane przez Pana objawy rzeczywiście mogą wskazywać na stan depresyjny.

Myślę jednak, że mimo niezadowolenia z wizyty u psychiatry, warto byłoby, aby skorzystał Pan z jego rady i udał się do psychoterapeuty. Depresja ma bowiem wiele twarzy, jej objawy pojawiają się w różnym nasileniu. Często bywa też tak, że na skutek jakiegoś wydarzenia pojawiają się u nas objawy charakterystyczne dla depresji, choć wcale nią nie są. Dlatego sugerowałabym, aby umówił się Pan na wizytę u psychoterapeuty, który przeprowadzi z Panem dogłębny wywiad i postawi ostateczną diagnozę.

Chciałam też zwrócić Pana uwagę na fakt, że depresję nie zawsze leczy się farmakoterapią. Czasem wystarcza sama psychoterapia. Jednak pierwszą i najważniejszą sprawą jest postawienie właściwej diagnozy, gdyż od niej uzależniony jest sposób leczenia. Jeśli terapeuta uzna, że wskazane byłoby włączenie farmakoterapii, z pewnością skieruje Pana do psychiatry.

Do psychoterapeuty może się Pan umówić zarówno w PZP, jak i w prywanym gabinecie.

Pozdrawiam.

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

74 poziom zaufania

Witam serdecznie. Proszę nie traktować psychiatry jako psychoterapeutę. Są to zupełnie inni specjaliści i działają w inny sposób.

Chciałbym polecić Panu zapoznać się z poszczególnymi specjalizacjami w artykule mojego autorstwa.
Mimo, że nie wszystkie pojęcia są jasno wyjaśnione, pozwoliłem sobie ująć własną interpretację.

Link do artykułu:
http://psychopedagog.eu/psycholog-psychoterapeuta-psychiatra-czyli-kto-co-i-jak/

Pozdrawiam serdecznie