Żyję tylko oczekiwaniem na koniec dnia. Co się ze mną dzieje?

Witam. Mam 18 lat. Od jakichś trzech lat czuję się okropnie. Budzę się codziennie bez żadnych sił do robienia czegokolwiek. Stale odczuwam smutek, cały dzień chodzę przygnębiony i poirytowany, nie pamiętam kiedy ostatni raz miałem dobry nastrój. Jestem też bardzo roztargniony, ciągle o czymś zapominam i nie jestem w stanie się skoncentrować, motywacji także brak. Wieczorami mam skłonność do załamywania się, przychodzą też myśli o charakterze paranoicznym - byle telefon czy dzwonek do drzwi powoduje u mnie lęk. Sytuacja o minimalnym napięciu sprawia, że czuję duży niepokój. Brakuje mi jakiejkolwiek radości życiowej, nie potrafię się niczym cieszyć. Żyję tylko oczekiwaniem na koniec dnia. Utraciłem zainteresowania i coraz częściej unikam kontaktów z ludźmi. Do tego nieśmiałość i ogromnie niskie poczucie własnej wartości, uczucie pustki w głowie. Kiedyś czułem się całkiem inaczej. Byłem energiczny, pewny siebie i pełen sił do życia, gdy budziłem się rano byłem szczęśliwy, że zaczyna się kolejny dzień i że jest szansa by coś zrobić, a świat wydawał mi się piękny podczas gdy teraz widzę go tylko w szarych kolorach. Chciałbym wiedzieć co jest ze mną nie tak i do jakiego lekarza powinienem się zgłosić. Bardzo proszę o odpowiedź.

KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Mgr Izabela Gieryszewska Psycholog, Płock

7 poziom zaufania

Witam serdecznie,

w okresie dojrzewania doświadczamy zmian nie tylko w sferze ciała, ale także psychiki. Wtedy przeżywamy różne trudności, z którymi trudno jest nam sobie poradzić. Doświadczenia, które opisujesz dotyczą obniżonego nastroju, smutku, przygnębienia, roztargnienia, trudności z koncentracją i brakiem motywacji. Takie dolegliwości często są charakterystyczne dla depresji. Niepokojącym jednak jest to, że stan ten utrzymuje się już od trzech lat.

Jeśli to rzeczywiście depresja, potrzebna Ci będzie pomoc specjalisty. Dlatego zalecałabym skontaktować się z psychologiem lub lekarzem psychiatrą. To pozwoli ustalić przyczyny utrzymującego się stanu i jednocześnie wskazać dalsze postępowanie.

Pozdrawiam.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czuję pustkę w życiu. Co się ze mną dzieje? – odpowiada Paulina Witek
Coś ze mną jest nie tak - nie mam chęci na nic... – odpowiada Agnieszka Jamroży
Nie potrafię się tak cieszyć życiem jak kiedyś. Czy to depresja? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie potrafię cieszyć się życiem tak jak dawniej - co jest nie tak? – odpowiada Mgr Magdalena Brudzyńska
Jestem senna i mam dość życia - co się ze mną dzieje? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co się dzieje ze mną... – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Czy to depresja czy po prostu taka jestem? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy to, co się dzieje ze mną, to depresja? Co mam robić, aby żyć? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Od kilku miesięcy nie jestem tak jakby sobą i nie wiem co się ze mną dzieje. Czy to jest coś poważnego? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak żyć gdy jej nie ma? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Depresja a otwarcie się na innych

Kiedy człowiek jest smutny lub popada w depresję,

Poczucie bezsilności w depresji

Depresja stanowi zaburzenie, charakteryzujące się

Skutki stresu

Wzrost poziomu adrenaliny pod wpływem chwilowego s

Co się ze mną dzieje? Czy jest coś ze mną nie tak?

Mam 16 lat, jestem dziewczyną. Jestem w pierwszej klasie liceum. Bardzo przeżyłam rozstanie ze wszystkimi przyjaciółmi. Nie mogłam przestać myśleć, że już nie będziemy chodzić razem do szkoły. Dużo płakałam, miałam poczucie żalu, że nie poszłam do szkoły z przyjaciółką, tylko wybrałam inną. W dodatku w pierwszych dniach wszyscy śmiali się z mojego wyglądu. W sumie, nie widziałam w sobie nic takiego, co mogłoby innych przyprawiać o śmiech. Bardzo mnie to bolało, jednak postanowiłam to zignorować, mimo tego do dziś nie dali za wygraną. Ostatnio wyniszczają mnie lekcje wf... Nie mogę na nie chodzić. Po każdym wf. płaczę, mam poczucie rozbicia, nie potrafię wykonać żadnego ćwiczenia... Nie mam nikogo, z kim mogłabym szczerze porozmawiać. Nie znajduję żadnego wsparcia w rodzinie, przyjaciół także nie mam... Ostatnio także coraz bardziej nie mogę zwlec się z łóżka, nie mam chęci do życia, bardzo pogorszyły się moje wyniki w nauce, rozstałam się z chłopakiem (on tylko dawał mi chęć do życia), myśli mam pesymistyczne... Mam ciągłe zmiany nastroju... Boję się, że to jakaś choroba...

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Lek. Marta Mauer-Włodarczak Psycholog, Warszawa

62 poziom zaufania

Witaj!

