Czy moje objawy świadczą o nerwicy?

Słowa „nerwica” używa się powszechnie i zarazem stereotypowo dla określenia różnych stanów emocjonalnych związanych z napięciem, niepokojem, przeciążeniem psychofizycznym. „Jestem znerwicowany, dopadła mnie nerwica” – te określenia zdarza się słyszeć w potocznym języku, jednak nie są one trafne. Nerwica, czyli zaburzenia lękowe, są jednostką chorobową, a nieleczone mogą się pogłębiać. Nerwica kojarzona jest z denerwowaniem się, podenerwowaniem, a w rzeczywistości oznacza szereg dolegliwości lękowych, do których poza zaburzeniami poznawczymi (np. zaburzenia koncentracji i pamięci, depersonalizacja), dołączamy również objawy somatyczne. Lęk jest osiowym objawem nerwicy. Może przybierać różne postacie.

Klasyfikacja chorób ICD-10 dzieli zaburzenia nerwicowe na:

zaburzenia lękowe, w tym w postaci fobii,
zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (dawniej nerwica natręctw),
reakcje na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne,
zaburzenia dysocjacyjne (konwersyjne),
zaburzenia występujące pod postacią somatyczną.
Uważam, że najlepszym rozwiązaniem będzie znalezienie specjalisty z którym będzie Pan pracował i omawiał swoje problemy - może to być psycholog lub psychoterapeuta. Osoba też jeśli zajdzie taka konieczność oceni Pana objawy i wtedy podejmie decyzję w jaki sposób Panu pomóc. Zachęcam bardzo do takiej wizyty - w większych miastach jest duża ilość placówek, gdzie z takiej pomocy skorzysta Pan nieodpłatnie.

Objawy które Pan opisuje mogą mieć podłoże nerwicowe, ale doradzałabym również skorzystać z porady lekarskiej i wykluczyć przyczyny somatyczne dolegliwości. Pana sytuacja zarówno aktualna jak i w przeszłości była bardzo trudna, wyobrażam sobie, że przeżywał Pan wiele niepokoju i stresów. Nie ma się co dziwić, że odbija się to na Pana zdrowiu. Dodatkowo martwi się Pan o młodszego brata, co powoduje że choć - jak rozumiem - Pan wyszedł z tego toksycznego domu, ale może Pan czuć frustrację i bezsilność myśląc że brat nadal tam jest. Może przydała by się wizyta u dzielnicowego lub w opiece społecznej, aby ktoś choćby z ramienia instytucji miał rodzinę i brata pod jakimś nadzorem. Doradzałabym aby udał się Pan np do ośrodka interwencji kryzysowej, gdzie można porozmawiać o swojej trudnej sytuacji zarówno życiowej jak i emocjonalnej, maja tam psychologów którzy mogą Panu pomóc. Dobrze, aby również skorzystał Pan z porady lekarza-psychiatry, który odpowiednimi lekami mógłby ustabilizować Pana stan psychiczny, aby lżej się Panu żyło. Trzymam kciuki!