Życie po wyleczeniu się z anoreksji

15 latka, 57 kg wagi, 168 cm wzrostu. Byłam na Oddziale Psychiatrii Dziecięcej i Młodzieżowej w Szczecinie. Po paru miesiącach wyszłam, leczono moją anoreksję. Najmniej ważyłam 41 kg. Obecnie jest dużo lepiej, cierpię jednak na wahania wagi. Objadam się i chudnę z powodu stresu (brak okresu, wypadające włosy, zaburzenia koncentracji). Pierwszy miesiąc w domu był w miarę ok, jadłam bez żadnego wstrętu. Jednak później doszły zaparcia, wzdęcia, obżarstwo, bóle brzucha i żołądka. Jak dalej żyć z tymi wszystkimi problemami? Proszę o pomoc.

KOBIETA ponad rok temu

Anoreksja Zaburzenia odżywiania Dietetyka

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Witam!

Z tego, co napisałaś, wynika, że nie uczęszczasz na żadną terapię, a to właśnie psychoterapia jest podstawą leczenia i pełnego powrotu do zdrowia. W terapii powinni wziąć udział wszyscy członkowie rodziny osoby chorej. Anoreksja to problem całego systemu rodzinnego, a wychodzenie z tej choroby jest procesem długotrwałym. Leczenie wymaga czasu.

Pojawienie się dolegliwości po miesiącu od powrotu ze szpitala jest ważną wskazówką. Może świadczyć właśnie o tym, że w środowisku rodzinnym trudno Ci się odnaleźć, że jakieś Twoje potrzeby w relacjach z bliskimi są niezaspokojone (objadanie się).

Radziłabym Ci przede wszystkim pomyśleć o podjęciu psychoterapii i stałych kontaktach z lekarzem psychiatrą. Poproś psychoterapeutę o wskazówki, jak stosować trening relaksacyjny, naucz się go i praktykuj codziennie. Na problemy z zaburzeniami czynnościowymi przewodu pokarmowego pomaga np. napar z melisy.

Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia podczas wizyty w szpitalu!