Czy seks spowoduje zacieśnienie relacji z partnerem?

Poznałam wyjątkowo fajnego chłopaka, z którym jestem od trzech miesięcy. To niewiele, wiem. U mnie sytuacja jest jasna, nigdy wcześniej nie byłam w zwiazku, o zakochaniu mogłam powiedzieć to samo. On zaś został zdradzony przez dziewczynę, z którą był dwa lata. Kiedy się o tym dowiedział postanowił ratować związek, przez co tylko dłużej się z nią męczył. Zdradzała bowiem dalej. Urządziła mu emocjonalną huśtawkę i ostatecznie rozstali się w maju tamtego roku. My poznaliśmy się we wrześniu. Wszystko było cudownie. Zakochałam się, on też z tego, co mówi. Jest pięknie. Jednak zauważyłam też, że od jakiegoś czasu nie ma spotkania bez "byłej" w jego głowie. Na początku nie bardzo chciał o przeszłości rozmawiać, ale ja też starałam się nie naciskać. Wychodziłam z założenia, że jeśli będzie gotowy to sam mi o tym powie. Nie przypuszczałam jednak, że w jakiś sposób nagle stanę się "terapeutą". Tak jak pisałam wyżej, nagle zaczęło pojawiać się to przy każdej rozmowie. Pojawia się temat byłej, jego nerwicy przez przeszłość i podejrzenia w moim kierunku czy nie będzie podobnie; "żarty" czy mnie nie poderwie jakiś gość i czy nagle go nie zdradzę i nie rzucę. W pewnym sensie czuję, że ostatnio zrobił mi szantaż emocjonalny, kiedy wspomniałam w rozmowie o starych planach na wakacje. Chciałam pojechać na festiwal z koleżankami w lipcu. Poznałam go i nagle usłyszałam "ja bym ci tak nie zrobił; czy chciałabyś, żebym pojechał gdzieś z kolegami bez Ciebie?" Odechciało mi się kompletnie. Do tego mam wrażenie, że coraz bardziej relacja zmierza do seksu. Nie mam nic przeciwko, żeby to się wydarzyło, ale jednocześnie nie czuję się pewnie przy jego "nerwicy" związanej z byłą. Bo kto by się czuł? Ciągle o niej słyszę, o stanie jaki ma przez nią. Zapewnia mnie, że żałuje całkowicie tych lat z nią i że nie kochał jej. Ale to nie może być prawda, bo bez miłości nie ratowałby związku po zdradzie. Zresztą ja też nie wymagam tego od niego. Będę tą drugą i nie ma do czego wracać. Rozumiem i wysłucham, kiedy chce o tym pogadać. Bo mówi, że mu lepiej jak o tym mi mówi. Ale czy kiedyś to się skończy? Czy po prostu będzie ciążyć to zawsze? Im częściej mówi o przeszłości, tym bardziej blokuje się i odechciewa się zbliżenia z nim. Jestem dziewicą, więc ten fakt też nie pomaga. Nie mówię, że już po trzech miesiącach chce to zmienić, ale w bliższej przyszłości zapewne już tak. Co robić w tej sytuacji? Czy powinnam zaproponować mu fachową wizytę z terapeutą? Czy ja też powinnam z kimś porozmawiać i odblokować blokady związane z seksem? To mój pierwszy chłopak w tak późnym wieku, więc tym bardziej zależałoby mi na dobru tej relacji z obu stron.