Witam,
Rzeczywiście łatwo jest je pomylić. Zaburzenia schizotypowe mają charakter bardziej przewlekły, (np. kryterium rozpoznania schizofrenii to miesiąc występowania objawów, a zaburzeń schizotypowych to rok). Zaburzenia schizotypowe są kojarzone z dłuższym utrzymywaniem się objawów. Z drugiej strony objawy zazwyczaj nie są tak obciążające jak w schizofrenii, którą określa się już jako chorobę. W zaburzeniach schizotypowych (nazywanych też osobowością schizotypową) mamy zazwyczaj do czynienia z krótszymi, rzadszymi i mniej intensywnymi objawami urojeniowymi (przekonania na temat siebie lub świata, które nie mają pokrycia w rzeczywistości) i halucynacjami (wrażenia zmysłowe niezgodne z rzeczywistością obiektywną, zwane również omamami). Osoby z diagnozą zaburzeń schizotypowych częściej niż osoby ze zdiagnozowaną schizofrenią zdają sobie sprawę z niezgodnego z rzeczywistością charakteru urojeń i omamów.
Leczenie ma też wspólne cechy, zazwyczaj dawkowanie leków w zaburzenia schizotypowych jest mniej intensywne i krótsze.
Diagnoza F20.9 nie jest dla mnie jasna i może wynikać z trudnościami w dopasowaniu obrazu Pana zaburzenia do określonych typów schizofrenii. Warto byłoby zapytać się psychiatry co miał konkretnie na myśli. Diagnozy czasem stawiane są niestety arbitralnie i w pośpiechu, myślę, że warto rozmawiać z lekarzami nawet jeśli wydaje się to utrudnione.
Przesyłam jeszcze kryteria zaburzeń schizotypowych:
• chłód i obojętność emocjonalna,
• dziwaczne zachowanie lub wygląd,
• wycofanie społeczne,
• dziwaczne sądy, magiczne myślenie, •
podejrzliwość lub nastawienia urojeniowe,
• nieprzyjemne myśli o treści seksualnej, agresywnej lub dotyczące zmian kształtu ciała,
• utrzymujące się przekonanie o nieprzyjemnej zmianie świata lub własnej osoby,
• puste, bezproduktywne myślenie i filozofowanie, • krótkotrwałe omamy lub urojenia.
Oraz schizofrenii:
Należy stwierdzić obecność co najmniej jednego z następujących objawów:
Echo myśli, nasyłanie i zabieranie myśli oraz rozgłaśnianie (odsłonięcie) myśli.
Urojenia oddziaływania, wpływu lub owładnięcia, wyraźnie odnoszone do ruchów ciała lub kończyn albo do określonych myśli, działań czy odczuć, spostrzeżenie urojeniowe.
Głosy omamowe (halucynacje) komentujące na bieżąco zachowanie pacjenta albo dyskutujące o nim między sobą albo innego typu głosy omamowe pochodzące z jakichś części własnego ciała.
Utrwalone urojenia innego rodzaju, których treść jest niedostosowana kulturowo i zupełnie niemożliwa do zaistnienia.lub obecność co najmniej dwóch objawów z następujących:
Utrwalone omamy z zakresu jakiegokolwiek zmysłu, jeżeli towarzyszą im zwiewne lub na wpół ukształtowane urojenia bez wyraźnej treści afektywnej, bądź utrwalone myśli nadwartościowe, albo gdy występują codziennie od tygodni lub miesięcy.
Neologizmy albo przerwy lub wstawki w toku myślenia, prowadzące do rozkojarzenia lub niedostosowania wypowiedzi.
Zachowania katatoniczne, takie jak pobudzenie, zastyganie lub giętkość woskowa, negatywizm, mutyzm i osłupienie.
Objawy „negatywne”, takie jak: apatia, zaburzenie wypowiedzi oraz spłycenie lub niespójność reakcji emocjonalnych (należy stanowczo wykluczyć ich zależność od depresji i od leczenia lekami neuroleptycznymi).
Odradzam jednak samodiagnozowania się bez konsultacji z lekarzem. Pana informacje na własny temat są cenne w procesie diagnozy, ale tylko doświadczony lekarz wie jak zaklasyfikować dane zachowania jako objawy. Niektóre zapisy objawów mogą się Panu wydać chłodne i oceniające – to niestety jest język medycyny, proszę na to wziąć poprawkę.
To wiele znaczy, że stara Pan się zrozumieć swoje trudności, mam nadzieję, że informacje tu zawarte Panu pomogą chociaż częściowo. Proszę też pamiętać, że jestem psychologiem, a nie psychiatrą i moje doświadczenie i wiedza prawdopodobnie różnią się od tych lekarskich.
Pozdrawiam serdecznie i powodzenia!
Mateusz Kolaszkiewicz, psycholog
