Z czego może wynikać niechęć do kontaktów z innymi osobami u 3,5-latki?

Witam, mam pytanie bardzo niepokoi mnie zachowanie mojej , 3 i pół letniej córki Gabrysi, jest bardzo nieśmiała, żeby nie powiedzieć , że boi się wszystkich, jest nie ufna w relacjach z rówieśnikami, innymi dziećmi, dorosłymi, lubi towarzystwo tylko dobrze znanych sobie osób.Reaguje na inne osoby panicznym, strachem i płaczem. Gabrysia normalnie się rozwija, jak inni rówieśnicy, z czego możne wynikać taka niechęć, do kontaktów z innymi osobami i rówieśnikami.

KOBIETA, 34 LAT ponad rok temu

Psychologia Dziecko Rozwój dziecka Relacje

Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA Psychologia, Warszawa

62 poziom zaufania

Jeśli jest pani zaniepokojona zachowaniami córeczki warto skonsultować się z psychologiem dziecięcym.

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Jeśli nie ma innych odstępstw od normy, przyczyny trudności w rozwoju społecznym i uspołecznianiu córeczki mogą wynikać z cech osobistych (nieśmiałości, inaczej mówiąc mogą to być częściowo preferencje Gabrysi- nie wszyscy ludzie dobrze się czują w szerokim gronie) oraz braku doświadczeń z rówieśnikami. Warto spróbować stopniowego przyzwyczajania Gabrysi do innych ludzi (szczególnie, jeśli planuje Pani edukacje przedszkolną)- np poprzez stopniowe wprowadzanie nowych osób w jej otoczenie. Najlepiej na gruncie, na którym córeczka czuje się bezpiecznie. Początkowo warto, żeby to Pani była osoba przyjmującą gościa (ważne także, by nie było ich za dużo naraz) i zaangażowaną w rozmowę (bez naciskania córeczki). Gabrysia stopniowo powinna przyzwyczaić się do nowej osoby, szczególnie jeśli Pani będzie prezentowała postawę spokojną.Stopniowo można wprowadzić kilka osób, także z dziećmi. Jeśli trudności będą się nasilać- warto podjąć konsultacje z pediatra prowadzącym córeczkę lub z psychologiem dziecięcym.

Mgr Justyna Szczygłowska Psycholog, Warszawa

41 poziom zaufania

Witam,

Ciężko mi odpowiedzieć jednoznacznie na to pytanie, ponieważ musiałabym mieć małego pacjenta w gabinecie i przeprowadzić też z Panią wywiad.

Lęki u dzieci wynikają z różnych przyczyn, są to kwestie temperamentu, wychowania etc.
Wpływają na to wydarzenia z życia rodziny, czasami zaburzenia lękowe są związane z innymi trudnościami rozwojowymi lub chorobami o podłożu medycznym.
Zachęcam do wizyty z córeczką u psychologa dziecięcego.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Zachowanie dwuletniej córki i niechęć zabawy z innymi dziećmi – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Nieśmiałość i nieuprzejme zachowanie w stosunku do innych – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Niechęć do przedszkola u 3,5-letniego chłopca – odpowiada Marta Osińska-Białczyk
Lęk przed ludźmi i histeryczny płacz u 3-miesięcznego dziecka – odpowiada Mgr Anna Suligowska
Niechęć do zabawy z innymi dziećmi u 22-miesięcznego dziecka – odpowiada Mgr Marlena Kwiatkowska
Problemy z naturalnym zachowaniem i byciem sobą w gronie znajomych – odpowiada Mgr Małgorzata Bukowska
Czemu moja córeczka nie chce bawić się z innymi dziećmi? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska
Zachowanie dziecka w wieku 3,5 lat a ryzyko zaburzeń autystycznych – odpowiada Mgr Barbara Szalacha
Czuję niechęć do bliskich kontaktów z partnerem – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Zachowanie na przekór u 3,5-latka – odpowiada Mgr Zuzanna Starczewska

artykuły

Mutyzm wybiórczy - objawy, skąd się bierze, diagnozowanie, odbiór społeczny, leczenie

Mutyzm wybiórczy to złożony problem należący do gr

Stres u dzieci

Agresja dzieci autystycznych może objawiać się w b

Lęk separacyjny

Lęk separacyjny pojawia się u dzieci w okolicach ó

Jak pozbyć się tej niechęci do kontaktu z innymi?

Witam. Mam problem z byciem aspoleczny a raczej z podejściem do ludzi których unikam. Jestem po udarze, który wyłączył mi działanie niektórych organów. Mój brzuch przestał działać dobrze, przez co mam problem z oddechem co przekłada się na funkcjonowanie w społeczeństwie. Widząc jak ludzie reagują na mój problem i na moją obecność w ich towarzystwie całkowicie odebrało mi chęci na kontakt z nimi... Przestałem wychodzić, spotykać się, a ostatnio nawet zacząłem się bać rozmawiać. Czuje, że ten problem ściąga mnie w dół i staje się coraz bardziej słabszy mentalnie i czasem nawet myślę o samobójstwie. Nie potrafię już żyć z tym i myślami zapedzam się gdzieś w mrok. Prosze o pomoc

MĘŻCZYZNA, 40 LAT ponad rok temu

Psychiatria Psychologia Psychoterapia Myśli samobójcze

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

100 poziom zaufania

Witam Pana,
Choroba i przykre doświadczenia z ludźmi wywołały
u Pana poczucie straty, odrzucenia, smutku, a nawet lęku.
Niepokojące jest to, że Pan wycofuje się z kontaktów
z ludźmi uważając, że oni Pana nie rozumieją.
Tak naprawdę nie daje im Pan na to szansy.
Czy ktoś z Pana znajomych wie, co tak naprawdę
Pan przeżywa?
Unikanie kontaktów z ludźmi, zamykanie się w sobie,
pogrążanie się w swoim cierpieniu może doprowadzić
do depresji i innych zaburzeń.
Myśli samobójcze zwykle wynikają z braku zdolności
do prawidłowego czy konstruktywnego przeżywania stresu.
Człowiek doświadczający depresji nie widzi możliwości
rozwiązania swoich trudnych problemów – stąd myśli samobójcze.
Przypuszczam, że również obniżona przez chorobę samoocena
utrudnia Panu funkcjonowanie w społeczeństwie.
Myślę, że powinien Pan skonsultować swój problem
z psychologiem.
Zachęcam też Pana do podjęcia terapii psychologicznej,
która pozwoli Panu spojrzeć na siebie, na swoich bliskich
i innych ludzi z odpowiedniej perspektywy, a także wzmocnić
poczucie własnej wartości i odzyskać równowagę
wewnętrzną, co następnie pozwoli Panu utrzymywać
właściwe relacje z rodziną, z bliskimi, a także nawiązywać
satysfakcjonujące relacje z innymi ludźmi,
dzięki czemu odzyska Pan sens i radość życia.
Gdyby chciał Pan porozmawiać ze mną o problemie,
to zapraszam do kontaktu.
Istnieje możliwość konsultacji online,
np. za pośrednictwem komunikatora Skype.
Pozdrawiam serdecznie

Hanna Markiewicz,
psycholog,
e-mail: psycholog24x@gmail.com
tel. 505 075 298,
http://psycholog24online.pl

