Śmierć pacjentki po kardiowersji z powodu migotania przedsionków
Sprawa dotyczy mojej mamy. Po konsultacji z lekarzem prowadzącym leczenie w poradni przyszpitalnej w Gdyni, do której uczęszczała ze mną – córką od 2005r. Zapadła decyzja o dokonaniu kardiowersji z powodu migotania przedsionków. Doktor długo zastanawiał się zadawał przy mnie pytania typu: czy po ostatniej kardiowersji w 2005r. czuła się pani dobrze i ile czasu? Czy wyraża pani zgodę na umiarkowanie serca? Mama w pełni sił witalnych spytała doktora co sądzi jako osoba odpowiedzialna w tej materii? Odpowiedź była wymijająca - że nie za długi będzie efekt tego zabiegu, że myśli ciągle o rozruszniku. Znał mnie dobrze - gdyż zawsze mamie asystowałam i na zlecenie lekarza zabierałam mamę z Holterem do domu, by na drugi dzień oddać aparat. Wyniki były niezadowalające o czym niechętnie doktor informował. Kładłam nacisk na zamontowanie rozrusznika ponad rok. Doktor odpowiedział, że to jest takie proste. Dnia 27. 05. mama wraz ze mną za zgodą doktora, udała się radosna i pełna optymizmu do szpitala celem kardiowersji, którą wykonano na drugi dzień rano. Z relacji lekarza - dzwoniłam po zabiegu, wynikało że zabieg udał się ale… cytuję "mama znowu się cała roztrzepotała". Doznałam szoku! Co jest powodem – dlaczego? Jakiś skrzep międzyprzedsionkowy urwał się - dodał lekarz prowadzący. Popędziłam do szpitala. Mama siedziała - nogi zwieszone + obrzęki - brak nadzoru oraz diagnostyki na OIM-ie nadal, po tak poważnym powikłaniu! Mama była smutna, zatroskana. Nie przyjmowała posiłków o czym powiedziała mi pani w dobrej formie leżąca na sali mamy. Na pytanie moje o samopoczucie, mama cała zawiedziona prosiła mnie, by prosić o pomoc lekarza, a nigdy nie uskarżała się, była dzielna i bardzo ufała doktorowi. Niestety na kolejny dzień nastąpiło pogorszenie stanu mamy zdrowia. Nastąpiły zawroty i wymioty - byłam z córką 20-letnia. Mama miała zacisk szczęk, więc pobiegłyśmy do pani doktor dyżurnej, która z trudem przybyła - wyprosiła nas a wychodząc z pokoju mamy – orzekła, że wszystko jest dobrze. Wyszłam po 21 godzinie z oddziału kardiologii, a o 24 godzinie ta sama pani doktor zadzwoniła z tragiczną informacją, że mama jest po 40 min. reanimacji. Świat runął w środku nocy! Zaniedbanie jawne - potem kolejne etapy cierpień mamy i wylew - ja odarta z godności patrzyłam pełna bólu na działania lekarzy, kiedy mama była prawie rośliną. Po wylewie poreanimacyjnym doznała szoku - rzucawki. Poszłam do dyżurki, a doktor leczący na moje prośby usilne o pomoc spokojnie odpowiedział "to zaraz minie " 7 dni "mijało" a ja płaczę, depresja po tak dramatycznej stracie mamy, pełnej wigoru i chęci życia. Nawet lekarze znajomi z Gdyni nie mogą uwierzyć w taki obrót wydarzeń i to w szpitalu - gdzie lekarze mają nieść pomoc do ostatnich chwil i ratować. Winię ich za śmierć pełnej wigoru ukochanej mamy. Gdyby nie szpital. Gdyby nie zaniedbania ja nie cierpiałabym na depresję. A mama byłaby ze mną? Jak można być tak biernym składając przysięgę Hipokratesa? Jak można matkę pełną radości, sil witalnych doprowadzić po tak prostym zabiegu do śmierci? Śmierci o tragicznym przebiegu? Brak opieki! Brak monitoringu! Ewidentne zaniedbanie pacjenta, o którym wiedzieli wszystko - bo próbowali wykonać echo przezprzełykowe. A gdzie ratownictwo panów doktorów, którym mama bardzo ufała i tam w ciężkich cierpieniach życie swoje oddala? Kto poniesie konsekwencje mojej nerwicy lękowej? Czuję się oszukana - bo doktor za 2 dni obiecał mamie powrót do domu! A mnie zafundował grób, pustkę i niechęć do życia oraz brak wiary w leczenie w szpitalach.
