Co się dzieje, skoro antybiotyk nie pomógł?

Witam. Od dwóch tygodni biorę antybiotyk na zapalenie przydatków. Antybiotyk się skończył a ból się nasilił, pojawił się stan podgoraczkowy i do tego żółta wydzielina. a wizytę do ginekologa mam dopiero za tydzień. I moje pytanie brzmi co się dzieje skoro antybiotyk nie pomógł? Czy mam się martwić że czeka mnie coś jeszcze gorszego?

KOBIETA, 30 LAT ponad rok temu

Ginekologia Antybiotykoterapia Zapalenie przydatków

Lek. Aleksandra Witkowska Medycyna rodzinna, Warszawa

98 poziom zaufania

konieczne jest badanie lekarskie ginekologiczne z oceną USG przydatków, nie wiem jaki antybiotyk był stosowany i w jakiej dawce

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy lekarz rodzinny może przepisać mi leki? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Katar po kuracji antybiotykiem – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Czy mogę mieć ostre zapalenie przydatków? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Plamienia i bóle podbrzusza a stosowanie antybiotyku – odpowiada Lek. Mateusz Siwek
Co oznacza przyspieszone krwawienie po antybiotyku? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski
Narośla na gardle przy stosowaniu antybiotyku – odpowiada Dr n. med. Krzysztof Jach
Co oznacza świąd pochwy po antybiotyku? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski
Czy antybiotyk Agumentin pomoże dziecku z katarem? – odpowiada Lek. Michał Lenard
Czy podczas czekania na wyniki wymazu z nosa stosować antybiotyk? – odpowiada Dr n. med. Krzysztof Jach
Różowe plamienie - czy dzieje się coś złego? – odpowiada Lek. Maja Sidor-Lenkiewicz

artykuły

Wydzielina z pochwy - prawidłowy kolor wydzieliny, żółta wydzielina, biała wydzielina

Wydzielina z pochwy jest normalnym fizjologicznym

Zapalenie przydatków - objawy, przyczyny i leczenie

Zapalenie przydatków to inaczej zapalenie narządów

Ginekolog - wskazania do wizyty, badania, choroby, pierwsza wizyta

Ginekolog to lekarz, specjalizujący się w profilak

Co się ze mną dzieje? Jak sobie pomóc?

Witam! Mam na imię Monika. Mam 16 lat i nie wiem, co się ze mną dzieje. Przez ostatnie 2-3 miesiące czuję się jakbym była "żywym trupem". Czasem jem, piję i nawet czasami czytam, żeby nie myśleć. Myślenie doprowadza mnie do szału. Wiem, że jestem jeszcze strasznie młoda i możliwe, że hormony we mnie buzują, ale potrzebuję pomocy... Moi rodzice nie zauważają nic. Odpowiadam na ich pytania, czasami opowiem co słychać w szkole, i to im wystarcza. Kiedy jestem w towarzystwie rówieśników, staram się udawać radosną, zawsze się uśmiecham.. Jednak kiedy tylko na chwilę zostaję sama, nie jest już kolorowo. Zostaje taka pustka. Czuję się tak, jakbym zamiast serca miała jakąś wielką, pulsującą ranę, a moje płuca autentycznie kurczą się. Czasami nie mogę złapać powietrza. Ale nie czuję wtedy strachu... Ostatnio myślałam o samobójstwie. Powstrzymuje mnie teraz tylko moja rodzina. Boję się, jak oni przeżyliby moją śmierć. Obawiam się o moich dziadków, nie chcę im tego zrobić. Najgorsze jest to, że mój smutek, przygnębienie i ból nie są spowodowane stratą kogoś bliskiego lub jakiegoś przykrego wydarzenia. Potrzebuję pomocy, potrzebuję rady, jak uciec od tej nicości, w jaką wpadam nieustannie.

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Mgr Joanna Kwiatkowska Psycholog

43 poziom zaufania

Droga Moniko!

Jest prawdopodobieństwo, iż w bardzo ciężki sposób przechodzisz okres dojrzewania, jednak objawów, które opisujesz, nie należy bagatelizować. Napisałaś, iż myślisz czasami o samobójstwie, a to już bardzo poważny symptom. Chciałabym, abyś wiedziała, że nie ma znaczenia, iż Twój smutek i przygnębienie nie mają żadnych przyczyn zewnętrznych. Ważne jest to, że skoro czujesz się źle i nawet wśród przyjaciół zaledwie udajesz radosną, to powinno się zrobić wszystko, abyś poczuła się lepiej.

Na Twoim miejsu udałabym się do psychologa szkolnego i opowiedziała o tym, jak się obecnie czujesz, jak również, że trwa to już ponad 2 miesiące. Być może spotkania z nim umożliwią Ci poznanie technik radzenia sobie z obniżonym nastrojem, być może również odnajdziesz w ten sposób przyczyny takich objawów, których dotychczas nie dostrzegasz.

Najważniejsze, abyś nie skazywała się na radzenie sobie z tym wszystkim w samotności. Psycholog może okazać się bardzo pomocny, możesz również porozmawiać o wszystkim z rodzicami czy przyjaciółką, której ufasz. Wsparcie innych osób nierzadko okazuje się zbawienne.

Pozdrawiam Cię i życzę powodzenia!