Opisane przez Ciebie objawy mogą świadczyć o depresji lub fobii szkolnej. Jednak do postawienia konkretnej diagnozy wymagana jest osobista konsultacja z psychiatrą lub psychoterapeutą, który przeprowadzi z Tobą szczegółowy wywiad. Dlatego sugerowałabym, abyś umówiła się do poradni zdrowia psychicznego dla dzieci. Do poradni nie będziesz potrzebowała skierowania, jednak ze względu na fakt, iż jesteś jeszcze niepełnoletnia, w trakcie pierwszej wizyty będzie musiał towarzyszyć Ci opiekun prawny.

Nie obawiaj się kontaktu z psychiatrą. Jeśli psychiatra zdiagnozuje u Ciebie depresję, prawdpodobnie przepisze Ci leki, które poprawią Twoje samopoczucie. Fobia szkolna to bardziej temat dla psychoterapeuty, ale szczegółowych informacji udzieli Ci z pewnością psychiatra.

Bardzo Ciebie proszę, abyś nie lekceważyła swoich objawów i nie odkładała wizyty u specjalisty na później. Jeśli psychiatra lub psychoterapeuta stwierdzi, że nic Ci nie dolega, stracisz najwyżej godzinę. Jeśli jednak zostanie zdiagnozowane u Ciebie zaburzenie, taka wizyta może Ci uratować nawet życie.

Pozdrawiam.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy mam fobię szkolną? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Nie rozumiem, co się ze mną dzieje... – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Jak rozróżnić depresję od chandry? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Co się ze mną dzieje? Jak sobie pomóc? – odpowiada Mgr Joanna Kwiatkowska
Czy przy fobii szkolnej jest możliwość nauczania indywidualnego? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Fobia szkolna i indywidualne nauczanie – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Mam dosyć siebie i swojego życia – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Czy ona ma jeszcze depresję? Jak z nią rozmawiać? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Mam problem z kontaktami z rówieśnikami. Co się ze mną dzieje? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Problemy po rozwodzie rodziców – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper

artykuły

Czy masz skłonności do nerwicy?

Nerwice, czyli zaburzenia lękowesą grupą zaburzeń

Przyznała się psychoterapeutce, że ma dziewczynę. Chciała wyleczyć ją z homoseksualizmu

Żyją w związkach z osobami tej samej płci, razem w

Depresja po miłości. Co roku 1200 Polaków chce się zabić po rozstaniu

Co trzecia podejmowana w Polsce próba samobójcza p

Lek. Wiesław Łuczkowski Neurologia, Wrocław

umów wizytę

Lek. Jolanta Charewicz Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Michał Morąg Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Dr n. med. Tomasz Kucmin Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Co ze mną się dzieje?

Witam, więc objawy jakich doświadczam to: drętwienie lewej części głowy, bliżej tak skroni, ale nie jest to miejsce stałe. Po prostu po lewej stronie. Do tego rakcie drętwienie szczególnie w trakcie snu, lewego małego palca u ręki. Czasami brak skupienia... i kołatania serca, takie nerwowe bicie, łzawienie lewego oka.

ponad rok temu

Neurologia Nerwica Psychiatria

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Opis problemu jest bardzo krótki, a zgłaszane dolegliwości mało charakterystyczne. Brakuje podstawowych informacji na temat użytkownika, czasu trwania objawów, czynników nasilających objawy itd. Polecałabym w tym przypadku najpierw konsultację u lekarza rodzinnego.

Jeśli lekarz rodzinny, opierając się na badaniu lekarskim oraz badaniach dodatkowych, nie znajdzie uzasadnienia dla dolegliwości, wówczas można rozważyć podłoże psychologiczne. Wówczas mówimy o zaburzeniach nerwicowych.

Do zaburzeń nerwicowych należą zaburzenia pod postacią somatyczną. Typowym objawem są objawy fizyczne, jak np. zaburzenia czucia, uporczywe dolegliwości bólowe, biegunka, parcie na mocz itd. Wykonywane badania nie potwierdzają fizycznych podstaw do występowania objawów, jednak nierzadko pacjent domaga się kolejnych badań, nie dowierzając diagnozie.

W przypadku zaburzeń nerwicowych podstawową, przyczynową formą leczenia jest psychoterapia. U podłoża zaburzeń nerwicowych leżą bowiem: przeciążenie stresem, niezaspokojone potrzeby, konflikty psychiczne. Część z tych problemów może znajdować się na poziomie świadomości, który na co dzień jest niedostępny. Dotarcie do tych pokładów psychiki nie jest procesem szybkim, często wymaga czasu. Na rezultaty psychoterapii wpływa nie tylko terapeuta, ale i pacjent: jego zaangażowanie i wiara w skuteczność terapii.

Psychoterapia ma na celu nie tylko zmniejszenie nasilenia lub ustąpienie objawów. Inne cele to np. poprawa umiejętności radzenia sobie ze stresem, rozpoznawania swoich uczuć i potrzeb, relacji z bliskimi osobami. Zaburzenia nerwicowe można skutecznie leczyć. Wczesne rozpoczęcie profesjonalnego, systematycznego leczenia znacznie zwiększa szansę na całkowite wyleczenie.

Z pozdrowieniami