U chorych z rozpoznaną sarkoidozą konieczne jest wykonanie badania EKG. Jeśli pojawiają się zmiany odcinka ST, zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego i śródkomorowego lub patologiczne załamki Q, to należy wykonać 24-godzinną rejestrację EKG metodą Holtera oraz badanie echokardiograficzne. Diagnostykę sarkoidozy serca rozszerza się o badania radioizotopowe, takie jak scyntygrafia z użyciem izotopu talu 201 lub galu 67. Ubytki perfuzji w sarkoidozie nie mają charakteru swoistego. Zmiany stwierdzane podczas spoczynku są odwracalne i ustępują lub zmniejszają się po wysiłku lub podaniu dipirydamolu lub adenozyny. Jest to zjawisko tzw. odwróconej dystrybucji. Pozwala ona na odróżnienie zmian w sercu związanych z sarkoidozą od zmian niedokrwiennych, które ulegają nasileniu po wysiłku. Badania radioizotopowe charakteryzują się objawami ubocznymi i dlatego nie mogą służyć do monitorowania stanu pacjentów. W tym celu wykonuje się badanie metodą rezonansu magnetycznego z użyciem gadolinu (47). W diagnozowaniu sarkoidozy serca stosuje się także pozytronową tomografię emisyjną (PET - Positron Emission Tomography) (48). U większości pacjentów z podejrzeniem sarkoidozy serca, aby wykluczyć zmiany w naczyniach wieńcowych, wykonuje się koronarografię.

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty