Co po amnezji wstecznej?
Mam 40 lat i rodzinę. W 2006 roku znalazłam się w szpitalu neurologicznym z diagnozą udar i niedotlenienie mózgu oraz amnezją wsteczną. Nie pamiętam, jak tam się znalazłam, wiem tylko tyle, że przywiózł mnie mąż, bo znalazł mnie ponad 20 km od Poznania. Z tego, co mówił mi mąż, wzięłam kredyt z PKO, tzw. kartę kredytową, i jej nie spłaciłam, ale nie wiem, jak ją dostałam, bo nie pracowałam ze względu na niepełnosprawną córkę (ma wrodzoną wadę serca, ZZW, astmę oskrzelową i alergię całoroczną, jak pozostała dwójka dzieci). W grudniu tego roku dostałam wezwanie do sądu w sprawie niespłaconej karty i nie wiem, co mam robić, bo nie powiedziałam mężowi o tym wezwaniu. Po prostu boję się, co będzie, a nie wyobrażam sobie, że mogłabym być w więzieniu. Już od półtora roku nie chodzę do psychiatry, bo i tak to nic nie dawało. Byłam w Kościanie na depresję, ale to pomogło tylko na chwilę, bo i tak nikt nie chce zatrudnić kobiety, która dostaje wezwania ze szkoły, że ma odebrać córkę, bo jej słabo. Już nie wiem, co mam robić, nie chcę zawieść rodziny, ale ja już nie mogę. Nie chcę brać środków antydepresyjnych, bo jestem otumaniona, ale chcę jak najlepiej. W styczniu 2010 roku okaże się, co dalej, ale do więzienia nie pójdę. Nie pozwolę, aby wzięli to, co mąż ciężką pracą zarobił. Napiszę testament, w którym mąż nie będzie musiał brać odpowiedzialności za moje błędy nieświadome czy też nie. Nie pamiętam, aby im było lepiej. Ja już nie wytrzymam tego dłużej, bo nikt nie jest w stanie mi pomóc. Nawet moja własna matka stwierdziła, że "dostałam na łeb", a więc wóz albo przewóz. Po orzeczeniu sądu napisałam sprzeciw dotyczący zapłaty.