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak radzić sobie z brakiem zrozumienia u innych? – odpowiada Lek. Seweryn Segiet
Co może znaczyć mój lęk przed innymi ludźmi? – odpowiada Mgr Anna Szyda
Czy można nauczyć się nawiązywania kontaktów z ludźmi? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Samotność, nieśmiałość i brak chęci do życia u 18-latka – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Depresja i brak przyjaciół u 24-latka – odpowiada dr n. med. Katarzyna Niewińska
Jak wyleczyć depresję po stracie przyjaciół? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
W jaki sposób nawiązywać relacje z innymi? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak zwalczyć lęk społeczny? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Niechęć do spotykania się z ludźmi – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Dlaczego nie umiem zwalczyć stresu? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz

artykuły

Samotność a depresja

Samotność jest uczuciem wyobcowania, poczuciem bra

Jednego dnia jest się panem życia, a następnego pacjentem po udarze

- Najgorszy moment był wtedy, gdy obudziłem si

"Nie jestem zaklinaczem dzieci. Jestem psychologiem. Uczę, jak wychowywać" - rozmowa z Michałem Kędzierskim

Pięciolatek, który podczas ataku złości demoluje m

Lek. Wiesław Łuczkowski Neurologia, Wrocław

umów wizytę

Lek. Jolanta Charewicz Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Michał Morąg Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Dr n. med. Tomasz Kucmin Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Z czego wynika niechęć do dzieci?

Czy nielubienie, a wręcz nienawidzenie dzieci to jakaś choroba psychiczna ? Mój przyjaciel nienawidzi dzieci. Cały czas się z nich naśmiewa i mówi, że są głupie, powinny sobie radzić same itp. Z czego to wynika ?

MĘŻCZYZNA, 21 LAT ponad rok temu

Fobie społeczne Psychologia

Mgr Krystyna Kozłowska Psycholog, Lublin

50 poziom zaufania

Postawa taka może wynikać z wielkiego nieświadomego zaprzeczenia. Prawdopodobnie w jego dzieciństwie wydarzyło sie w jego relacjach z opiekunami coś takiego, co sprawiło, że nie było mu łatwo być dzieckiem wtedy, a dziś byc w kontakcie z innymi dziećmi. W kontakcie z dziećmi musimy uruchamiać w sobie nie tylko instynkty opiekuńcze, także swoje "wewnętrzne dziecko", które jest pełne tak zabawy i radości jak i niepokojąceycjh emocji, potrzeb i impulsów. Możemy bać się zarówno jednego jak i drugiego. Traumy dzieciństwa nie muszą polegać na wyraźnych negatywnych dioświadczeniach.,Czasami w pozornie przyjaznym śrpdowisku czai się groźna pustka. Czasami mężczyźni mają wzorce surowego wychowywania lub bycia z boku tego procesu. Postawa przyjaciela może być prowokacją wobe Panic. Scenariuszy może być wiele. Ciekawe jest to, co w Pani jest takiego, że on tak Panią porusza swoją postawą i w ten sposób ze sobą wiąże. W tej sprawie doradzałabym refleksję, aby Pani nie znalazła się w relacji z nim w pozycji, w której do końca Pani nie chce być, przeciążona jego emocjonalnością. Pozdrawiam. Krystyna Kozłowska

Mgr Krystyna Zelek Psycholog, Zielona Góra

44 poziom zaufania

witam
W zasadzie nic nie wiem o Pani przyjacielu, więc trudno wnioskować. Jednak przyczyn może być wiele:
- relacje z rodzicami
- relacje z rodzeństwem
- złe doświadczenia w szkole/ przedszkolu
- złe doświadczenia z dziećmi
- cechy charakteru: powściągliwość, niecierpliwość, egocentryzm, nieśmiałość; ......

Można długo wymieniać. Często jest tak, że ta początkowa niechęć czy obojętność zmienia się, gdy samemu ma się dziecko lub ktoś z najbliższych zostaje rodzicem i mamy nowe, dobre doświadczenia w relacji z tym maleństwem,
pozdrawiam

Mgr Ryszard Chłopek Psycholog, Gliwice

58 poziom zaufania

Witam, nie ma na to jednoznacznej odpowiedzi. Taka wrogość wobec dzieci może wynikać z bardzo wielu rzeczy, ale to tylko Pani znajomy może podjąć ten wysiłek, by próbować zgłębić swoje motywy i uczucia. Tylko wydaje mi się, że dla Pani przyjaciela nie jest to problem... Pozdrawiam