Witam.
Najważniejsze w zaistniałej sytuacji jest autentyczne, wspierające bycie z dzieckiem. Co to znaczy? Skoro chłopiec zadaje pytania należy na nie odpowiadać. Pozostawienie pytań samym sobie, nie odpowiadanie, krążenie wokół tematu, kręcenie niczego dobrego nie przyniesie, gdyż dzieci z łatwością "wyłapują" próby krętactwa. Poczuje wtedy, że nie darzą go Państwo zaufaniem, lub chcą coś ukryć. Poczuje się niepewnie, a to może mieć dalszy wpływ na jego samoocenę. Zatem pierwsze i najważniejsze jest szczere odpowiadanie na pytania chłopca. Bez przeinaczeń, bez ukrywania prawdy. W sposób dostosowany do jego możliwości rozwojowych.
Po drugie - nie należy chłopca od razu zasypać informacjami na temat tego, co się stało z jego ojcem, czy też jaki ten ojciec jest. Proszę dozować te informacje. Również ważne jest, aby nie negować całej postaci ojca ("nie jest dobrym przykładem", "nie kwapi się do pracy" itd.) - oczywiście te informacje też są ważne, ale żeby nie nadwyrężyć dziecka zasypując go tylko negatywnymi wiadomościami o ojcu.
Jak zacząć? Jak najprościej. Chłopiec sam pyta - najlepiej zaczekać do takiego momentu, odpowiedzieć na jego wątpliwości i bolączki, a reszta sama się ułoży. Proszę się nie bać i nie stresować, słuchać chłopca i autentycznie odpowiadać. Powodzenia!
