Czy to choroba neurologiczna?

Witam! Mam 40 lat, jestem nauczycielem akademickim. Od wielu lat, a właściwie od dzieciństwa leczę się na zaburzenia nerwicowe. Ich obraz jest bardzo zróżnicowany, choć zawsze dominuje w nich lęk. Będąc studentem, utkwił mi w pamięci obraz kobiety umierającej na stwardnienie zanikowe boczne. Od dobrych kilku lat każdy objaw neurologiczny traktuję jak symptom tej choroby. Niestety tak wyszło, że realizuję zajęcia z neurologii na studiach pielęgniarskich, no i coraz częściej obserwuję u siebie objawy różnych chorób neurologicznych, a zwłaszcza stwardnienia zanikowego bocznego. Początkowo były to drętwienia różnych części ciała - wyk. MRI i CT głowy - bz (było to dobrych kilka lat temu), potem ocena pod katem p/ciał kardiolipidowych - ujemy.

Kolejny epizod zaburzeń - kilka lat temu (zwykle kilku 2-3 miesięczny) połączony był głównie z skurczami różnych grup mięśniowych - bez diagnostyki, ustąpił samoistnie. Podobny około rok temu, po bardzo dla mnie traumatyzującym zdarzeniu - uśpieniu kota (może to brzmi śmiesznie, ale ja tak niestety pewne rzeczy przeżywam) były bardziej nasilone: nasilone skurcze mięśni, osłabienie nóg, uczucie dziwnego drżenia w nogach zwłaszcza po przebudzeniu się i dziwna potrzeba ich rozciągania - kilkakrotne rozciąganie mięśni nóg niweluje uczucie w nich drżenia - wizyta u jednego z neurologów (kolegi) - propozycja skierowania do innego neurologa i wstępna diagnoza- podejrzenie tła psychogennego, wizyta u drugiego lekarza neurologa - z kilkudziesięcioletnim doświadczeniem, szczegółowe badanie neurologiczne - bez zaburzeń i patologii, jedynie podejrzenie cieśni nadgarstka, lekarka zasugerowała zrobienie dodatkowo TSH, CK- powiedziała, że skoro objawy są od ok. 3 miesięcy, a w badaniu nie zauważyła nic nieprawidłowego, to gdyby doszło do uszkodzenia układu nerwowego - najbardziej czułym badaniem jest właśnie CK (kinaza kreatynowa) - wynik oczywiście okazał się jak najbardziej prawidłowy. Po tym oczywiście moje samopoczucie uległo zdecydowanej poprawie, a objawy zniknęły na dobrych 8-9 miesięcy.

Od dwóch tygodni mam zajęcia na oddziale neurologii, ponadto ponad tydzień temu zmarła dość bliska osoba (nikt z rodziny, ale jednak). Objawy pojawiły się dość szybko, takie jak ostatnio - z tym, że nie mam już takich silnych skurczów mięśni, natomiast pojawiło się uczucie pieczenia, czy nawet palenia różnych okolic skóry, stóp, podudzi, itd. i bardzo duże zmęczenie odczuwane w nogach, uczucie drżenia wewnątrz (głównie w nogach), płaczliwość, poczucie beznadziei, zmniejszony apetyt, brak chęci robienia czegokolwiek. Za dwa tygodnie kolejne zajęcia na neurologii, a ja mam poczucie nieuleczalnej choroby neurologicznej. Kiedyś brałam leki: antydepresanty i anksjolityki. Od ok. 3 lat kupuję w aptece bez recepty ziołowe leki uspokajające, efekt marny. Mam ponadto silną fobię społeczną. Proszę o komentarz i wskazówki co do dalszego postępowania i drążenia diagnozy neurologicznej? Czy rzeczywiście nerwica może dawać aż takie objawy? Dziękuję i pozdrawiam.