Wygląda na to że abym schudła potrzebny jest mi sztab specjalisów
Dzień dobry. Jestem 19 letnią dziewczyną, moja waga osiągnęła 103 kg przy wzroście 175 cm.
Uwielbiam aktywnie wypoczywać [rower, b. długie spacery, pływanie, quady, gokarty, jazda konna itd.] niestety 2 lata temu coś sie we mnie załamało i od tamtej pory unikam wychodzenia z domu jak ognia, więc akutalnie moją jedyną formą aktywności fizycznej jest zrobienie 25 brzuszków raz na tydzień i wchodzenie po schodach do łazienki.
W ciągu tych 2 lat z 86 kg skoczyłam na 103kg. Przez 1,5 roku byłam pod kontrolą endykrynologa. Pani doktor po przeanalizowaniu mojej dotychczasowej diety stwierdziła że to nie tu leży problem (poza drobną kwestią że nie jem warzyw). Oczywiście miałam zrobiony cały komplet badań krwi itd. wyniki były dobre nie miałam problemów z tarczycą. Pani doktor stwierdziła że w moim przypadku najważniejszy jest ruch i wysłała mnie do sanatorium.
Po 1,5 miesiecznym pobycie przyjechałam ze zwiekszoną masą ciała o bodajże 4 kilogramy, więc lekarka zagroziła mi że jeśli nie schudnę chociaż 2 kg do następnej wizyty umieści mnie w szpitalu.
Miałam wtedy 14 lat i moment kiedy musiałam się do bielizny rozebrać w gabinecie lekarskim był koszmarem tym bardziej że podczas badania obecna była moja matka a pani doktor lubiła mówić do niej dotykając np. brzucha (który był przecież najchudszą częścią mojego ciała, bo jestem typem gruszki) że z takim sflaczałym brzuchem nigdy nie znajdę sobie chłopaka i za 3 lata będę płakała. Niestety z perspektywy czasu muszę przyznać że miała rację, jestem zamknięta na inne osoby, nie pozwalam się dotknąć.
Od tamtej pory postawiłam się matce i nie pozwoliłam się do niej ponownie zawieść. Nikt w mojej rodzinie nie jest szczupły np. mój ojciec waży ok. 140 kg i ma nadciśnienie, dziadek też ma problemy z ciśnieniem ale waży 80 kg. U mnie chyba też się coś zaczyna dziać bo prawie codziennie moje ciśnienie wynosi np. 148/96. Zaczynają się też inne problemy np. pierwszego okresu dostałam w wieku 13 lat i od tamtej pory wciąż jest nieregularny bądź całkowicie znika np. na 2 miesiące. Nie ma jednak takie możliwości abym wybrała się do kardiologa czy ginekologa. Panicznie boję się krytyki. Nie zniosłabym gdyby fotel ginekologiczny zaczął pode mną skrzypieć tak jak ma to miejsce u dentysty. Poza tym perspektywa pokazania komuś mojego ogromnego ciała mnie przeraża, a co jeszcze lepsze podobno leki na uregulowanie okresu potrafią sprawić że masa ciała rośnie nawet o 35 kg.
Mój jadłospis od czasów kiedy chodziłam do lekarza nieco się zmienił.
Przykładowy jadłospis: Dzień powszedni: 10:30. Śniadanie - płatki owsiane z mlekiem 2% (miska w której jem jest 1 litrowa) 15:00. Obiad - kotlet z piersi kurczaka smażony bez ziemniaków itp. + 1 szklanka napoju sprite. 16-19 (tutaj od czasu do czasu pomiędzy obiadem a kolacją lubiłam jakiś czas temu jeść np. chrupki ale że nie chodzę do sklepu od 4 miesięcy ponieważ wstydzę się myśli sprzedawczyń "taka gruba a kupuje chrupki jeszcze !") już nie podjadam a jedynie piję najczęściej właśnie sprite. 20:00. Kolacja co popadnie, jogurty albo szynka (sama bez chleba) albo potrafię wypić litr mleka i zjeść do tego ryby w puszce. Czyli kolacja jest jednym wielkim koszem na śmieci.
Dzień z weekendu. Nie różni się niczym od dnia powszedniego.
Wygląda na to że abym schudła potrzebny jest mi sztab specjalistów od trenera z fitness klubu, przez dietetyka na psychiatrze skończywszy. Nie mam już siły, nie wiem co gorsze, moja psychika czy mój wygląd.
POMOCY !
